ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2469

“เย่เฉินเหรอ” เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินคำถามของอิโตะ นานาโกะ และแววตาอันคาดหวังของหญิงสาว เธออดทอดถอนใจไม่ได้ “ดูเหมือนความรู้สึกที่เด็กผู้หญิงคนนี้มีต่อเย่เฉิน จะถลำลึกลงไปแล้ว แต่ส่วนใหญ่เธอใช้ชีวิตอยู่ญี่ปุ่น ไม่รู้ว่าต่อไปเธอจะทำไรอย่างไร”

จากนั้น เธอก็คิดถึงตัวเองขึ้นมา เธออดด่าตัวเองไม่ได้ “มัวแต่หดหู่เรื่องของเธอ ตัวฉันเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ ถึงฉันกับเย่เฉินใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเดียวกัน แต่เขามีภรรยาแล้ว ปกติจะเจอเขา ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”

เมื่อคิดเช่นนี้ เธอถอนหายใจออกมา และพูดกับอิโตะ นานาโกะว่า “ช่วงนี้ฉันไม่ได้เจอเย่เฉินเลย ครั้งก่อนที่เจอ ก็คืองานเลี้ยงทานอาหารเย็นที่บ้านฉินเอ้าเสวี่ยน”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างผิดหวัง เธอถอนหายใจ แล้วพูดว่า “โอเค ไม่รู้ฉันมาครั้งนี้ จะมีโอกาสเจอเย่เฉินซังบ่อยๆ หรือเปล่า...”

ซ่งหวั่นถิงถามอย่างแปลกใจ “เธอมาครั้งนี้ ไม่ได้บอกเขาเหรอ”

อิโตะ นานาโกะส่ายหน้า “ตอนนี้ยังไม่ได้บอกเขา”

ซ่งหวั่นถิงพูดว่า “ทำไมไม่บอกเขาล่วงหน้าล่ะ ให้ฉันโทรหาเขาตอนนี้ไหม ชวนเขามาทานข้าวด้วยกันคืนนี้”

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างเขินอาย “ฉัน...อันที่จริงฉันอยากเซอร์ไพรส์เย่เฉินซัง...”

พูดจบ เธอหันมองซ่งหวั่นถิง และถามด้วยใบหน้าคาดหวัง “พี่หวั่นถิง รบกวนพี่เรื่องหนึ่งได้ไหม”

ซ่งหวั่นถิงยิ้มบางๆ แล้วถามว่า “เธอจะบอกให้ฉันโทรหาเย่เฉิน ชวนเขามาทานข้าวที่บ้าน ในขณะเดียวกันก็ห้ามบอกเขา เรื่องที่เธอมาเมืองจินหลิงใช่ไหม”

“ถูกต้อง!” อิโตะ นานาโกะ ไม่สามารถปิดบังความตื่นเต้นได้ “พี่หวั่นถิงช่วยฉันได้ไหม”

อันที่จริง เธอไม่ต่างอะไรกับอิโตะ นานาโกะ ที่เทใจให้เย่เฉินมาเนิ่นนาน