บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1261

ทังหยางเดินออกไปอย่างรวดเร็ว หน้าประตูว่างเปล่าวังเวง มีเพียงเสียงลมที่พัดข้ามถนนสายยาว พัดกองเศษใบไม้ปลิวว่อน

น่าแปลก

ในใจของทังหยางรู้สึกสงสัยอย่างมาก กลางวันแสก ๆ คงไม่ใช่ว่าถูกผีหลอกเข้าแล้วหรอกนะ?

เขาไม่ได้คิดไปถึงหนานเปียนเค่อเขาคิดว่าถ้าในเมื่อหนานเปียนเค่อเป็นนักฆ่าลึกลับ ถ้าจะมาจริง ๆ จะต้องมาตอนกลางคืนแน่ การเคาะประตูด้วยการประโคมโหมแห่เสียใหญ่โตแล้วขอน้ำกินหน้าด้าน ๆ แบบนั้น ในความเป็นจริงย่อมไม่ใช่ทางที่นักฆ่าผู้น่าสะพรึงกลัวจะทำอยู่แล้ว

เขาให้ผู้ดูแลต้อนรับปิดประตู หันหลังกลับเดินเข้าไปข้างใน แต่เพิ่งก้าวเท้าเหยียบขั้นบันไดหินในห้องโถงใหญ่ แล้วได้เห็นคนผู้นั้นนั่งอยู่ข้างใน ชั่วขณะนั้นพลันรู้สึกว่าเลือดในกายจับตัวจนแข็งเยือก หนังศีรษะถึงกับชาหนึบ!

สิ่งที่ยิ่งทำให้หนังศีรษะของเขาชาหนึบกว่าก็คือ การได้เห็นพระชายารัชทายาทนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ กำลังยิ้มแย้มพูดคุยกับหนานเปียนเค่อ

ทังหยางรีบหันกลับไปทันทีและสั่งคนรับใช้ว่า “รีบไปที่จวนเหลิ่งเร็วเข้า ไปบอกรัชทายาทว่าหนานเปียนเค่อเหมือนจะมาที่จวนนี้แล้ว!”

เมื่อคนรับใช้ได้ยินคำพูดนั้นก็ตกใจมาก รีบหันหลังวิ่งออกไปทันที

ทังหยางจึงสั่งให้คนรับใช้พาหมาป่าหิมะกับเจ้าเสือน้อยมา ค่อยสะกดจิตใจอันหนักอึ้งของตัวเองลงไป ฝืนยกรอยยิ้มบนใบหน้าเล็กน้อย ก้าวเท้าขึ้นเหยียบบนบันไดหินเดินเข้าไปข้างใน

“โอ้ ท่านผู้เฒ่า ที่แท้ท่านเข้ามาแล้วหรือนี่? ข้ายังนึกแปลกใจอยู่เชียวว่าทำไมถึงไม่เห็นท่าน ” ทังหยางพูดพร้อมกับกำหมัดประสานมือเอ่ยทักทาย

หนานเปียนเค่อมองทังหยาง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ข้ากระหายน้ำมากจริง ๆ จึงเข้ามาขอน้ำดื่มสักแก้ว พระชายารัชทายาทช่างใส่ใจยิ่งนักบอกว่าถ้ากระหายน้ำก็ดื่มน้ำเย็น ๆ สักแก้วจะดีที่สุด ที่จวนรัชทายาทแห่งนี้ช่างดีจริง ๆ อยากดื่มน้ำเย็น ก็มีน้ำเย็นให้ พระชายารัชทายาทช่างดีเหลือเกินแล้ว!"

