ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 14

“หม่ามี๊เป็นอะไรครับ？เกิดอะไรขึ้นครับ？”

พอดีกับเวลานี้คิวคิวเข้ามาตามหม่ามี๊ที่ไม่เห็นออกมาสักที เขาจึงได้เห็นคนเป็นแม่โกรธขนาดนี้ ใบหน้าน้อย ๆที่แสนจะหล่อ เท่ห์รีบขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

คนเลวรังแกหม่ามี๊อีกแล้วใช่ไหม？คุณแม่ถึงได้โกรธขนาดนี้！

“ไม่เป็นอะไรคะ ไม่เป็นอะไร คิวคิว เอ่อหม่ามี๊อยากหารือกับลูกเรื่องหนึ่ง ลูกกับน้องสาวกลับไปอยู่ที่บ้านคุณย่าเล็กได้ไหม？”

เส้นหมี่ย่อเข่าตรงหน้าลูกชาย พยายามข่มกลั้นอารมณ์ตัวเอง เริ่มหารือเรื่องนี้ด้วยความระมัดระวังทันที

เรื่องบานปลายใหญ่โตถึงขั้นนี้ เธอหนีไม่ได้แล้ว ต่อจากนี้เธอจำเป็นต้องไปพบหน้าไอ้สวะ เพื่อช่วยพิมแสงออกมา

แต่ลูกทั้งสองคนล่ะ？

เธอไม่พาลูกกลับไปแน่ และไม่มีทางปล่อยลูก ๆ ไว้ที่นี่อย่างแน่นอน เพราะถ้าทำแบบนี้มันจะอันตรายมาก ด้วยความโหดร้ายของไอ้สวะ มีความเป็นไปได้สูงที่จะตามหาลูก ๆ เจอ

ดังนั้นเพื่อไม่ให้ลูกๆ ตกอยู่ในมือของคนระยำ มีวิธีเดียวคือ แยกเป็นสองกลุ่ม โดยส่งลูก ๆ กลับประเทศ

ดวงตาคู่เหมือนพระจันทร์เสี้ยวหรี่ขึ้นพลันจ้องหน้าหม่ามี๊“กลับไปอยู่กับคุณย่าเล็ก？หม่ามี๊หมายถึงกลับประเทศใช่ไหมครับ？ได้สิครับ หม่ามี๊จะกลับไปด้วยไหมครับ？”

“อืม หม่ามี๊ก็จะกลับไป แต่หม่ามี๊จะตามไปทีหลังนะคะ หม่ามี๊จะให้คนไปส่งลูกกับน้องสาวกลับไปก่อน ได้ไหม？”

“ได้ครับผม งั้นหม่ามี๊ก็รีบตามกลับไปเร็ว ๆ นะครับ”

คิวคิวเป็นเด็กที่พูดง่าย ได้ยินหม่ามี๊บอกว่าให้เขากับน้องสาวกลับประเทศ เด็กน้อยก็รีบรับปากโดยพลัน

ดังนั้นเส้นหมี่จึงรีบจองตั๋วเครื่องบินให้กับลูกทั้งสองคน แล้วติดต่อเพื่อนที่เชื่อถือได้ให้ส่งกลับไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ณ ท่าเรือแห่งหนึ่งในถิ่นนั้น

เส้นหมี่ที่กำลังโกรธจนหายใจหอบขับรถด้วยความเร็วระดับที่เรียกว่าเกือบบินมาถึงจุดนี้ จากนั้นก็เห็นพิมแสงถูกมัดแขนมัดขาแล้วอยู่บนดาดฟ้าบนเรือ ซึ่งเวลานี้เพื่อนคนนี้ของเธอกำลังร้องไห้เสียงดังด้วยความหวาดกลัว

ไอ้สัตว์เดรัจฉาน！！

เส้นหมี่โกรธจนแทบเป็นบ้า เธอลงจากรถแล้วพุ่งไปยังเรือลำนั้น

“แสนรัก！ไอ้เลว คุณรีบปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ คุณเป็นบ้าหรือเปล่า？คนที่คุณตามหาคือฉัน แต่คุณดันมัดตัวเธอไว้？คุณรีบปล่อยเธอเดี๋ยวนี้”

เส้นหมี่โกรธจนกระทั่งรู้สึกปวดศีรษะ ถ้ามีมีดอยู่ในมือ คาดว่าเธอจะสับไอ้สัตว์เดรัจฉานตรงหน้าทิ้งแน่！

หลังจากที่ตะโกนไปหลายประโยค ชายระยำก็ปรากฏตัวขึ้นในท้ายที่สุด

อากาศที่หนาวเหน็บปานนี้ เสียงลมหนาวเปรียบดั่งคมมีดพัดผ่านจนเกิดเสียง “หวีด ๆ” เสียงร่ำไห้จะเป็นจะตายของผู้หญิงที่ถูกแขวนไว้บนดาดฟ้าของเรือลอยมาให้ได้ยินไม่หยุด แต่ไอ้คนสติฟั่นเฟือนกลับเดินถือแก้วไวน์แดง

เขาใส่ชุดสูทสีเข้ม เสื้อเชิ้ตด้านด้านในรีดได้เรียบมาก ยิ่งขับเน้นความสูงศักดิ์และความสง่างามในตัวให้เด่นชัดยิ่งขึ้น เมื่อมาถึงดาดฟ้าบนเรือก็สั่งให้ลูกน้องยกเก้าอี้มาให้นั่ง จากนั้นก็นั่งด้วยอิริยาบถขี้เกียจ สายตาเอ้อระเหยลอยชายมองมายังเส้นหมี่