ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 10

คิวคิวใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการเดินทางมาถึงโรงแรมฮิลตัน

ถึงแม้เขาจะฉลาดปราดเปรื่อง ทว่าก็ยังคงเป็นเด็กตัวน้อย ๆ คนหนึ่ง จึงต้องใช้เวลากว่าจะเข้าไปในโรงแรม

แต่ก็ยังดี เมื่อเขาถึงโรงแรมก็เห็นรถคันที่พาหม่ามี๊มาจอดอยู่ในลานจอดรถ ทันใดนั้นเขารู้สึกดีใจยิ่ง จากนั้นก็สาวเท้าเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของ

“พี่สาวคนสวยครับ ผมขอถามหน่อยครับว่ารถคันข้างนอกนั้นเป็นของใครครับ？”

เด็กชายอายุห้าขวบพยายามเขย่งเท้าเพื่อยื่นหน้าขึ้นไปยังเคาน์เตอร์ พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ก้มหน้าพลันเห็นหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาเสมือนหลุดออกมาจากภาพวาด

เอ่อ.......ไม่ใช่คุณชายเล็กที่พักในโรงแรมพวกเธอหรอกหรือ？

พี่สาวคนสวยที่ว่าเบิ่งตาโตพร้อมกับอ้าปากพะงาบ “คิว……คุณหนูอิคคิว？ทำไมถึงอยู่ที่นี่ล่ะคะ？เมื่อกี้คุณไปที่ร้านอาหารแล้วไม่ใช่เหรอคะ？”

เอ๋？

คุณหนูอิคคิว？

คิวคิวผู้เฉลียวฉลาดเกินวัยฟังออกทันทีว่าไม่ชอบมาพากล

ดังนั้น ขาและแขนเล็กของเขาปีนขึ้นเก้าอี้บาร์สูง จากนั้นก็ส่งยิ้มละมุนให้กับพนักงานสาวคน

มองจนพนักงานสาวหน้าแดงระเรื่อ

“ใช่ครับ เมื่อกี้ผมวิ่งออกมาครับ ใช่แล้วครับพี่สาวคนสวย รถด้านนอกเป็นของใครครับ？”

“ไม่ใช่ของพวกคุณเหรอครับ？พวกคุณพ่อของคุณพึ่งขับกลับมานี่ค่ะ”

พนักงานสาวรู้สึกงุนงง

คิวคิวได้ยินแก้มป่องยิ่งยิ้มสดใสกว่าเดิม “โอเคครับ ขอบคุณพี่สาวคนสวยมากครับ ผมไปแล้ว”

“ไป？คุณจะไปไหนคะ？อันตรายนะคะ ฉันส่งคุณกลับร้านอาหารนะคะ ไม่งั้นคุณพ่อคุณหาไม่เจอจะเป็นห่วงได้”

พี่สาวคนสวยมีความรับผิดชอบต่อหน้าที่มาก ได้ยินว่าคิวคิวจะไปก็กลัวว่าจะเดินออกนอกโรงแรมแล้วหลงทาง จึงอยากส่งกลับไปยังร้านอาหาร

ทว่าตอนนี้คิวคิวจะให้เธอส่งกลับไปได้ยังไง？

เธอคิดว่าเขาเป็นคุณชายเล็กตระกูลหิรัญชา งั้นเขาก็ต้องไปดูว่าคุณชายเล็กตัวจริงหน้าตาเป็นยังไง？

เขาจำได้ เมื่อวานตอนอยู่ในโรงเรียนอนุบาล พวกคุณครูก็เอารูปถ่ายให้ดู บอกว่าจะย้ายเข้าโรงเรียนพวกเขา ซึ่งหน้าตาเหมือนเขามาก และชื่อของอีกฝ่ายก็ชินจัง！

อีกอย่าง เมื่อคืนเขากลับถึงบ้านก็เฮกข้อมูลของผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาล จากนั้นก็เห็นข้อมูลของอีกฝ่าย ซึ่งที่อยู่ระบุว่า โรงแรมฮิลตันชั้นดาดฟ้า

คิวคิววิ่งเร็วกว่ากระต่าย ไม่นานเขาก็ถึงร้านอาหารสไตล์ยุโรปบนชั้นสี่

“คุณอาเค พวกเราจะกลับบ้านตอนไหน？”

ณ ร้านอาหารวิจิตรงดงามและโอ่อ่า ชินจังใส่สูทตัวเล็ก ตรงหน้าอกมีผ้าเช็ดปาก กำลังนั่งตัวตรง เขาไม่ได้กินอาหารตรงหน้า แค่ถามผู้ช่วยเคด้วยใบหน้าเหลืออด เพราะไม่รู้ว่าเขาจะได้กลับประเทศเมื่อไหร่？

ช่างแตกต่างจากคิวคิวอย่างสิ้นเชิง