กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1018

กู้ชูหน่วนเหลือบมองใบหน้าที่ซีดเผือดของลั่วอิ่ง นางคว้าตัวลั่วอิ่งและฝูกวง "ไปกันเถอะ เราไปกินที่อื่นกัน"

"นี่ เกี๊ยวน้ำเสร็จแล้ว ยังไม่จ่ายเงินเลย"

"เอาเกี๊ยวไปใส่ถุง นี่เงินสิบห้าเหวิน"

"ใส่ถุงหมายความว่ายังไง?"

"ก็คือช่วยเอาไปห่อให้หน่อย ข้าจะเอากลับไปกินที่บ้าน"

"ไม่ได้หรอก ถ้วยนี้ราคาตั้งเจ็ดเหวิน เกี๊ยวราคาเพียงห้าเหวินเท่านั้น"

ลั่วอิ่งไม่ชอบให้ใครมาโดนตัว เขาหลบกู้ชูหน่วนและถอยไปสองสามก้าว "กินที่นี่แหละ"

ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาเขาก็รู้ดีว่ากู้ชูหน่วนเป็นคนตระหนี่มากแค่ไหน นางนำเงินที่ได้มาใช้จ่ายไปกับราษฎรทุกคน ฝูกวงลูบท้ายทอยและอดหัวเราะไม่ได้ "กินที่นี่ดีกว่า เจ็ดเหวินกินได้อีกตั้งถ้วยหนึ่งเชียว"

ก็แค่อยู่ให้ห่างพวกเขาหน่อย หากออกไปตอนนี้ลั่วอิ่งคงคิดมากไปกว่านี้แน่ กู้ชูหน่วนลังเลครู่หนึ่ง "ก็ได้ เราไปนั่งกันตรงนู้น"

กู้ชูหน่วนถือถ้วยเกี๊ยวและเดินหาโต๊ะที่ไกลออกไปและขณะกำลังจะนั่งลงก็มีขอทานคนนหึ่งมาชนนาง เพราะเขาชนมาด้วยความเร็วทำให้กู้ชูหน่วนไม่ทันตั้งตัว และถูกเขาชนเข้าอย่างจัง เกี๊ยวที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ร้อนๆ กู้ชูหน่วนเกรงว่าน้ำร้อนจะลวกไปโดนตัวขอทาน จากนั้นจึงคว้าตัวขอทานคนนั้นและดึงเขาหมุนตัวออกไป ทำให้น้ำเกี๊ยวไม่ได้ลวกตัวขอทาน ทว่ากลับลวกไปโดนแบขของนางและเกิดเจ็บปวดบวมแดงขึ้นทันที ลั่วอิ่งชักดาบออกมาคิดจะจัดการกับเขา กู้ชูหน่วนกลัวว่าเขาจะถูกฆ่าจึงรีบตะโกนออกมา "หยุดเดี๋ยวนี้ อย่าทำร้ายเขา"

"นายท่าน"

ฝูกวงของขอทานอย่างไม่เป็นมิตรและหยิบยาบรรเทาน้ำร้อนลวกออกมาส่งให้กู้ชูหน่วน จากนั้นก็ทายาให้กับกู้ชูหน่วน "เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

กู้ชูหน่วนปล่อยมือออกจากขอทานและถามไถ่ เสื้อผ้าของขอทานสกปรกมอมแมมและผมเผ้ารกรุงรัง เพราะร่างกายของเขาสกปรกอย่างมาก ทำให้มองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริง คาดเดาได้ว่าอาจจะเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง สิ่งที่ทำให้กู้ชูหน่วนประหลาดใจก็คือแววตาของเขาเป็นประกายสว่างไสวอย่างมาก เสมือนแววตาของอาม่อไม่มีผิด ไม่....แม้ว่าแววตาของเขาจะเปล่งประกายระยิบระยับ แต่แววตาของเขาก็มีความเย่อหยิ่งและไม่เหมือนกับขอทานคนอื่นๆ ทั่วไป ขอทานรู้สึกตกใจอย่างมากและเป็นเวลานานกว่าจะดึงสติขึ้นมาได้ "ทำไมเจ้าถึงมาขวางทางข้า แถมยังล่วงเกินข้าอีกด้วย"

