บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 969

เจเรมี่พุ่งความสนใจทั้งหมดไปยังเปลือกหอยหลากสีสัน

ทันใดนั้นภาพเดิมก็ปรากฏในสมองของเขาอีกครั้ง

ภายใต้แสงอาทิตย์ร้อนแรงของฤดูร้อน เขากำลังแบกเด็กผู้หญิงตัวน้อยไว้บนแผ่นหลังวิ่งเลียบไปตามชายหาดอย่างรีบร้อน

เด็กผู้หญิงคล้องแขนไว้รอบลำคอของเขาแล้วเอ่ยเรียกอย่างอ่อนหวาน…

เพียะ!

เจเรมี่กำลังจ่อมจมอยู่กับภาพเหตุการณ์ในอดีตที่เขาเกือบจะได้ยินเด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยเรียกชื่อของตัวเอง แต่เขากลับถูกเมเดลีนตบอย่างแรง

เมเดลีนกระชากสร้อยคอของตัวเองต่อหน้าเจเรมี่แล้วขว้างมันลงบนพื้น

“ฉันควรจะลืมคุณ คุณจะได้ไม่ฆ่าพ่อแม่ของฉัน ฉันควรทำแบบนั้น! ฉันไม่ควรยกโทษให้คุณและไม่ควรให้โอกาสคุณได้เริ่มต้นความสัมพันธ์ของเราอีกครั้งเลย!”

เธอผลักเขาแล้วเริ่มวิ่งหนี

เจเรมี่มองแผ่นหลังของเมเดลีนก่อนจะย่อตัวลงเพื่อหยิบสร้อยเปลือกหอยที่พังอันนั้น

มันเป็นเพียงเปลือกหอยธรรมดา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันดูคุ้นเคยและมีความพิเศษต่อเขา

เมเดลีนวิ่งออกมาจากทางเข้าคฤหาสน์แล้ววิ่งต่อไปโดยไร้จุดหมาย

ตอนแรกเธอมาที่คฤหาสน์เพื่อทบทวนความทรงจำอันอบอุ่น แต่ไม่เคยคาดมาก่อนว่าจะเป็นการมาพบกับเจเรมี่

เธอบอกว่าเสียใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วอย่างไรล่ะ?

แม้ว่าเธอจะเสียใจ แต่เธอก็ไม่สามารถโกหกตัวเองและแกล้งทำเป็นว่าไม่ได้รักเขาอีกต่อไปหรือปล่อยเขาไปได้

ในอึดใจนั้นเมเดลีนวิ่งมาไกลมาก แสงอาทิตย์อัสดงไม่สามารถลบล้างความรู้สึกขมขื่นและหนาวเยือกในหัวใจ

เธอได้แต่ทรุดร่างคุกเข่าลง

ฝนแรกของต้นฤดูใบไม้ร่วงตกลงมาอย่างไร้วี่แวว สายฝนเทกระหน่ำจนทำให้ร่างกายของเธอเปียกโชก และในขณะเดียวกันมันก็ทำให้หัวใจของเธอเปียกปอน