ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 27

หลังจากกลับมานอนพักในห้อง หลิวซื่อจึงนึกบางอย่างขึ้นมาได้ รีบลุกขึ้น ร้องเรียก “เหอฮัว”

“ท่านแม่”เหอฮัวรีบวิ่งเข้าไป โผเข้าไปในอ้อมอกของหลิวซื่อทันที

“ให้แม่ดูสิ เจ้าบาดเจ็บหรือไม่ ย่าของเจ้าตีเจ้าหรือไม่”

“ไม่มี”เหอฮัวส่ายหน้า “แต่ว่ามือของท่าน……”

หลิวซื่อก้มหน้ามองดูนิ้วมือของตนเองที่ถูกห่อเอาไว้ราวกับบ๊ะจ่าง และส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไร แม่ทนได้”

ความลำบากเหล่านี้ กับหลายปีมานี้ที่นางถูกเหยียดหยามเพราะไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้ เมื่อเทียบกับความลำบากที่ว่า เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้สายตาที่ลู่ม่านมองหลิวซื่อเปลี่ยนไป คิดไม่ถึงว่า นางจะแข็งกระด้างขึ้นมาอย่างกะทันหัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะนางจับที่คีบท่านนั้นเอาไว้ บางทีตอนนี้เหอฮัวคงเสียโฉมไปแล้ว

คิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นนางก็รู้สึกชื่นชมหลิวซื่อมากขึ้น “พี่สะใภ้รอง ในบ้านยังมีข้า ถ้าเจ้าไม่สบายตรงไหนก็บอก”

หลิวซื่อพยักหน้า โดยมีเหอฮัวประคองนางให้นอนลง เพิ่งจะหัวถึงหมอน นางก็ดีดตัวลุกขึ้นมาถามทันที “ท่านพ่อกับท่านแม่ ไม่เป็นไรใช่หรือไม่ เมื่อครู่คนตั้งมากมาย ข้าทำให้บ้านเฉินต้องเสียหน้า”

ลู่ม่าน“……”

เสียดายที่เมื่อครู่นางเพิ่งจะรู้สึกชื่นชมนางไป คนอ่อนแออย่างไรก็อ่อนแอวันยังค่ำ แม้จะปกป้องลูกตัวเองได้ แต่ก็ยังอ่อนแออยู่ดี

เหอฮัวทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว “ท่านแม่ ท่านย่าเกือบจะเอาไฟลวกท่านจนตาย ท่านยังจะสนใจอีกเหรอว่านางเป็นอย่างไร”

“เหอฮัว เจ้าพูดเช่นนี้ไม่ได้“เหอฮัวรีบพูดขึ้นมา “เรื่องของผู้อาวุโส เจ้ารับรู้ในใจก็พอ อย่าพูดเช่นนี้……”

ให้ตาย ลู่ม่านอยากจะพ่นคำหยาบออกมาจริงๆ

โรคแม่พระเช่นนี้ ช่างทำให้รู้สึกน่าโมโหจริงๆ

นางไม่อยากจะสนใจแล้ว จึงหาข้ออ้างเดินออกไป เพิ่งจะก้าวได้ไม่กี่ก้าว เหอฮัวก็วิ่งตามหลังมา

“น้าสาม”

ลู่ม่านหันกลับไป เหอฮัวดึงมือของลู่ม่านเอาไว้ พูดเสียงเบาว่า “ข้าไม่ฟังที่แม่ข้าพูด สิ่งที่ท่านแม่พูดใช่ว่าจะถูกเสมอไป”

โชคดี ที่เหอฮัวไม่ได้รับการสืบทอดนิสัยมาจากหลิวซื่อ อารมณ์ของลู่ม่านนับว่าดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ยกมือขึ้นลูบหัวของเหอฮัว“อืม น้าเชื่อเจ้า ”

หลังจากกลับไปแล้ว ลู่ม่านก็ยังคงนึ่งดอกเก๊กฮวยเหล่านั้นต่อจนเสร็จ ทำการตากเสร็จแล้วก็แบกกระบุงออกจากบ้านไปอีกครั้ง

เพิ่งจะถึงหน้าประตู เหอฮัวได้รออยู่ก่อนแล้ว ลู่ม่านชะงัก “ข้าคิดว่าเจ้ากำลังดูแลแม่ของเจ้า……”

“ไม่เป็นไร ข้าช่วยเอาน้ำและอาหารไปวางเอาไว้ข้างเตียงแล้ว นางกินเองได้”แววตามีความมุ่งมั่นมากขึ้น “น้าสาม ข้าอยากจะหาเงินเร็วๆ ให้ท่านแม่ของข้าหลุดพ้นจากบ้านนี้”

