ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2476

“ได้ยังไงกันล่ะ!” เซียวฉางควนพูดด้วยสีหน้าสะเทือนใจ “เรื่องวันนั้น ถึงตายฉันก็ไม่ลืม หลายปีมานี้ ฉันอยากพูดกับเธอตลอด แต่ไม่มีโอกาส ไม่ง่ายเลยกว่าจะหาโอกาสครั้งนี้ได้ เธอยังไม่ให้ฉันพูด...”

หานเหม่ยฉิงพูดอย่างเหนื่อยใจ “ฉันไม่ได้ห้ามนายพูด...ฉันแค่...ฉันแค่...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หานเหม่ยฉิงไม่รู้จะพูดเรื่องนี้ต่อไปยังไง เธอทำได้เพียงถอนหายใจ แล้วพูดว่า “เฮ้อ ฉันแค่รู้สึกว่า ดึกขนาดนี้นายยังมาหาฉัน ถ้าหม่าหลันรู้ ต้องโกรธแน่นอน นายรีบกลับไปเถอะ หม่าหลันจะได้ไม่โกรธ”

เมื่อเซียวฉางควนได้ยินเธอพูดถึงหม่าหลัน เขาส่งเสียงหึ แล้วพูดว่า “เหม่ยฉิง เธออย่าพูดถึงผู้หญิงปากร้ายคนนั้น ต่อหน้าฉัน ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้น เราสองคนคงไม่กลายเป็นแบบนี้หรอก เราอาจแต่งงานกันและมีลูกไปสองสามคนแล้ว!”

หานเหม่ยฉิงหัวเราะอย่างเหนื่อยใจ และพูดอย่างจริงจังว่า “เรื่องบางเรื่องคือโชคชะตา ไม่จำเป็นต้องโทษหม่าหลัน...”

“ต้องโทษหม่าหลันสิ!” เซียวฉางควนพูดอย่างโมโห “หลายปีมานี้ แค่ฉันคิดถึงเธอ ฉันก็เกลียดหม่าหลันจนเข้ากระดูก!”

พูดจบ เซียวฉางควนโบกมือไปมา แล้วพูดว่า “พอเถอะ เราไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงคนนั้นแล้ว พูดแล้วหงุดหงิด!”

หานเหม่ยฉิงตอบรับ จากนั้นจึงพูดว่า “ฉันว่านอนพักสักหน่อย คงจะหาย ถ้านายมีอะไรต้องทำ ก็กลับไปได้นะ จะได้ไม่เกิดปัญหา”

เซียวฉางควนคิดไม่ถึง เขาเพิ่งมาถึงบ้านหานเหม่ยฉิง เธอก็อยากให้เขากลับบ้านเต็มที

นี่ทำให้เซียวฉางควนเจ็บปวดใจ

แต่ทว่าเขาโยนความผิดนี้ให้หม่าหลัน และคิดในใจว่า “เหม่ยฉิงอยากให้ฉันกลับบ้าน ไม่ใช่เพราะเธอไม่สนใจฉัน แต่เพราะกลัวหม่าหลัน ผู้หญิงปากร้ายคนนั้นต่างหาก! ผู้หญิงเลวอย่างหม่าหลัน เป็นเงาตามตัวตลอดเวลาจริงๆ!”