Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 183

"ของเราอีกสองเดือน คงตรงกับวันวาเลนไทน์^^" ไคล์หันมายิ้ม แล้วเขี่ยพุงฉัน ตอนนี้เรากำลังขับรถไปรับโบอิ้งที่บ้านย่า เพราะสองสามวันที่ผ่านมาแม่สาวชาววังงอแงอยากไปค้างกับณเพชร ณภัทร

มาถึงไคล์ก็ลงจากรถเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน เพราะฉันเริ่มท้องแก่จวนคลอด จะเดินจะก้าวขาก็ลำบาก แต่พอเข้าบ้านก็เจอเสียงร้องเจี้ยวจ้าวของลูกสาว ที่วิ่งดุกดิกๆกระโดดโลดเต้นเข้ามากอดไคล์

"ปัปปาาาาาาาาา ^[]^" ไคล์นั่งยองๆกอดโบอิ้ง ยัยลูกสาวจุ๊บแก้มพ่อซ้ายขวา และจุ๊บเหม่งพ่อด้วย

"คิดถึงๆ แล้วนะปัปปา^^"

"คิดถึงก็นี่ไง พ่อมารับแล้ว^^" จำเป็นต้องพูดไม่ชัดตามลูกไหม?-_-

"มัมมา มัมมา นั่งๆ" ฉันค่อยๆนั่งอย่างทุลักทุเล จนลูกสาวตัวเล็กหันมากอดฉันอีกคน และเธอก็หอมแก้มซ้ายขวาจุ๊บเหม่งเหมือนที่ทำกับพ่อเด๊ะๆ

แต่เอ๊ะ..ทำไมแก้มกับหน้าผากฉันมีน้ำลาย!?-_-

ลูกเอ้ย!!

"มัมมา น้องที่ในนั้นท้องโต" เดี๋ยวๆ เรียบเรียงแปป แม่..น้องที่อยู่ในท้องโตนั้น ยังไงต่อ?..อยู่ๆโบอิ้งก็เงียบแล้วนั่งลง ก่อนเธอจะใช้มือสองข้างวางกระกบท้องฉัน และหันไปข้างหลังเรียกใครบางคนมา

"นาเพชรมาดูๆ มาดูน้องมีโบอิ้ง" ไคล์หัวเราะ ส่วนฉันเอามือกุมขมับ พยายามเข้าใจนะว่าลูกยังเด็กพูดไม่ชัด..แต่มันขำอ่ะ และไม่นานร่างเล็กของเด็กชายณเพชรลูกเจ๊ปลายฟ้าก็วิ่งผมตั้งมา

"น้อง น้อง " โบอิ้งชี้ท้องฉันอีกครั้ง..เมื่อลูกพี่ลูกน้องเธอวิ่งมาถึง

"น้อง นาเพชรมีน้องมั๊ย?" นาเพชร เอ้ย ณเพชร!!เงียบแล้วส่ายหน้าเบาๆ

"ม่ายๆ..ม่ายมี"

"ไม่มีที่ไหน ในท้องน้าใบไม้ก็น้องชายณเพชร และวันนี้น้าเจแปนก็เพิ่งคลอดน้องนิวยอร์กน้องสาวณเพชรอีกคน น้องเยอะแยะเลย^^" ไคล์ลูบหัวณเพชรปลอบ จนหลานชายตัวน้อยมองหน้าเขา

"ต้องไปบอกป๊ะป๊า.." ?! ฉันกับไคล์มองหน้ากันทันทีจนณเพชรพูดต่อว่า..

"ไปบอกป๊ะป๊าทำน้อง ทำน้อง.." หลานชายพูดจบก็หมุนตัววิ่งไปที่โซฟา เขากระตุกแขนใครไม่รู้รัวๆจนคนที่นอนอยู่..หยัดตัวขึ้นนั่ง

"อะไรณเพชร?" อ้าวพี่หมอ เมื่อเห็นว่าใครฉันกับไคล์จึงลุกขึ้นจูงลูกสาวเดินตาม ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามและมองพี่เขยด้วยความเป็นห่วง พี่หมอนาวาเพิ่งออกเวรมาก็มารับลูกเลยเหรอเนี่ย..สภาพแบบนี้จะรถไหวไหม?!

