สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 7

บทที่7 หลังจากนี้ผมเลี้ยงพี่

“ฉันรู้ว่านายสงสัยจุดมุ่งหมายของฉัน ฉันก็พูดไปแล้วว่าฉันเขียนหนังสือรับรองให้ได้ ตอนที่หย่านายจะเรียกทนายกับช่างภาพมาร่วมตลอดทั้งกระบวนการเลยก็ได้ พิสูจน์ว่าฉันริเริ่มที่จะหย่า และไม่ได้จะแบล็คเมล์นาย”

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปากบาง ไม่พูดจา

“หรือว่านายกลัวฉันเอาเรื่องหย่าไปใส่ร้ายนายกับตระกูลโจวต่อหน้าสื่อ? อันนี้นายก็วางใจได้ ฉันสาบาน ฉันหร่วนซิงหว่านถ้าคิดที่จะหาผลประโยชน์จากการหย่ากับนายแม้เพียงน้อยนิด ฉันจะไม่ตายดี”

ผ่านไปสักพักโจวฉือเซินถึงพูดขึ้น “เธอคิดว่าเธอพูดแบบนี้ ฉันก็จะเชื่อเหรอ”

หร่วนซิงหว่านหมดอารมณ์โดยสิ้นเชิง “งั้นนายจะเอายังไงกันแน่? หรือว่านายอยากจะมีเมียไว้ในบ้าน มีเมียน้อยอยู่ข้างนอกเหรอ? โจวฉือเซิน ต่อให้ฉันตาย ก็ไม่เลี้ยงลูกให้คนอื่นเด็ดขาด”

โจวฉือเซินมองตาสองข้างของเธอ ก็ยิ้มเยาะ

ต่อให้เขาไม่พูดอะไร หร่วนซิงหว่านก็รู้ความหมายของเขา

ก็แค่กำลังยิ้มเยาะที่วิธีการของเธอกับซูซือเวยมันเป็นแบบเดียวกัน เธอจะไปมีคุณสมบัติอะไรไปว่าคนอื่น

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังคิดจะต่อสู้ครั้งสุดท้าย โจวฉือเซินก็ส่งเสียงนิ่งเฉย “พรุ่งนี้ฉันไปทำธุระต่างประเทศ กลับมาค่อยคุย”

หร่วนซิงหว่านโค้งรอยยิ้มขึ้นทันที “ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ไม่ว่าจะนานแค่ไหนฉันก็รอนาย งั้นหลังจากนายกลับมาแล้วบอกฉันหน่อยนะ”

มองดูหญิงสาวที่อารมณ์แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ความเยาะเย้ยในดวงตาของโจวฉือเซินก็หนักยิ่งขึ้น หันตัวขึ้นชั้นบน

ช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ

กำหนดเวลาหนึ่งสัปดาห์มาถึงอย่างรวดเร็ว หร่วนซิงหว่านส่งภาพออกแบบให้หลินซือ คืนนั้นหลินซือก็ให้คำตอบเธอ ทางฝั่งเจ้านายอนุมัติแล้ว ให้เธอมาเซ็นสัญญาพรุ่งนี้

หร่วนซิงหว่านเห็นคำตอบ ก็โล่งใจในที่สุด

เธอกลัวจริงๆว่าสิ่งที่ออกแบบออกมาพวกเขาจะไม่พอใจ

แต่เดิมทางฝั่งเครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ปก็กำลังผลักดันโปรเจ็คนี้ ซีรี่ส์แรกได้ถูกกำหนดไว้นานแล้ว ขาดก็แค่นักออกแบบ

ตอนนี้เซ็นสัญญากับหร่วนซิงหว่านแล้ว แน่นอนว่าหวังให้มีความคืบหน้ายิ่งเร็วยิ่งดี อีกหนึ่งเดือนก็จะเป็นวันครบรอบของเซิ่งกวางพอดี ทางด้านนิตยสารวางแผนใช้โอกาสวันครบรอบนี้ จัดงานแถลงข่าว ประกาศกับสื่อมวลชนทั้งหมด ถึงการเปิดตัวแบรนด์เครื่องประดับของตัวเองอย่างเป็นทางการ

นอกจากสร้อยคอที่หร่วนซิงหว่านออกแบบในครั้งนี้แล้ว อีกสองรายการหลักคือสร้อยข้อมือและแหวน

หลังจากออกแบบภาพร่างแล้ว ก็รอให้ทางนิตยสารอนุมัติ และขัดเงารายละเอียด สุดท้ายก็ทำผลิตภัณฑ์ออกมา

