ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2470

แต่ซ่งหวั่นถิงไม่ได้พูดออกมา เย่เฉินก็ไม่อยากแสดงออกไปตรงๆ ว่ารู้เรื่องแล้ว ดังนั้นเขาจึงแสร้งถามอย่างสงสัย “ทำไมจู่ๆ ถึงชวนผมทานข้าวล่ะ”

ซ่งหวั่นถิงพูดว่า “คืออย่างนี้ค่ะ ปู่บอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมีโอกาสชวนคุณมานั่งคุยที่บ้าน เลยบอกให้ฉันถามคุณว่าคืนนี้มีเวลาว่าง มาทานข้าวกันสักมื้อไหม”

เย่เฉินคิดไม่ถึงว่าซ่งหวั่นถิงจะบอกว่า คุณท่านซ่งชวนเขาทานข้าว เธอปิดปากเงียบ ไม่พูดเรื่องอิโตะ นานาโกะ เดาว่าอิโตะ นานาโกะ น่าจะอยากเซอร์ไพรส์เขา

เมื่อคิดถึงยามาโตะนาเดชิโกะ ที่สวย ใจกว้าง แถมยังอ่อนโยนและนิ่งสงบ เย่เฉินก็อดคิดถึงไม่ได้ จู่ๆ ภาพที่เดินเล่นกันในคืนที่มีหิมะที่เกียวโต ลอยเข้ามาในหัวของเขา

เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เย่เฉินพูดกับซ่งหวั่นถิง ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว “ในเมื่อคุณท่านซ่งเชิญ ผมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว รบกวนคุณบอกเขาด้วย คืนนี้ผมจะไปครับ”

เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินเย่เฉินตอบตกลง เธอพูดอย่างดีใจ “ดีจังเลยค่ะ ให้ฉันขับรถไปรับคุณไหมคะ”

เย่เฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่ต้องลำบากหรอก พ่อตาผมอยู่บ้านพอดี เดี๋ยวผมขับรถเขาไป”

“ค่ะ” ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างดีใจ “งั้นฉันรอต้อนรับอาจารย์เย่ที่บ้านนะคะ!”

เมื่อคุยกับเย่เฉินเสร็จเรียบร้อย ซ่งหวั่นถิงจึงบอกลา และวางสาย

อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆ ตอนนี้เธอดีใจจนกระโดดโลดเต้น เธอกอดเอวซ่งหวั่นถิง และพูดอย่างมีความสุข “พี่หวั่นถิง เป็นคนดีจริงๆ!”

ซ่งหวั่นถิงยิ้มแล้วพูดว่า “อย่ามัวแต่ขอบคุณฉัน ตั้งแต่ฉันรู้จักอาจารย์เย่ จนถึงตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันโกหกเขา อีกเดี๋ยวเจออาจารย์เย่ เธอต้องอธิบายกับเขาเอง ว่าทำไมถึงให้ฉันหลอกเขา”

อิโตะ นานาโกะหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า “พี่หวั่นถิงวางใจได้เลย ฉันจะอธิบายเย่เฉินซังอย่างชัดเจน พี่ช่วยฉันครั้งใหญ่ ฉันจะให้พี่เป็นแพะรับบาปได้ยังไงกันล่ะ”