"ทำน้องงง น้องแบบนั้น" เด็กน้อยชี้มาที่ท้องฉัน จนพี่หมอนาวาคนเป็นพ่อ..เขานั่งกุมขมับและนวดเบาๆ

"อย่าเร่งให้คนอื่นนำก่อน เราทีหลัง-_-" ไคล์ขำพี่เขยฉันเบาๆ ที่พยายามอธิบายลูกชายเขาถึงเปอร์เซ็นต์การตั้งครรภ์ของมนุษย์ต่อ ตามสไตล์หมอนั่นแหละ...เอะอะสอนลูกเรื่องวิทยาศาสตร์เรื่องเหตุและผล และจบด้วยณเพชรที่ทำหน้างงทุกที

หลังจากฉันรับโบอิ้งกลับ ไคล์ก็พาครอบครัวเราไปทานข้าวริมแม่น้ำเจ้าพระยา เคยทำหน้าที่ผัวที่ดียังไง ตอนนี้ยิ่งกว่าซุปเปอร์ผัว นั่งเลี้ยงลูกให้ฉันกินข้าว..บางทีก็อุ้มโบอิ้งนั่งตักแกะกุ้งให้ฉัน คือ..ไคล์ดีมากๆ ตัวเองแทบจะไม่ได้กินอยู่แล้ว เขายังดูแลฉันไม่มีขาดตกบกพร่อง

"ไคล์กินบ้างสิ " ฉันแกะกุ้งป้อนเขากลับ ฉันท้องนะไม่ได้เป็นง่อย ผัวไม่จำเป็นต้องทำทุกอย่างขนาดนี้ก็ได้ แค่เขาไปบินเลี้ยงโบอิ้งแค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว

"แม่โบอิ้งกินให้อิ่มก่อนดิ ลืมรึไงมีอีกคนในท้อง^^" ไม่ลืม ใครจะลืมวะท้องโตขนาดนี้

"ไม่ลืม แต่หงุดหงิดเวลาเห็นไคล์นั่งดูแลแบบนี้ ดูแลตัวเองบ้างสิ เป็นห่วงผัวเหมือนกันนะ..อ่ะกินๆ" ฉันจิ้มกุ้งป้อนไคล์ จนเขาเคี้ยวตุ้ยๆแล้วอมยิ้ม พอเริ่มดึกโบอิ้งก็เริ่มสับปงกง่วงนอน ไคล์เขาก็ทั้งอุ้มทั้งกินแบบนั้นจนเรากลับบ้าน

หนึ่งอาทิตย์ต้องมีแบบนี้สักวัน ที่เราจะออกมานั่งกินข้าวนอกบ้านกันพ่อแม่ลูก ฉันอยากพาลูกมาเปิดหูเปิดตาดูวิวดูน้ำดูเรือ เพราะลูกสาวชอบเที่ยวมาก ถ้าฉันว่างฉันก็บินพร้อมไคล์พาเธอไปเที่ยว ไอ้เรื่องงอแงน่ะเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ฉันปล่อยให้ร้องไปสักพักโบอิ้งก็เงียบเอง

ก็ฉันโอ๋ลูกไม่เก่งนี่! จนมีหลายครั้งเลยที่ลูกงอนไปอ้อนพ่อ แต่โบอิ้งเขาไม่ใช่คนโกรธยาวข้ามเดือนข้ามปีหรอก ยิ่งโตสกิลความงอแงยิ่งลดน้อยลงตามอายุ จนสองเดือนต่อมาใกล้ถึงกำหนดคลอด ฉันถึงส่งโบอิ้งเข้าเนิสเซอรี่ที่เดียวกับโซล

และคนไปรับไปส่งไม่ใช่ใคร..อิกล้า มันขับรถมารับโบอิ้งรับโซลไปส่งที่โรงเรียน ...เพราะตอนนี้เจแปนบังคับอิไม้ไปบินแล้ว เพราะเธอต้องเลี้ยงนิวยอร์กอยู่บ้าน ครอบครัวใหญ่ภาระเยอะอิไม้ต้องหาเงินและทำงาน แล้วถ้าวันไหนที่ไคล์กับอิไม้ไปบินพร้อมกัน อิกล้าก็อาสาทุกอย่างเหมือนวันนี้

ที่อิกล้า..ได้เป็นคนขับรถให้โบอิ้งสาวชาววังโดยปริยาย

"เจ๊คลอดวันไหนเนี่ย?"

"พ่อเคนนัดมะรืน กล้าฉันฝากหลานด้วย เออ..วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัทนะจะเตรียมของรอคลอด แกก็ขับรถดีๆล่ะ" อิกล้ารับกระเป๋าเป้ราพันเซลของโบอิ้งไปสะพาย แล้วจับมือหลานไว้

"โอเค ที่จริงเจ๊ท้องแก่แบบนี้ไม่ควรอยู่คนเดียวนะ ปวดท้องคลอดมาทำไง? ใครจะช่วยทัน?"