อันที่จริงระยะเวลาหนึ่งเดือน ไม่นานเลย

กระทั่งเรียกได้ว่าเร่งรัดมาก

เพื่อไม่ให้งานแถลงข่าวครั้งนี้พังไม่เป็นท่า หร่วนซิงหว่านไม่กล้าที่จะพักผ่อนเลยแม้แต่น้อย ทุกวันนอกจากวาดรูปอยู่ในบ้านแล้ว ยังต้องออกไปเลือกวัสดุเครื่องประดับ

เธอจะต้องออกแบบผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปด้วยตัวเอง รอหลังงานแถลงข่าว ค่อยส่งมอบให้โรงงานเอเจนซี่แปรรูป นำออกจำหน่าย

ดังนั้นจึงยุ่งมาก แม้แต่เรื่องหย่าที่นัดกับโจวฉือเซินไว้ก็ลืมแล้ว

และไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาจากไปทำธุระต่างประเทศเมื่อไหร่

สรุปคือ เขาไม่เคยติดต่อเธอเลย

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านพึ่งจะวางปากกลม เตรียมที่จะพักผ่อนสักหน่อย มือถือบนโต๊ะก็สั่น

เธอหันหน้าไป คนที่โทรเข้ามาคือหร่วนจุน

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว รอมือถือดังขึ้นครั้งที่สองถึงรับสาย

“เสี่ยวหว่านเอ้ย น้องชายแกปีหน้าก็จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ครูบอกว่าจำเป็นต้องเรียนพิเศษ ฉันขาดเงินนิดหน่อย แกเอามาให้ฉันที”

“เท่าไหร่”

“ฉันคำนวณนะ......ตอนนี้พวกโรงเรียนสอนพิเศษแพง แกเอามาให้ฉันสักสองแสนก่อน ส่วนที่เหลือฉันจะเอาไว้ให้เขาเป็นค่าเล่าเรียนเทอมหน้า”

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างสงบ “ข้อแรก หร่วนเฉินสอบเข้ามหาวิทยาลัยปีนี้ ข้อสอง เขาได้ที่หนึ่งของจังหวัด ไม่ต้องเรียนเสริม ข้อสาม ฉันไม่เคยได้ยินว่าค่าใช้จ่ายโรงเรียนสอนพิเศษที่ไหนต้องใช้แสนสองแสน”

หร่วนจุนหัวเสียเล็กน้อยที่ถูกเธอแบไต๋ “ทำไมแกมีข้ออ้างเยอะแบบนี้ เอามาให้ฉันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ฉันไม่มีเงิน”

“แกไม่มีเงินก็ไปขอผัวแกสิ เขารวยขนาดนั้น สำหรับเขาแล้วสองแสนก็แค่ขยับปากนิดหน่อย”

“ไม่มีเงินของใครที่ลมพัดมาให้ เงินของเขาไม่เกี่ยวกับฉัน อีกอย่าง ฉันหย่ากับเขาแล้ว ฉันเองก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะไปเอาเงินจากเขา”

“อะไรนะ!” หร่วนจุนที่อยู่ปลายสายพูดตะคอก “ใครเห็นด้วยให้พวกแกหย่ากัน? ฉันเห็นด้วยแล้วเหรอ? ต่อให้หย่า เขาก็ควรแบ่งทรัพย์สินของครอบครัวครึ่งหนึ่งให้แก แกจะไม่มีเงินได้ยังไง? หร่วนซิงหว่าน ตอนนี้แกปีกกล้าขาแข็งแล้ว แม้แต่พ่อแกก็ไม่อยากเลี้ยงดูแล้วเหรอ! ส่งเงินมาให้ฉันสองล้านเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเรื่องนี้ไม่จบ!”

