วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 141

นัยน์ตาเย็นชาสีโม่เฉิงหรี่เล็กน้อย

นัยน์ตาลึกซึ้ง แถมยังเปล่งประกายแววตาอันตรายออกมาเล็กน้อย

“กลางดึกค่อนคืนแล้ว คุณมาเคาะประตูห้องผมก็เพื่อส่งขนมหวานเนี่ยนะ?”

กู้หรันพยักหน้าอย่างมึนงง

“ใช่ค่ะ ไม่งั้นฉันจะเอาอะไรมาส่งเหรอคะ?”

“มาส่ง...”

ชายหนุ่มจ้องมองริมฝีปากขยับเล็กน้อย พลันกลืนน้ำลาย จู่ ๆ ตรึงท้ายทอยของเธอ และประกบริมฝีปากเธอทันที

กู้หรันตกใจอยู่ตรงนั้น

เธอยังรักษาลักษณะท่าทางถือขนมหวานเอาไว้ พลันถูกชายหนุ่มใช้แรงดึงเข้าสู่อ้อมกอดไปในลักษณะเช่นนั้น และจูบเธออย่างดูดดื่มแถมลงแรงหนักหน่วงมากขึ้น

ชั่วครู่ เธอถึงได้มีปฏิกิริยา พร้อมทั้งผลักเขาอย่างรีบร้อน

“คุณ!”

เธอเอามือป้องริมฝีปากของตนเอง ใบหน้าเล็กๆ แดงจนราวกับบีบเลือดออกมา

อารมณ์ของสีโม่เฉิงอารมณ์ดีขึ้นมาก

วันนี้ตลอดทั้งคืน ตั้งแต่ที่เขารู้ว่าเธอไปตระกูลกู้ขึ้นมา กังวลมากขึ้นมาตลอด และเป็นเพราะรู้ว่าเธอไม่ชอบให้ตนเองเข้าไปแทรกแซงเรื่องบ้านของเธอ ดังนั้นฝืนกลั้นที่ไม่ได้ส่งคนไปรับเธอ และไม่ได้โทรศัพท์หาเธอ

คิดไม่ถึงว่าพอกลับมาแล้ว ก็ค้นพบว่าเธอถูกทำร้ายกลับมา

ปวดใจจนต้องทายาให้เธอ และรู้สึกโดนกระตุ้นเมื่อเห็นภาพแผ่นหลังอันขาวดั่งหิมะเช่นนั้นของเธอ

อย่างไรก็ตาม คืนนี้ อารมณ์ของเขาที่เรียกว่าความรู้สึกโกลาหล ทรมานมากๆ

ก็แค่ตอนนี้แหละ ในที่สุดก็ได้ชิมของหวาน ความอึดอัดที่อัดแน่นอยู่ในทรวงอกสงบลงแล้ว

สีโม่เฉิงจ้องมองเธอ พลันกล่าวเสียงเข้ม “ตอนนี้รู้ว่าตนเองควรจะส่งอะไรให้แล้วใช่มั้ย?”

กู้หรันคิดไม่ถึงว่า เดิมตนเองคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ ผลลัพธ์คือก็สามารถทำเรื่องพรรค์ด้วย

พลันถลึงตามองเขาอย่างดุดัน จากนั้นจึงนำถ้วยขนมหวานยัดใส่ในมือของเขา จากนั้นก็หันหลังพร้อมทั้งเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป

สีโม่เฉิงมองเห็นแผ่นหลังเธอตาลีตาเหลือกเดินออกไป พลันยกมุมปากอย่างมีความสุข

คืนวันนั้น

เดิมกู้หรันคิดว่า ตนเองไม่ทางคิดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว

ในทางกลับกันนั่นก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกผู้ชายคนนี้แตะอั๋งแล้ว เหมือนถูกหมาแทะมา แทะแล้วก็แทะไปสิ เธอแค่ไม่เก็บมาคิดในใจ