“มีความมุ่งมั่นดี” ลู่ม่านชื่นชมคำหนึ่ง ยื่นมือไปจูงมือนางเอาไว้ “ไปเถอะ”

ยังคงเป็นที่แห่งนั้น เหอฮัวขยันขันแข็งกว่าเมื่อวาน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องวันนี้ได้ทำให้เกิดความทรงจำเลวร้ายต่อนางหรือไม่ นางไม่สดใสกระตือรือร้นเหมือนเมื่อวานเลย เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดจา เอาแต่ทำงานอย่างเอาเป็นเอาตาย

ลู่ม่านเตือนไม่กี่คำ ทันใดนั้นนางก็กอดแขนของลู่ม่านเอาไว้และร้องไห้ออกมา

“น้าสาม ท่านว่า คนอ่อนแอมักจะถูกรังแกใช่หรือไม่ ถ้าหากแม่ข้าเป็นเหมือนน้าสาม อาจไม่เป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่”

ลู่ม่านตบหลังเขาเบาๆอย่างสงสาร “ใช่ และไม่ใช่ ที่สำคัญคือต้องดูท่าทีของพ่อเจ้าด้วย”

“พ่อข้า”เหอฮัวยิ้มขม “พ่อข้าไม่เคยสนใจแม่ข้าเลย ปล่อยให้นางถูกรังแกตามใจ ใครจะไปรู้ ว่าใจเขาคิดอย่างไรกันแน่”

ลู่ม่านขมวดคิ้วขึ้นมา “เหอฮัว ข้าขอถามเจ้า ถ้าหากเจ้าโตขึ้น ต้องตกอยู่ในสถานการณ์เหมือนแม่เจ้า เจ้าจะทำอย่างไร”

เหอฮัวกำหมัดไว้แน่น ในสายตาแฝงแววแค้น “ถ้าหากข้าเป็นท่านแม่ ข้าก็จะหย่า”

ลู่ม่านรู้สึกตกตะลึง และดีใจในเวลาเดียวกัน เหอฮัวเด็กคนนี้ ช่างมีความกล้าหาญจริงๆ

เพียงแต่ ในยุคโบราณเช่นนี้ สำหรับหญิงสาวแล้วเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมเลย หย่ากับหญิงสาว ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เหมือนยุคปัจจุบัน ที่สามารถมีอิสระอย่างเต็มที่

“บางที เจ้าก็ลองถามความเห็นของพ่อเจ้าดู”

ลู่ม่านทิ้งคำพูดนี้เอาไว้ แล้วก็เลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องนี้

ตอนเย็นหลังจากกลับไปแล้ว ก็ยังคงเหมือนเมื่อวาน เก็บดอกเก๊กฮวยไว้พอประมาณ ที่เหลือก็ฝากเอาไว้ในกระบุงของลู่ม่าน

และเป็นเช่นนี้ตลอดสามวัน เมื่อถึงวันที่สี่ หน้าประตูห้องของลู่ม่านก็มีดอกเก๊กฮวยตากเต็มไปหมดแล้ว

เพราะว่าอีกหนึ่งวันก็จะมีตลาดแล้ว ฉะนั้นลู่ม่านกับเหอฮัวจึงไม่ได้เข้าป่าอีก ตั้งใจจัดการกับดอกเก๊กฮวยอยู่ที่บ้านทั้งวัน

เพราะเรื่องในวันนั้น เฉินหลี่ซื่อถูกตาแก่เฉินด่าทอแทบตาย หลายวันมานี้แทบไม่ออกมาหาเรื่องเลย มีแต่เฉินหลิ่วเอ๋อที่เห็นพวกนางทำงานกันอยู่ ก็ทำเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ แล้วเดินจากไป

คนบางคน ถ้ายิ่งใส่ใจ ก็จะยิ่งหาเรื่อง ฉะนั้น ลู่ม่านเลือกที่จะไม่สนใจ

แต่กลับเป็นจ้าวซื่อ ที่เดินออกมาถามอย่างอยากรู้หลายครั้งว่า “น้องสะใภ้สาม ดอกเก๊กฮวยนี้ชั่งละกี่เหวิน”

“ยี่สิบห้าเหวิน”ลู่ม่านพูด นางไม่อยากโกหก เมืองนี้ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แค่นางลองไปถามก็น่าจะรู้คำตอบแล้ว