หร่วนซิงหว่านพูด “ไม่มี บาทเดียวก็ไม่มี”

หลังพูดจบ หร่วนซิงหว่านก็วางสายไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ผ่านไปไม่นาน หร่วนเฉินก็โทรมาหา “หร่วนจุนโทรไปขอเงินจากพี่ใช่ไหม? ไม่ว่าเขาพูดอะไรพี่อย่าให้เขา ช่วงนี้เขาไปเล่นพนันอีกแล้ว ติดหนี้หลายแสน ตอนนี้ซ่อนตัวอยู่”

“ฉันรู้ ไม่ได้ให้เขา”

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านเติมหลุมหนึ่งล้านนั่นให้เขา ก็เคยพูดไว้ ว่าหลังจากนี้ถ้าเขาไปเล่นพนันอีก จะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับเธอ และไม่ต้องมาหาเธอ

แต่หร่วนจุนจะเปลี่ยนนิสัยง่ายดายแบบนั้นได้ยังไง หลายปีมานี้เปลี่ยนลู่ทางขอเงินจากเธอ ไม่บอกว่าตัวเองขาหักข้างหนึ่งต้องผ่าตัด ก็บอกว่าหร่วนเฉินไปทะเลาะกับคนอื่น ถ้าไม่คุยเป็นการส่วนตัวก็จะวุ่นวายไปถึงโรงเรียน

เขารู้ว่าต่อให้หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา ก็ไม่มีทางไม่สนใจน้องชายเธอเด็ดขาด

ในตอนแรกหร่วนซิงหว่านกับหร่วนเฉินถูกเขาหลอกไปสองครั้ง มาถึงตอนหลัง ก็ไม่ประหลาดใจกับเล่ห์เหลี่ยมของเขา เฉยชาไร้ความรู้สึกแล้ว

หร่วนซิงหว่านถามเขา “คิดไว้หรือยังว่าจะสมัครมหาวิทยาลัยไหน”

“คิดไว้แล้ว”

หร่วนซิงหว่านเงียบนิดหน่อยแล้วถึงพูด “เสี่ยวเฉิน นายอยากไปต่างประเทศไหม ที่ฉันยังมีเงินอยู่นิดหน่อย ส่งนายไปต่างประเทศไม่น่ามีปัญหาอะไร แล้วอีกอย่างนายยังขอทุนการศึกษาได้......”

เธออยากส่งหร่วนเฉินออกไป ไปจากหร่วนจุน

อย่าเป็นเหมือนเธอ ถูกล้อมไว้ในแอ่งน้ำนี้

หร่วนเฉินขัดจังหวะเธอ “ไม่ต้อง ผมจะอยู่ในประเทศ ไม่ไปไหนทั้งนั้น”

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจอย่างไร้เสียง รู้นิสัยของเขา “นายตัดสินใจเองแล้วกัน ต้องการเงินก็บอกฉัน”

“เงินพี่เก็บไว้ใช้เอง ผมจะใช้สิ่งที่หามาได้เอง” หร่วนเฉินพูดต่อ “ช่วงนี้เขาดีกับพี่ไหม?”

พูดถึงโจวฉือเซิน หร่วนซิงหว่านก็เงียบเล็กน้อย แล้วถึงยิ้มพูดไป “อืม ค่อนข้างดีเลย เสี่ยวเฉิน ฉันจะหย่ากับเขาแล้ว”

หร่วนเฉินเพียงแค่เงียบไปสองวินาที ราวกับไม่แปลกใจกับเรื่องที่ได้ยินจากปากเธอ เขาพูด “หย่าแล้วก็ดี หลังจากนี้ผมเลี้ยงพี่เอง”

หร่วนซิงหว่านยิ้ม “ฉันเองก็มีมือมีเท้า ทำไมต้องให้นายเลี้ยง เรียนหนังสือของนายให้ดีๆ”

วางสายไป หร่วนซิงหว่านก็ออกมาจากห้องนอน เห็นเพ้ยซานซานอยู่บนโซฟา ทั้งตัวอ่อนแรง สีหน้าซีดล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านพูด “ซานซาน เธอเป็นอะไร ไม่สบายเหรอ?”

เพ้ยซานซานส่ายหน้า เสียงไม่มีเรี่ยวแรง “เมนส์มาน่ะ อีกเดี๋ยวก็ดีขึ้น”

หร่วนซิงหว่านรินน้ำร้อนให้เธอหนึ่งแก้ว “เธอเป็นแบบนี้ไม่ได้ ฉันลงไปซื้อซุปน้ำตาลทรายแดง แผ่นแปะความร้อนมาให้ เธออยากกินอะไรไหม?”

ได้ยินดังนั้น เพ้ยซานซานก็ฟื้นพลังชีวิตคืนมาอีกครั้ง หลังจากสั่งอาหารอย่างฮึกเหิมแล้ว ก็ล้มลงบนโซฟาอีก “ซิงซิง เธอดีที่สุดเลย ผู้ชายหมาๆคนนั้นไม่รักเธอเขานี่ตาบอดจริงๆ”