ผลลัพธ์คือ คิดไม่ถึงว่าคืนนั้นจะฝันหวาน

เธอฝันถึงสีโม่เฉิงกดทับร่างกายของตนเอง ภาพเข้าด้ายเข้าเข็มของทั้งสองคน และทำเรื่องน่าอายขายหน้าหลายครั้งมาก

ภาพมันโจ่งครึ่มมาก แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่บรรลุนิติภาวะอันมีประสบการณ์ทางด้านนั้นแล้วก็ตาม ก็ยังรู้สึกหน้าแดงแจ๋จนลามไปถึงใบหู

หลังจากตื่นมา กู้หรันสติเตลิดไปหมดแล้ว

เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมตนเองถึงได้ฝันแบบนี้ได้นะ

อีกอย่างพระเอกในฝันนั้นยังเป็นเขา!

นี่...มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?

ทั้ง ๆที่เธอได้ตั้งใจไว้แล้ว จะไม่รับกลอุบายน้ำตาลอาบยาพิษของผู้ชายคนนั้น ต้องรักษากฎเดิมของตนเองเอาไว้ให้ได้

คิดไม่ถึงเป็นเพราะว่าการจูบของเมื่อคืนวาน เธอฝันความฝันแบบนั้นได้

หรือว่า เธอจำศีลมานานมากจริงๆ จึงคิดถึงผู้ชายงั้นเหรอเนี่ย?

กู้หรันกัดริมฝีปาก รู้สึกว่ามันเป็นไปได้

ในเมื่อคนทั่วไป สิ่งสำคัญสองอย่างคือการกินอยู่กับเรื่องของความเพศของหญิงสาว ความต้องการทางด้านนั้นก็ไม่เรื่องแปลกเลย

ดังนั้น คืนนั้น กู้หรันจึงตัดสินใจหาวิธีในการระบายออก

อย่างไรก็ตาม ไม่สามารถให้ตนเองตกไปอยู่ในมือของผู้ชายคนนั้นได้

วันนี้ หลังจากเลิกงานแล้ว จึงเตรียมไปงานวันเกิดของพนักงานในบริษัทคนหนึ่งทันที

หลังจากกู้หรันรู้แล้ว พลันเอ่ยถามพนักงานคนนั้นว่ามีการวางแผนอะไรไว้หรือเปล่า

จนล่วงรู้ว่าเธอทำงานอยู่ในเมืองนี้คนเดียว ญาติและเพื่อนๆ ก็ไม่ได้อยู่ใกล้ตัว แม้ว่าวันเกิดจะเป็นวันที่สำคัญมากขนาดนี้ ส่วนใหญ่คงคือการกลับบ้านไปอยู่กับตนเอง

ดังนั้น จึงรั้งเธอเอาไว้ และลากเพื่อนร่วมงานในบริษัท และไปฉลองงานวันเกิดในผับพร้อมกับเธอ

ครั้งนี้ กู้หรันมองการณ์ไกล โดยการส่งข้อความหาสีโม่เฉิงไปก่อน เพื่อบอกเหตุผลที่ตนเองมาผับ และบอกว่าจะกลับบ้านดึกมาก เพื่อให้เขาไม่ต้องรอเธอ เข้านอนก่อนได้เลยก็จะดีมาก

ชายหนุ่มไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ แค่ตอบกลับมาว่า “อืม” และไม่มีข้อความห้อยตามหลังมาอีก

กู้หรันเห็นเหตุการณ์นั้น และคิดว่าเขาตกลงแล้ว

และไม่ได้คิดมากนัก พลันเก็บโทรศัพท์ และออกมาเที่วพร้อมกับเพื่อนๆ ร่วมงานอย่างบ้าคลั่ง

ส่วนทางนี้

สีโม่เฉิงนวดหัวคิ้วอันเหนื่อยล้า พลันพูดกับฉินจูทันที “ไปตรวจสอบมาว่าตอนนี้เธอยู่ผับร้านไหน?”