ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 33

การกรองข้อบกพร่องในความฉลาดที่ทุกคนมีต่อหนานหว่านเยียน แตกสลายไปในชั่วพริบตา

ทำไมถึงได้โง่เขลาเช่นนี้ เอ่ยปากก็จะเอาเงิน?

หรือไม่ควรจะแสร้งทำเป็นไม่เอาไม่เอา จากนั้นหากสามารถได้รับความโปรดปรานของอ๋องอี้ย่อมดีที่สุด ไม่ไหวจริงๆก็ขอพวกปิ่นทองกำไลข้อมือ ประดับตำแหน่งฐานะก็ดีนี่นา!

ดูนางแต่งกายเรียบง่ายทั้งตัว นอกจากปิ่นปักผมธรรมดาๆที่อยู่บนศีรษะอันหนึ่ง ก็ไม่มีอะไรเลย! ผู้หญิงที่อยู่ในงานไม่ว่าใครก็แต่งกายสวยกว่านางทั้งนั้น

หนานหว่านเยียนไม่สนใจอะไรมากมายขนาดนั้นหรอก มีเงินถึงจะแข็งแกร่งขึ้นมาได้ ถึงจะสามารถทำตามแผนการของนางได้

ฮ่องเต้เลิกคิ้วขึ้นมาครู่หนึ่ง “เด็กๆ! วันนี้พระชายาอี้กล้าที่จะลุกขึ้นมาช่วยชีวิตคน ตกรางวัลเป็นเงินหนึ่งหมื่นตำลึง!”

ใจของหนานหว่านเยียนตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว!

หนึ่ง หมื่น ตำลึง!!!

เช่นนั้นนางจะไม่กลายเป็นเศรษฐินีแล้วหรอกหรือ? !

เมื่อเป็นเช่นนี้ วันหน้าหากจะพาพวกลูกสาวหนีไปในที่ไกลแสนไกล ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายแล้ว!

กู้โม่หานมองดูดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับของหนานหว่านเยียน รูปร่างลักษณะเหมือนคนเห็นแก่เงินตัวน้อยๆ หาได้ยาก ที่เขากลับไม่คิดว่ารางวัลที่หนานหว่านเยียนต้องการพื้นๆธรรมดา ตรงกันข้ามกลับตรงกับรสนิยมของเขามาก

นอกจากเงินทองและอำนาจแล้ว สิ่งของอย่างอื่นเดิมทีก็คือเรื่องฉาบฉวย ล้วนจอมปลอมทั้งนั้น

ไทเฮามองดูหนานหว่านเยียนด้วยความรักและเมตตา ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกชอบมากจริงๆ “อ๋องอี้ เจ้าแต่งงานกับเยียนเอ๋อร์ นั่นคือวาสนาของเจ้า! เยียนเอ๋อร์ของเราเก่งกาจขนาดนี้ แถมยังงดงามอีก เจ้าบอกว่าสิ ว่าเจ้ายังมีอะไรไม่พอใจอีก?”

กู้โม่หานไม่เก็บมันมาใส่ใจ

ถึงแม้ว่าหนานหว่านเยียนจะมีการเปลี่ยนแปลง แต่สันดานคนเปลี่ยนได้ยาก คนของตระกูลหนานล้วนจิตใจโหดเหี้ยมทั้งนั้น! เขาไม่มีวันจะชอบนางเด็ดขาด!

อี่ว์โหรวจิตใจดีมีน้ำใจ คือคนที่เขาควรจะรักต่างหาก!

หนานหว่านเยียนมองไปที่กู้โม่หานครู่หนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ

นางไม่ต้องการจะผูกติดอยู่กับผู้ชายชั่วอย่างเช่นกู้โม่หานหรอก รอให้งานเลี้ยงวันเกิดผ่านไป กู้โม่หานแต่งงานกับหยุนอี่ว์โหรวแล้ว นางได้หนังสือหย่าอย่างราบรื่นแล้ว ผ่านไปอีกสักหน่อยก็จะสามารถพานังหนูทั้งสองจากไปแล้ว!

ช่างเป็นอนาคตที่สดใส

ในกลุ่มคน หยุนอี่ว์โหรวโกรธจนริมฝีปากสีขาวนานแล้ว นางจ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างดุดัน กำหมัดเอาไว้แน่น กลับไม่รู้สึกว่าได้ทำเล็บตัวเองหักไปแล้ว เลือดไหลหยดมาตามนิ้วมือ เห็นแล้วทำให้คนตกใจ

เพราะว่าเกลียดเกินไป นางไม่เคยรู้สึกอิจฉาริษยาหนานหว่านเยียนมากเท่าตอนนี้มาก่อน!