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า"ไม่เป็นไรหรอก ท่านผู้เฒ่า ท่านเดินทางมาจากแดนไกล เราควรต้อนรับขับสู้ให้ดีถึงจะถูก"

นางเงยหน้าขึ้นมองทังหยาง สีหน้าฉายแววฉงนสงสัย เห็นได้ชัดว่านางยังไม่รู้สถานะที่แท้จริงของ หนานเปียนเค่อ

ทังหยางกลับขยิบตาส่งสัญญาณให้นางแล้วพูดว่า “พระชายารัชทายาท พระราชนัดดากำลังตามหาท่านอยู่ ท่านรีบกลับไปดูเขาเถอะ ข้าจะต้อนรับท่านผู้เฒ่าให้เอง”

“ซาลาเปากำลังนอนกลางวัน อีกครู่หนึ่งเขาต้องตื่นไปฝึกวรยุทธ์” หยวนชิงหลิงพูดไปพลาง ก็เห็นว่าทังหยางขยิบตาให้นางตลอดเวลา จึงลังเลไปพักหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า "เอาเถอะ ข้าจะไปดูเขาเสียหน่อย"

ทังหยางก็ยิ้มพลางพูดว่า “เชิญท่านผู้เฒ่านั่งพักสักครู่ ข้าน้อยมีคำพูดสองสามประโยคที่อยากจะคุยกับพระชายารัชทายาท”

หนานเปียนเค่อประสานมือพลางพูดว่า “ท่านยุ่งไม่น้อย ไปทำธุระของท่านก่อนเถอะ ข้ารอดื่มน้ำสักแก้วก็พอ!”

ทังหยางกับหยวนชิงหลิงเดินออกไป ทันทีที่พวกเขาพ้นออกจากหน้าประตู ทังหยางก็ไม่สนใจความแตกต่างระหว่างชายหญิง หรือความแตกต่างในชนชั้นฐานันดรใด ๆ ถึงขั้นคว้าแขนเสื้อของหยวนชิงหลิงแล้วดึงออกไปทันที

หยวนชิงหลิงไม่เคยเห็นทังหยางมีสีหน้าซีดเซียวขนาดนี้มาก่อน จึงรู้สึกตกใจมาก ท่านผู้เฒ่าคนนี้ คงไม่ใช่ว่าเป็นนักฆ่าหรอกนะ?

หลังจากดึงหยวนชิงหลิงไปตลอดจนถึงระเบียงทางเดินวน เมื่อเห็นอะซี่หันหน้ามามองเขา ทังหยางค่อยยอมปล่อยแขนเสื้อของนาง พูดอย่างเคร่งขรึมว่า"พระชายารัชทายาทโปรดรีบกลับไปที่ตำหนักเซี่ยวเยว่ แล้วอย่าออกมาเด็ดขาด คนผู้นี้มีความเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะเป็นหนานเปียนเค่อ!”

หยวนชิงหลิงตกใจมาก "อะไรนะ? เขาคือ หนานเปียนเค่อ? แน่ใจแล้วรึ?"

อะซี่เพิ่งมาถึง ได้ยินเรื่องนี้ก็ตกใจมากเช่นกัน

ทังหยางตอบว่า"ยังไม่แน่ใจ แต่คนคนนี้มีวิชาตัวเบาที่ดีมาก เมื่อครู่นี้ข้าเพิ่งคุยกับเขาที่หน้าประตู เพียงชั่วพริบตาเขาก็เข้ามาได้แล้ว กระทั่งข้าก็ยังดูไม่ออกว่าเขาเข้ามาได้อย่างไร . เมื่อครู่นี้ท่านคุยเรื่องอะไรกับเขารึ?”

หยวนชิงหลิงตกใจมากจริง ๆ ชายชราคนนี้ดูเหมือนชายชราทั่ว ๆ ไปที่ธรรมดาสามัญอย่างที่สุด ก็เป็นหนานเปียนเค่อได้เลยเชียวรึ?