"เออน่า.สักพักแม่มา แกน่ะไปเถอะ..เดี๋ยวหลานสาย ขอบใจมาก" อิกล้าพยักหน้าเบาๆแล้วจูงมือโบอิ้งออกไป ฉันจึงหันกลับไปนั่งแพคของใส่ตระกร้ารอแม่ ตอนนี้แอร์บัสดิ้นดุกดิกเหมือนลูกกลัวฉันเหงา แต่ฉันยังไม่รู้สึกปวดท้องนะ เพราะปกติแอร์บัสดิ้นเก่งอยู่แล้ว..ออกมาสงสัยตีนหนัก ยิ่งตอนนี้ถีบทีตุบตับๆเล่นฉันจุกจนทำอะไรไม่ได้เลย

"ใจเย็นๆ ไม่ถีบกันแบบนี้ พ่อไม่อยู่ยายยังไม่มา แม่อยู่คนเดียวนะลูก-_-"

เมื่อฉันลูบท้องปรามแอร์บัสก็หยุดดิ้น..เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เขาแผงฤทธิ์ แค่บอกแค่ลูบท้องลูกชายก็สงบเสงี่ยมอยู่นิ่งๆตามใจฉันแล้ว ให้มันได้แบบนี้พูดง่ายๆเชื่อฟังกัน..

ตุบๆ ตุบๆ ~ ซ่าส์ O_O"!!!!

"มะ ไม่! เดิี๋ยวก่อนสิ! ไม่...โอ้ยยยยย แม่ แม่ " ฉันทิ้งผ้าอ้อมผืนบางลงตระกล้าสีฟ้า ร้องโอดโอยปวดกร้าวไปถึงกลางหลัง ตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆหน่วงๆทุกอย่างปนกัน ฉันทรมานมาก!ปวดทรมานยิ่งกว่าท้องโบอิ้งอีก

"โอ้ยยย แม่~ แม่ แม่!"

"แม่ แม่! แม่!!!! โอ้ยยยยยยย"

แกร้ก! แสงสว่างสาดเข้ามาในตัวบ้านทันที เมื่อประตูถูกเปิดออก ร่างเล็กทิ้งกระเป๋าถือแอร์เมสลงพื้นดังพรึบ!แล้ววิ่งดุ่มๆมาหาฉัน ตอนนี้เสียงฝีเท้าดังสลับกับเสียงหัวใจที่เต้นตึกตัก ฉันหายใจหอบทรมาน จนหน้ามืดๆของคนๆนั้นค่อยๆชัดขึ้น..ชัดขึ้น

และส่งกลิ่นน้ำหอม และมืออุ่นเข้าสวมกอดฉัน

"ใจเย็นๆลูกใบไม้..ต้องมีสติ หายใจเข้าลึกๆนะลูก"

"แม่...หนูกลัว ไคล์ไม่อยู่ หนูกลัว..ฮึกๆ"

"ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่ลูก..ค่อยๆลุก" แม่ประคองฉันยืนขึ้น มือหนึ่งข้างยื่นให้ฉันจับ..มือหนึ่งข้างพัลวันเก็บของ ก่อนท่านจะส่งฉันขึ้นรถและวิ่งอ้อมไปฝั่งคนขับ ก้มถอดรองเท้าส้นสูงโยนไปเบาะหลังทีละข้างๆ แล้วบึ่งรถไปโรงพยาบาลทันที

แม่ขับรถเร็ว..แต่กระชับกระเชง ท่านปาดซ้ายปาดขวาและถามฉันตลอดทาง ฉันเองก็เริ่มหายปวดรู้สึกดีขึ้นบ้าง จนสักพักอยู่ๆก็เจ็บแปร๊บขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมๆกับแม่ที่เบรครถเอี๊ยด~~!เสียงดังลากล้อ

เวรเถอะ!! ข้างหน้ามีอุบัติเหตุใหญ่รถติดยาวเหยียด ไม่ๆ ไม่นะ..ไม่นะแอร์บัส!!!

"ใบไม้..ละ เลือด!!!" แม่ชี้ไปที่หว่างขาและเปิดไฟผ่าหมากทันที ก่อนที่จะรีบกดโทรศัพท์โทรหาพ่อเคน โทรหาโรงพยาบาลโทรหาทุกคน เพราะฉันรู้สึกเจ็บมาก เหมือนลูก..ลูกจะดันหัวออกมาแล้ว!!