สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 13

“เข้าไปค้นหา!”

จู่ๆ ชายที่สวมชุดสูทเรียบร้อยกลุ่มหนึ่งก็เข้าไปสำรวจบริเวณรอบๆ อย่างเร่งรีบ

หลงหลงหันกลับไปมองที่ห้องน้ำ จะเกี่ยวข้องกับชายคนนั้นไหมนะ

เขากำลังยืนนิ่งค้างอยู่ จู่ๆ ชายชุดดำก็พุ่งออกมา เขาใช้มือที่เต็มไปด้วยเลือดยัดของบางอย่างเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของหลงหลงและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ไอ้หนู ฉันจะกลับมาตามหาเธอ!”

ชายชุดดำรีบวิ่งไปที่บันไดอย่างรวดเร็ว จากนั้นชายชุดสูทกลุ่มหนึ่งก็วิ่งตามเขาไปอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าจิ้มลิ้มของหลงหลงนิ่งค้างด้วยความตกตะลึง ว้าว นี่คือการแสดงเป็นตำรวจและโจรในภาพยนตร์หรือ เท่มากเลย!

เมื่อได้สติกลับมา หลงหลงก็หยิบกล่องเล็กๆ ที่ดูวิจิตรงดงามออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เมื่อเปิดกล่องดู ภายในกล่องมีชิปสีทองขนาดเท่าเม็ดถั่วเหลืองบรรจุอยู่

เขามองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน เอ้ะ นี่คืออะไรน่ะ พอมองดูแล้วไม่เหมือนทอง แต่เหมือนอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ต้าเป่ามักจะพกติดตัวไว้

“เมล็ดแตงโม เมล็ดแตงโม!”

“หลงหลงกำลังจดจ่ออยู่กับการคิดว่าสิ่งนั้นคืออะไร จู่ๆ นกแก้วที่ชื่อว่าซื่อเป่าก็อ้าปากและกินชิปเข้าไปเหมือนกับกินเมล็ดแตงโม

“…”

หลงหลงอึ้งจนพูดไม่ออก เขารีบตีหัวสีเขียวๆ ของซื่อเป่าน้อยและตะโกนออกมาว่า “ซื่อเป่าน้อย รีบคายออกมา รีบคายออกมาเร็ว...”

“ฮือๆๆ!” ซื่อเป่าน้อยไม่เพียงแต่ไม่คายออกมา มันตกใจและกลืนชิปนั้นลงไป

“โอ๊ย!” หลงหลงโกรธมาก เขาจับหางของซื่อเป่าน้อยขึ้นมากลับหัวของมันและเหวี่ยงมันขึ้นลง “อันนี้กินไม่ได้ รีบคายออกมา รีบคายออกมา...”

ซื่อเป่าน้อยโดนเหวี่ยงจนเวียนหัวกลอกตาขาว แม้แต่ลิ้นสีชมพูอ่อนนุ่มของมันก็โผล่ออกมา

“โอ๊ย เอ้อร์เป่าเธอกำลังทำอะไร”

เย่ว์เย่ว์กรีดร้องและรีบพุ่งตัวมาแย่งซื่อเป่าน้อยไป เธอปั๊มหัวใจให้ซื่อเป่าน้อยอย่างระมัดระวังและกระซิบถามว่า “เธอรังแกซื่อเป่าน้อยของฉันทำไม ฉันจะฟ้องหม่ามี๊!”

“ไม่ใช่นะ เย่ว์เย่ว์...”

“หลงหลงห้ามรังแกซื่อเป่าน้อยนะ”

เฉินเฉินวางมาดเป็นพี่คนโตและดุเขาอย่างจริงจัง

“ฉัน...มัน...”