“ข้าบังเอิญอยู่ในห้องโถงเมื่อตอนที่เขาเข้ามา เมื่อเขาเห็นข้า เขาก็บอกว่ากระหายน้ำ อยากขอน้ำสักแก้ว ข้าจึงให้ฉี่หลอไปเตรียมน้ำแข็งมา เขาถามข้าว่า ข้าคือพระชายารัชทายาทใช่หรือไม่? เขาบอกว่าเขามาจากแดนไกล มีธุระอยากมาพบรัชทายาท ข้าคิดว่าเขาเป็นพลเมืองของเมืองใดเมืองหนึ่ง ต้องการมาร้องขอการอุทธรณ์หรืออะไรแบบนั้น”

อะซี่ลดเสียงลงแล้วพูดว่า “เขาไม่ใช่ว่าอยากดื่มน้ำหรอกรึ? เราวางยาพิษเขาในน้ำ ให้เขาตายเพราะยาพิษไปเสีย เขาก็จะไม่มีวันมารบกวนรัชทายาทได้อีกต่อไป”

เขาเรียกหูหมิงเข้ามาแล้วสั่งว่า"ไปที่โกดังเก็บน้ำแข็งเอาน้ำแข็งออกมาก้อนหนึ่ง แล้วไปตักน้ำจากบ่อมาหนึ่งถัง เอาน้ำแข็งนั้นแช่ลงไปในถัง แล้วยกมาที่นี่หน่อย!"

“ขอรับ!” หูหมิงรับคำสั่งแล้วรีบออกไปทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง หูหมิงกับหกเกอเอ๋อก็ช่วยกันยกถังน้ำเข้ามา แล้ววางลงในห้องโถง ทันทีที่หนานเปียนเค่อ เห็น เขาก็ยินดีมากจนถึงกับเนื้อเต้นมือไม้สั่นไปหมด เอาแต่พูดซ้ำ ๆ ว่า "ช่างใจกว้างเหลือเกินแล้ว ขอบคุณอย่างยิ่ง ขอบคุณอย่างยิ่ง!"

เขาเดินเข้าไป ยกถังน้ำด้วยมือข้างเดียว แล้วดื่มน้ำจากถังในลักษณะนั้นตรง ๆ

ถังน้ำใบนี้ใหญ่มาก ถึงขั้นต้องให้หกเกอเอ๋อกับหูหมิงช่วยกันยกสองคน ถึงสามารถยกเข้ามาได้ แต่เขากลับยกมันขึ้นมาแบบสบาย ๆ แล้วดื่มอย่างไม่สะทกสะท้าน

เขาไม่ได้หยุดหายใจเลย ดื่มต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ ทังหยางเห็นดังนั้นก็แทบจะยืนขึ้นอยู่แล้ว น้ำถังนี้ถ้าดื่มลงไปจนหมด คนจะไม่บวมน้ำจนจุกตายหรอกรึ?

น้ำหนึ่งถังเต็ม ๆ ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว ทั้งหมดเข้าไปอยู่ในท้องของหนานเปียนเค่อแต่ท้องของเขากลับไม่บวมขึ้นมาเลย ราวกับว่าเขาไม่เคยดื่มมันลงไปอย่างไรอย่างนั้น

แต่ใบหน้า ลำคอ และมือที่ผอมบางคู่นั้นของเขา กลับชุ่มชื้นขึ้นมาทันที เหมือนดินอันแห้งผากที่พอรดน้ำลงไป ก็ได้รับความชุ่มชื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

นี่มันวิชาพิสดารอะไรกันล่ะนี่?

ทังหยางตกใจจนตะลึงพรึงเพริดไปแล้ว!

เจ้าเสือน้อยกับหมาป่าหิมะก็มาแล้ว พวกมันนั่งหมอบอยู่ข้างนอก เจ้าเสือน้อยแสดงท่าทีค่อนข้างหยิ่งยโส ไม่สนใจอะไรหรือใครมากนัก แค่นั่งหมอบอย่างเงียบ ๆ ด้วยท่วงท่าอันสง่างาม

ในทางตรงกันข้าม หมาป่าหิมะดูมีท่าทีอยากรู้อยากเห็นมากกว่า เอาแต่หันหน้ามองเข้าไปไม่หยุด ดวงตาสีฟ้ามองจ้องไปที่หนานเปียนเค่อบางทีอาจเป็นเพราะทั่วร่างของ หนานเปียนเค่อไม่มีไอสังหารแผ่ออกมา ดังนั้น พวกมันจึงไม่แสดงเจตนาที่จะโจมตีเข้ามาเช่นกัน