ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 7

“ผอ.เรียกฉันมามีธุระอะไรเหรอคะ？”

น้ำเสียงเส้นหมี่เย็นยะเยือกถึงขีดสุด หลังจากกวาดสายตามองปราดหนึ่งแล้วก็หยุดอยู่ที่อื่นด้วยความเย็นชาและเฉยเมย คล้ายกับไม่เคยรู้จักคนนี้มาก่อน

แสนรักหรี่ตาขึ้นอีกครั้ง

เขาจ้องมองแพทย์หญิงที่สวมหน้ากากอนามัยทางการแพทย์และสวมเสื้อกาวน์ กลิ่นอายพิฆาตยิ่งร้ายกาจมากขึ้น！

“เอ่อ！สวยใส ท่านนี้คือประธานแสนรัก คือคนไข้ที่เรียกคุณมาพบเมื่อวาน ตอนนี้เขามาถึงแล้ว คุณรีบช่วยเขาตรวจอาการเถอะ”

“ผอ.ค่ะ ฉันพูดแล้วว่าเมื่อวานฉันดูวินิจฉัยอาการผิด เทคนิคทางการแพทย์ของฉันรักษาไม่หายหรอกค่ะ ท่านผอ.จัดหมอแผนปัจจุบันมารักษาเขาเถอะค่ะ ฉันไปทำงานก่อนนะคะ”

เส้นหมี่พูดเสียงราบเรียบเสร็จก็หมุนกายเตรียมจากไป

ผู้อำนวยการโรงพยาบาล “……”

ผู้ช่วยเค：“……”

ในช่วงเวลาที่พวกเขาสองคนยังตอบสนองไม่ทัน เงาร่างหนึ่งก็พุ่งทะยานผ่านตัว จากนั้นก็คว้าข้อมือเส้นหมี่แบบมองไม่ทัน สุดท้ายก็โยนใส่ประตูอย่างจัง

โอ้พระเจ้าช่วย！！

แผ่นหลังเส้นหมี่เจ็บจนหน้ามืด

ส่วนผู้อำนวยการกับเคต่างตกตะลึงอ้าปากค้าง

“เส้นหมี่！！คิดจะเล่นกับผมใช่ไหม？ได้ งั้นผมก็จะเล่นเป็นเพื่อน”

ผู้ชายที่ถูกยั่วโมโหถึงขีดสุด เผยใบหน้าดุดัน ดวงตาแดงก่ำของเขาจ้องเขม็งมายังเธอ คล้ายกับสัตว์ร้ายบ้าคลั่งก็ไม่ปาน ชั่วอึดใจก็กระชากหน้ากากอนามัยของเส้นหมี่ออกสำเร็จ จากนั้นก็ใช้มือบีบคอเธอ

เผยใบหน้าของเส้นหมี่สู่สายตาทันที

ทว่าเป็นใบหน้าที่ต่างจากห้าปีก่อนอย่างลิบลับ ห้าปีก่อน เธอทั้งอ่อนต่อโลก ใสซื่อไร้เดียงสา ซึ่งตอนนี้ถึงแม้ลักษณะหน้าตาไม่แปรเปลี่ยน ทว่าไม่ให้ความรู้สึกแบบเก่าแล้ว ตอนนี้มีเพียงความเย็นชาเท่านั้น

อย่างเช่นวินาทีนี้ ถึงแม้แสนรักอย่างเขาจะบีบคอเธอ ทว่าดวงตาคู่งามวิจิตรของเธอกลับไม่แสดงความหวาดหวั่นและกระวนกระวาย

มีเพียงความดูถูกและเย็นชาใส่เขา

แสนรักรู้สึกอึ้ง

“คุณเอาเลย แน่จริงก็บีบคอฉันให้ตายไปเลย เพราะฉันเคยตายมาแล้วหนึ่งครั้ง ไม่กลัวตายครั้งที่สองหรอก แสนรัก คุณฟังฉันให้ดีนะ ถ้าวันนี้คุณฆ่าฉันไม่ตาย ต้องมีสักวันที่คุณต้องฆ่าในเงื้อมมือฉัน”

“！！！”