หลงหลงชี้ไปที่ตัวเองและชี้ไปที่ซื่อเป่าน้อย

ซื่อเป่าน้อยโดนเหวี่ยงจนหมดสติไป มันนอนนิ่งอยู่บนอกของเย่ว์เย่ว์ แลบลิ้นออกมาและหอบหายใจ

ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถอธิบายให้เข้าใจได้แล้ว หลงหลงจึงต้องกลืนความลับนี้ลงไปด้วยความคับข้องใจ

**

ภายในห้องส่วนตัวของร้านอาหารอิตาเลียน เยี่ยเจิ้นถิงนั่งหันหลังให้กับประตูและจิบไวน์แดงอย่างสง่างาม แสงและเงาที่ตัดกันทำให้หลังของเขาดูสูงตรงและเพรียวบาง นำพามาซึ่งความรู้สึกน่าเกรงขามและน่าเคารพนับถือ

“เยี่ยฮุย ผู้ช่วยส่วนตัวของประธานเยี่ยรีบมารายงาน “ประธานเยี่ย เสือดำหนีไปแล้วครับ!”

เขาหยุดควงแก้วไวน์ในมือและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง “ไร้ประโยชน์!”

“ครับ...” เยี่ยฮุยพยักหหน้า เขาแทบจะไม่กล้าหายใจ

“ชิปเอ็กซ์มีข้อมูลลับเกี่ยวกับเทคโนโลยีใหม่ล่าสุดของบริษัท ถ้าเกิดข้อมูลรั่วไหน ผลลัพธ์ที่ตามมาคงมากเกินกว่าที่เราจะจินตนาการได้ ต้องเอากลับมาให้ได้!”

“ครับ” เยี่ยฮุยก้มหัวรับคำสั่ง “จะต้องจับเสือดำให้ได้ภายในสามวัน!”

เยี่ยเจิ้นถิงยืนขึ้นและเดินออกไป ร่างเพรียวบางดูสง่างามมากขึ้นภายใต้แสงไฟ บรรยากาศอันกดดันนี้ทำให้รู้สึกเหมือนอากาศรอบๆ กำลังลดลงไป

ทุกคนต่างหายใจด้วยความระมัดระวัง

คนกลุ่มหนึ่งมาถึงที่จอดรถใต้ดินและขึ้นรถโรลส์-รอยซ์ เรธ ขณะที่คนขับรถกำลังจะออกรถนั้น เยี่ยเจิ้นถิงก็พูดออกมาว่า “เดี๋ยวก่อน!”

คนขับเบรกรถในทันที

เยี่ยฮุยมองตามสายตาของเยี่ยเจิ้นถิงไป เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งวิ่งออกมาจากด้านหลัง เกือบจะโดนล้อรถม้วนเข้าไป เขารีบลงจากรถเพื่อตรวจสอบทันที

“หนูน้อย ทำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ”

“ซื่อเป่าน้อยของหนูบินลงมา หนูกำลังไล่ตามมัน...”

“ซื่อเป่าน้อย อย่าเพ่นพ่าน หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

เย่ว์เย่ว์กำลังคิดจะกระโจนเข้าไปจับซื่อเป่าน้อย แต่จู่ๆ มันก็บินเข้าไปในรถ

เย่ว์เย่ว์ตามมันเข้าไปในทันที ขณะที่เงยหน้าขึ้น เธอสบสายตาเข้ากับดวงตาสีเข้มและดูเย็นชาคู่หนึ่ง เธออดไม่ได้ที่จะตกใจ!

ผู้ชายคนนี้ดูดุและน่ากลัวมาก

จะใช่คนไม่ดีที่หม่ามี๊เคยพูดให้ฟังหรือเปล่า

เย่ว์เย่ว์มองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงด้วยความกังวลและถอยกลับโดยไม่รู้ตัว

เยี่ยเจิ้นถิงก็กำลังมองไปที่เธอ เขาที่เย็นชาดั่งภูเขาน้ำแข็งมาโดยตลอด แต่ในเวลานี้กลับเสียการควบคุม สายตาของเขาค่อยๆ อ่อนโยนขึ้น