ไม่เพียงได้รับคำขอบคุณของสามีภรรยาองค์ชายสิบเท่านั้น ยังทำให้ไทเฮายิ่งชื่นชมและโปรดปรานมากขึ้นด้วย แม้แต่ฝ่าบาทผู้ซึ่งเป็นกลางไม่ลำเอียงมาโดยตลอด ก็ยังกล่าวชมนางด้วย!

หยุนอี่ว์โหรวกัดฟันอย่างแรง ความริษยาแทบจะแผดเผาไปทั้งทรวงอกของนาง

ไม่เป็นไร หนานหว่านเยียนกำลังจะตกจากสรวงสวรรค์ ลงสู่นรกอเวจีในไม่ช้า!

หนานหว่านเยียนรับรางวัลแล้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นไม่สามารถซ่อนเอาไว้ได้ ก้าวเดินกลับไปยังที่นั่งของตนเองด้วยรอยยิ้ม

บรรดาแขกเหรื่อที่ชมความคึกคักต่างก็ทอดถอนใจ: วันนี้หนานหว่านเยียนคนไร้ความสามารถเจอจุดเปลี่ยนให้ชีวิตดีขึ้นจริงๆ ถึงกับสามารถทำให้ฝ่าบาทให้ความสำคัญเช่นนี้ได้!

ฮองเฮาแอบกัดฟันเงียบๆ แต่ก็ไม่สามารถแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งเกินไปได้

หลังจากที่นางสั่งการให้นางกำนัลรับใช้สองสามคน ทำความสะอาดความไม่เป็นระเบียบรอบๆตัวของสามีภรรยาองค์ชายสิบแล้ว ก็ทำลักษณะท่าทางอันสง่างามและน่าเกรงขามขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่ช้า ทั่วทั้งงานเลี้ยงวันเกิดก็กลับสู่ความกลมเกลียวอีกครั้ง

ฮ่องเต้เห็นใบหน้าไทเฮายิ้มแย้ม รู้ว่าเหล่าไท่ไท่ถูกเอาใจจนมีความสุขแล้ว ดังนั้นจึงกล่าวว่า: “เริ่มงานเลี้ยงวันเกิดต่อไปเถอะ”

กงกงพิธีการรีบร้อนพยักหน้า อ่านรายการของขวัญต่อไป “อ๋องเฉิง พระชายาเฉิง มอบหรูอี้หยกขาวหนึ่งคู่ ถ้วยสิงโตมงคลทองสามใบ ปิ่นปักผมปี๋สีหนึ่งคู่ ผ้าอวิ๋นจิ่นห้าพันพับ!”

กล่าวจบ ก็เห็นสามีภรรยาพระชายาเฉิงเข้ามาพร้อมกัน โค้งคำนับต่อไทเฮาด้วยความเคารพนบนอบพร้อมกล่าวว่า “ลูก หม่อมฉัน ขอให้เสด็จย่าไทเฮาอายุยืนยาวหมื่นๆปี มีความสุขไม่รู้จบ!”

แขกเหรื่อที่อยู่ด้านล่างต่างพากันแอบเดาะลิ้นเงียบๆ ของขวัญที่อ๋องเฉิงผู้นี้มอบให้ไม่เลวจริงๆ

ถ้วยสิงโตมงคลทองคำ เป็นงานฝีมือที่หาได้ยากในทั่วทั้งแคว้นซีเย่ ผ้าอวิ๋นจิ่นนั่นใช้เย็บเสื้อผ้าก็ยิ่งเป็นวัสดุชั้นยอด อ๋องเฉิงให้ของขวัญก็มอบให้ห้าพันพับ ช่างลงทุนมากจริงๆ

ไทเฮาได้ยินคำพูด รอยยิ้มก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น “อ๋องเฉิงพระชายาเฉิงก็มีใจแล้ว”

หนานชิงชิงดีใจขึ้นมาทันที ยิ้มหวานมากยิ่งขึ้น “เสด็จย่าไทเฮาชอบ ก็ถือเป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว”

กู้โม่หานก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เสด็จย่าชอบก็ดีแล้ว”

