ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2458

พูดจบ เขาจึงหันหลังเดินออกจากห้องรับรอง

อู๋ตงไห่นั่งบนโซฟาอย่างไม่เป็นสุข เขาโมโหในใจ และสบถว่า “ให้ตายเถอะ แค่สุนัขตัวหนึ่ง กล้าอวดดีกับฉันขนาดนี้ พูดจาหยิ่งผยองตั้งเยอะตั้งแยะ ไม่เทน้ำให้ฉันสักแก้ว ไอ้เลวเอ๊ย!”

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ขบวนรถยนต์โรลส์-รอยซ์ ขับเข้ามาในคฤหาสน์ริมน้ำอย่างสง่างาม

ซูเฉิงเฟิง ซูโสว่เต้า รวมไปถึงซูอานสุ้น ยืนรออยู่หน้าประตูบ้าน เมื่อขบวนรถหยุดลง ซูโสว่เต้าก้าวมาข้างหน้า และเปิดประตูหลังของรถยนต์โรลส์-รอยส์

ภายในรถ มีชายชราสวมเสื้อคอจีนสีดำปักลาย ผมสีดอกเลาทั้งหัว

ดูเหมือนอายุ 80 กว่าปีแล้ว แต่ทว่ายังแข็งแร่งมาก ดูไม่แก่งอมสักนิด

คนอายุ 50 กว่าปีอย่างซูโสว่เต้า มองชายชราตรงหน้า จากนั้นจึงพูดอย่างนอบน้อม “สวัสดีครับปู่ไหม้! ไม่เจอกันหลายปีเลยนะครับ!”

ชายชรายิ้มบางๆ เขาใช้มือจับหนวด และพูดอย่างมีความสุข “นายคือโสว่เต้าใช่ไหม ครั้งก่อนที่เจอยังหนุ่มอยู่เลย ตอนนี้คงอายุ 40 แล้วสินะ”

ซูโสว่เต้าพูดอย่างนอบน้อม “ปู่ไหม้ ตอนนี้ผมผ่านอะไรมาครึ่งชีวิตแล้ว ไม่เหมือนคนอายุเกือบร้อยอย่างคุณ แต่ยังดูแข็งแรงอยู่เลย!”

ชายชราหัวเราะ “มีเรี่ยวมีแรงที่ไหนกัน ดินใกล้จะกลบหน้าฉันแล้ว อีกไม่นานคงกลบจนมิดหัว”

ซูเฉิงเฟิงรีบพูดขึ้นมาว่า “โสว่เต้า รีบเชิญปู่ไหม้ลงมาเร็ว อย่าให้ปู่ไหม้นั่งในรถนานๆ ไม่ดีต่อร่างกาย!”

ซูโสว่เต้าตั้งสติได้ เขารีบยื่นมือออกไป และพูดว่า “เชิญครับปู่ไหม้!”

ชายชราคนนี้ คือไหม้เฉิงซิน ผู้สืบทอดรุ่นที่ 31 ของตระกูลไหม้