ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 20

เขาเหมือนคนที่หลุดออกจากขุมนรกก็ไม่ปาน จ้องมองเธอแล้วเอ่ยลอดไรฟันทุกพยางค์ ดวงตาที่น่าหวาดหวั่นเต็มไปด้วยกลิ่นอายพิฆาต

แป้งร่ำคล้ายกับเป็นอัมพาตในชั่วพริบตา

ตัวสั่นเทิ้มประหนึ่งใบหน้าที่ต้องลมฤดูใบไม้ผลิไม่มีผิดเพี้ยน

“รัก……ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้วจริง ๆ ฉัน......ฉันยังไม่เคยมีลูกมาก่อน ดังนั้นตอนอบรมสั่งสอนชินชินอาจจะบุ่มบ่ามไปหน่อย รักฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆนะคะ”

ถึงตอนนี้แล้วผู้หญิงคนนี้ยังคิดจะแก้ต่างเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นความผิด

แสนรักได้ยินพลันหรี่ตาขึ้น ไม่รู้เพราะเหตุใด สมองจึงโผล่ภาพนองเลือดที่พึงเกิดขึ้นสด ๆ ร้อน ๆ

เพราะเรื่องลูกชาย คนหนึ่งทำเพื่อลูกจนเอาเศษกระจกแทงตัวเอง

ส่วนอีกคนก็ผลักความรับผิดชอบ สรรหาแต่ถ้อยคำแก้ตัว

ดวงตาเขาแดงขึ้นเรื่อย ๆ จ้องมองผู้หญิงที่ติดตามเขามาห้าปีเต็ม ๆ ซึ่งแววตาปกคลุมไปด้วยความผิดหวังและความโหดร้าย เขาคว้าแก้วขึ้นมา ก่อนจะปาออกไปแรง ๆ

“ไม่เคยมีลูกก็จะทำแบบนี้กับลูกผมได้เหรอ？ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ นับจากตอนนี้ ไม่ต้องปรากฏตัวต่อหน้าลูกผมอีก และไม่ต้องเสนอหน้าให้ผมเห็นที่เรืองรองอีก！”

เรืองรองคือคฤหาสน์ที่พวกเขาพักอาศัยในปัจจุบันนี้

แป้งร่ำคล้ายกับโดนฟ้าผ่า

ไม่ให้ปรากฏตัวต่อหน้าเด็ก และยังไม่ให้เธออยู่ที่เรืองรอง……

แบบนี้ก็เท่ากับเธอถูกคว่ำบาตร ไล่ตะเพิดเธอออกจากโลกของเขา？

เธองงเป็นไก่ตาแตก ไม่ใส่ใจแก้วน้ำบนกาย รีบลุกขึ้นตรงประตูอย่างคนเสียสติ

“ไม่......ไม่เอาค่ะ รักไม่เอานะคะ คุณอย่าไล่ฉันไปเลย ฉันรักคุณนะคะรักคุณลืมคำที่คุณพาฉันกลับไปแล้วเหรอคะ？รัก！！”

“……”

ท่ามกลางความมืดมน เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและเสียงร้องไห้ฟูมฟายของผู้หญิงคนนี้วนเวียนอยู่บนเรือเป็นเวลานาน

เส้นหมี่สลบไปนาน เพราะเหนื่อยล้าถึงขีดสุดและบวกกับบาดเจ็บด้วย เธอจึงหลับสนิทตลอดทั้งคืน

จวบจนเช้าวันรุ่งขึ้น แสงพระอาทิตย์ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้เธอรู้สึกอุ่น เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

“ตื่นแล้วเหรอครับ？”

เธอรู้สึกแปลกใจที่ตื่นขึ้นมาก็เห็นมีคนอยู่ข้างกาย

เส้นหมี่หันหน้าไปมองต้นเสียงอย่างฉงนสนเท่ห์ด้วยความยากเย็นแสนเข็ญ

“ผู้ช่วยเค？”