ดวงตาของกู้โม่หานขยับเล็กน้อย ริมฝีปากบางเม้มกันแน่นเล็กน้อย

หนานหว่านเยียนกินแอปเปิลที่เมื่อครู่ยังกินไม่หมดเงียบๆอยู่ตลอด มองดูทุกคนประจบประแจงไทเฮา

วันนี้ทุกคนพยายามประจบประแจงไทเฮาอย่างเต็มความสามารถของตนเองจริงๆ อีกสักครู่ก็จะอ่านถึงนางแล้ว นางมอบแค่กล่องยากล่องเดียวเท่านั้น ไม่รู้ว่าจะกลายเป็นเรื่องตลกไปทั้งแคว้นซีเย่หรือไม่

นึกถึงตรงนี้ นางก็อดถอนหายใจเงียบๆไม่ได้

ทันทีหลังจากนั้น ก็ได้ยินขุนนางพิธีการตะโกนกล่าวขึ้นมาว่า: “อ๋องอี้มอบลูกท้ออายุยืนทองคำบริสุทธิ์หนึ่งลูก! กระถางสำริดแก้วหลากสีสันหนึ่งคู่! ปิ่นปักผมหรูอี้รูปดอกบัวหนึ่งอัน! ผักกาดขาวมรกตแปดสมบัติสองคู่!”

ตามด้วยเสียงที่หยุดลงของขุนนางพิธีการ บรรดาแขกเหรื่อพวกนั้นต่างก็ฮือฮากันขึ้นมา

หากกล่าวว่าของขวัญที่อ๋องเฉิงมอบให้เมื่อครู่นี้หรูหราแล้ว เช่นนั้นกู้โม่หานก็ถือว่าผลาญเงินราวกับผลาญดินชัดๆแล้ว!

พูดถึงลูกท้ออายุยืนทองคำบริสุทธิ์นั่นก่อน มีลูกท้อขนาดใหญ่ปกคลุมอยู่ ต้องใช้ชายหนุ่มเจ็ดแปดคนถึงจะสามารถยกขึ้นมาได้ หลังจากที่ยกขึ้นมาแล้วก็มีลูกท้อทองคำขนาดเล็กอีกเก้าสิบเก้าลูกไหลออกมาจากเบื้องล่าง

แล้วค่อยมาพูดถึงแก้วหลากสีสันนั่น ทั่วทั้งแคว้นซีเย่ก็มีแค่ไม่กี่อันนั้นเท่านั้น กู้โม่หานถึงกับสามารถเอาออกมาเป็นคู่ในคราวเดียว!

ของขวัญที่เหลือพวกนั้นก็เป็นสมบัติล้ำค่าเช่นกัน เป็นของสะสมที่มีมูลค่าแต่ไม่มีการซื้อขายจริงในตลาด

ได้ยินคนพวกนั้นทอดถอนใจกันไม่ขาดปาก สายตาเต็มไปด้วยความละโลบ!

มุมปากของหนานหว่านเยียนกระตุกขึ้นมา

เจ้าตัวดีกู้โม่หาน ถึงกับมอบของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้ เมื่อเทียบกับนางแล้ว เช่นนั้นนางจะไม่ดูยากจนข้นแค้นมากหรอกหรือ?

เป็นเช่นนั้นจริงๆ มีคนถามขึ้นมาทันที: “ทำไมพระชายาอี้ไม่ให้ของขวัญล่ะ?”

“ใช่แล้ว ไทเฮาทรงโปรดปรานพระชายาอี้ขนาดนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องมอบของขวัญชิ้นใหญ่ใช่ไหม มิเช่นนั้นจะสมกับความโปรดปรานของไทเฮาได้อย่างไร?”

“อย่าพูดไปเรื่อย เป็นไปได้ว่าของขวัญวันเกิดของพระชายาอี้ใหญ่เกินไป ไปรวมเข้ากับสมาชิกที่เป็นสตรีแล้ว รอดูไปก่อนเถอะ!”

คนกลุ่มหนึ่งเจ็ดปากแปดลิ้นแย่งกันพูด ถึงแม้เสียงจะเบามากแล้ว แต่ก็ยังเข้าหูของหนานหว่านเยียนอย่างละเอียดไม่มีตกหล่น

หนานหว่านเยียนร้องทุกข์ไม่รู้วาย

นางไม่ได้เตรียมของขวัญเอาไว้เลย ตอนนี้หวังเพียงว่าของขวัญที่เตรียมอย่างเร่งรีบจะสามารถทำให้ไทเฮาชอบได้แล้วกัน......