“เยอะขนาดนี้เชียว”จ้าวซื่อดวงตาเป็นประกาย “ก็แค่ไปเด็ดจากในป่า กลับมานิ่ง แล้วตากแห้งก็ได้มากขนาดนี้แล้ว เช่นนั้นข้าก็จะทำบ้าง”

ลู่ม่านพยักหน้า “ได้ ในป่ามีดอกเก๊กฮวยมากมาย ใครก็เด็ดได้”

เห็นได้ชัดว่าจ้าวซื่อหวั่นไหวแล้ว แต่สายตาก็หันไปเห็นเฉินหลิ่วเอ๋อที่ยื่นหน้าออกมาจากเรือนหลัก นางทำเสียงไม่พอใจทันที “ยุ่งยากขนาดนี้ ได้เงินแค่นั้น ข้าไม่ไปหรอก”

พูดแล้ว นางก็หมุนตัวเดินจากไป

ลู่ม่านไม่สนใจนาง ยังคงช่วยกันกับเหอฮัวเอาดอกเก๊กฮวยที่ตากแห้งเหล่านั้นใส่ลงไปในถุงสองใบ ครั้งนี้ทั้งสองคนเด็ดด้วยกัน เยอะกว่าครั้งที่แล้วสี่ห้าเท่า แม้แต่ถุงที่ต้องมอบให้กองกลางของครอบครัวก็เยอะกว่าครั้งก่อนหนึ่งเท่าตัว

เหอฮัวดีใจมาก เอาแต่บอกว่าจะไปตลาดพร้อมกับลู่ม่าน

ตอนกินอาหารค่ำ ยากมากที่จะได้ยินเฉินหลี่ซื่อพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ถามเหอฮัวว่า “ข้าเห็นว่าดอกเก๊กฮวยพวกนั้นถูกตากแห้งหมดแล้วใช่หรือไม่”

“อืม” เหอฮัวตอบเสียงอู้อี้ เมื่อก่อน ถ้าท่านย่าคุยกับนาง นางจะรู้สึกดีใจไปหลายวันทีเดียว แต่ว่าตอนนี้ หลังจากผ่านเรื่องเมื่อหลายวันก่อน นางก็ยิ่งรู้สึกปวดใจ

เดิมทีท่านย่านั้นรังเกียจนางมาก แทบอยากจะทำให้นางเสียโฉมด้วยซ้ำ

“พรุ่งนี้ให้อาเล็กของเจ้ากับน้าสามไปด้วยกัน เจ้าอยู่บ้านดูแลแม่เจ้าแล้วกัน”เฉินหลี่ซื่อพูดอย่างเฉียบขาด

“ไม่”เหอฮัวเผลอโต้แย้งออกไป “นั่นเป็นดอกเก๊กฮวยที่ข้าเก็บมาเอง”

เดิมทีเฉินหลิ่วเอ๋อรู้สึกดีใจมาก คิดว่าจะเอาเงินที่ได้ไปซื้อผ้าฝ้ายเนื้อละเอียดมาตัดชุดใหม่ให้ตนเองสักชุด ตอนนี้ได้ยินคำพูดของเหอฮัว สีหน้าก็คล้ำลงทันที

“เจ้าว่าอะไรนะ ข้าเป็นอาเล็กของเจ้านะ”

“อาเล็กแล้วอย่างไร อาศัยดอกเก๊กฮวยที่ข้าเด็ดมา ให้ท่านไปขาย อาเล็ก ท่านไม่รู้สึกผิดหรือ”เหอฮัวเดิมทีก็รอคอยให้ถึงวันพรุ่งนี้ ใครจะนึกว่าเฉินหลิ่วเอ๋อจะจงใจหาเรื่อง ความรู้สึกผิดหวัง ทำให้นางไม่สนใจเรื่องอื่นพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาทั้งหมด

เฉินหลิ่วเอ๋อใบหน้าแดงก่ำไปหมด เงื้อมือขึ้นจะตี ลู่ม่านรีบยกมือขึ้นมาขวางเอาไว้ “น้องหลิ่วเอ๋อ พี่สะใภ้รองยังนอนพักฟื้นอยู่ ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอีก เกรงว่าจะไม่ดีกระมัง”

เพราะว่าในบ้านไม่มีพวกผู้ชายอยู่ ฉะนั้นตาแก่เฉินก็กินข้าวพร้องพวกนาง ได้ยินดังนั้น ก็ราวกับเพิ่งตื่นจากความฝัน แม้ว่า เขาก็อยากจะให้เฉินหลิ่วเอ๋อไป แต่พอเห็นท่าทีของเหอฮัวในตอนนี้ เกิดเรื่องคงไม่ดีจริงๆ