เมื่อได้ยิน ทุกคนรอบๆ ก็ต่างมองไปที่ขอทาน ขอทานคนนี้อายุไม่มากแต่ปากของเขาช่างร้ายกาจอย่างมาก คนอื่นยืนอยู่เฉยๆ ทว่าเขากลับมาชนกระแทกคนอื่นเอง คนอื่นยังเอาตัวเข้าช่วย แต่ดันได้รับบาดเจ็บซะเอง คนอื่นยังไม่ทันคิดบัญชีกับเขา แต่เขากลับลอบกัดคนอื่นก่อน หากเป็นเมื่อก่อนกู้ชูหน่วนคงโมโหและด่ากลับแน่ แต่ไม่รู้เพราะอะไรเมื่อเห็นแววตาคู่นั้นของเขาที่ดูคุ้นเคยและแปลกตานางก็กลับพูดไม่ออก นางกุมหัวใจของตัวเองไว้และในหัวก็พยายามนึกภาพแววตาคู่ที่เหมือนกับเขาคนนี้ ทว่าคิดยังไงก็คิดไม่ออก "เรารู้จักกันมาก่อนหรือไม่?"

"ข้าเพิ่งมาถึงรัฐปิง ข้าจะรู้จักเจ้าได้อย่างไร"

"ถ้าไม่รู้จัก เช่นนั้นเหตุใดข้าต้องล่วงเกินเจ้าด้วย"

"แต่เจ้าล่วงเกินข้าจริงๆ"

"ไปซะ เป็นแค่ขอทานอย่ามาขัดขวางการทำมาหากินของข้า แม่นางคนนี้พูดง่ายแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะทำอะไรก็ได้ นางไปล่วงเกินเจ้าอย่างไรหรือ? ต่อให้ต้องล่วงเกินก็ต้องหาคนที่หล่อเหลาสง่างาม เจ้าเป็นเพียงขอทานที่สกปรกและเหม็นเน่า ยืนอยู่ตรงหน้าข้า ข้ายังรู้สึกโชคร้ายเลย"

เถ้าแก่พูดอย่างไม่เกรงใจและคิดจะไล่เขาออกไป

ขอทานกระทืบเท้าเถ้าแก่และเถ้าแก่ก็ร้องออกมาเหมือนหมูถูกเชือด ขอทานทำหน้าบูดบึ้งใส่เขา ดวงตาใสเปล่งประกายของเขายิ้มออกมากลายเป็นพระจันทร์เสี้ยว

เมื่อเห็นว่าเถ้าแก่กำลังจะแสดงอารมณ์โกรธ กู้ชูหน่วนก็รีบคว้าตัวขอทานและวิ่งหนีออกไป และมีเพียงเถ้าแก่ที่ยังตะโกนด่าอยู่ตรงนั้น

ไม่รู้ว่าวิ่งไปไกลมากแค่ไหนกู้ชูหน่วนจึงหยุดลง

ขอทานเหนื่อยหอบและด่าทอ "เหตุใดเจ้าต้องลากข้าวิ่งออกมาด้วย ข้ายังกระทืบไม่พอเลย"

"ไม่เห็นหรือว่าสองฝั่งของเถ้าแก่ร้านเกี๊ยวยังมีคนขายลูกกรงหน้าต่างและเครื่องเหล็กที่จ้องมองอย่างเกรี้ยวกราด หากข้าเดาไม่ผิด ชายร่างกำยำเหล่านั้นจะต้องเป็นพวกเดียวกับเถ้าแก่แน่"

"เช่นนั้นก็ไม่ต้องการให้เจ้าช่วยข้า"

"จ๊อก จ๊อก....."

ท้องของขอทานคนนั้นร้อง

กู้ชูหน่วนหัวเราะ "ที่นั่นก็มีร้านค้า ข้าเลี้ยงอาหารเจ้าสักมื้อดีไหม?"

"ดี"

ขอทานนั่งลงอย่างไม่เกรงใจและสั่งบะหมี่เนื้อหนึ่งชามและขอให้ใส่เนื้อและเส้นมาอย่างละครึ่งชาม

ฝูกวงกล่าวอย่างไม่พอใจ "นายท่าน ก็แค่คนแปลกหน้าเท่านั้น ท่านทำเช่นนี้ไม่เกินไปหน่อยหรือ?"

"เจ้าไม่คิดว่าเขาหน้าคุ้นอย่างนั้นหรือ?"

"ไม่"

คนที่พวกเขารู้จักในดินแดนวิญญาณเยือกแข็งนี้มีน้อยมาก

มีหรือจะไปรู้จักขอทานคนหนึ่งได้

แม้แต่ฝูกวงเองก็รู้สึกว่าเสียเวลาเปล่าที่อยู่กับขอทานคนนี้ สู้เอาเวลาไปตามหาดวงวิญญาณของนายท่านกู้จะดีเสียกว่า

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์