บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1296

หยู่เหวินเห้ารู้ว่างานแต่งงานในครั้งนี้หากมีลุงใหญ่อยู่ด้วย สำหรับเจ้าหยวนถือว่ามีความหมายมากขนาดไหน และนี่ก็เป็นโอกาสที่หาได้ยากมาก ตอนที่เขาอยากที่จะจัดงานแต่งงานของพวกเขา ตอนที่พูดคุยเรื่องนี้อยู่บนรถม้ากับลุงใหญ่ พวกเขาไม่ได้พูดถึงปัญหาข้อนี้ พวกเขาคุยกันถึงสถานะของเขาในตอนนั้น ว่าควรที่จะเข้าร่วมในสถานะไหนถึงจะเหมาะสม บางทีลุงใหญ่อาจจะคิดว่า จัดงานแต่งงานไม่ต้องใช้เวลาเตรียมนานมั้ง

แต่เขาก็ไม่อยากเร่งรีบ หลังจากกลับเมืองหลวงแล้ว ยังมีงานอีกมากมายที่ต้องจัดการก่อน การศึกสู้รบกับเป่ยโม่ในครั้งนี้ได้ชัยชนะมาอย่างรวดเร็ว ภายในประเทศจะต้องมีการเฉลิมฉลอง เจ้ากรมพิธีการเตรียมงานเฉลิมฉลองก็ยุ่งมากพอแล้ว ยังจะมีเวลาใส่ใจงานแต่งงานระหว่างเขากับเจ้าหยวนหรือ?

คิดแบบนี้แล้วก็เศร้าใจ

หลังจากทานอาหารเย็นแล้ว อาศัยตอนที่หยวนชิงหลิงไปคุยกับฟางหวู เขาไปหาทังหยางเพื่อคุยเรื่องนี้ ดูว่ามีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ไหม

กลับคิดไม่ถึงว่า หลังจากทังหยางได้ยินเขาพูดเช่นนี้แล้วก็อึ้ง จากนั้นก็ถามขึ้นอย่างจริงจังว่า “องค์ชายรัชทายาท กระหม่อมคิดว่าพระองค์กับพระชายารัชทายาท ไม่เหมาะที่จะจัดงานแต่งงานขึ้นใหม่”

เดิมหยู่เหวินเห้าคิดว่าทังหยางที่เห็นด้วย กลับคิดไม่ถึงว่าจะไม่เห็นด้วย จึงถามขึ้นว่า “ทำไม?”

ทังหยางนั่งตัวตรง พร้อมพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “พระองค์กับพระชายารัชทายาทเคยจัดงานแต่งงานแล้ว ครั้งนี้จะถือว่าเป็นการจัดใหม่ไม่ได้ และพระองค์เป็นว่าที่กษัตริย์องค์ต่อไป ว่าที่กษัตริย์มีเพียงตอนที่ขึ้นของราชย์ ถึงจะสามารถจัดพิธีแต่งงานอีกครั้ง หากพระองค์จัดงานแต่งงานอีก นอกจากเป็นการดูหมิ่นแล้ว ยัง.....”

ทังหยางเงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “เป็นการสาปแช่งฮ่องเต้ กับบีบบังคับให้ฮ่องเต้สละบัลลังก์ องค์ชายรัชทายาท ตอนนี้พระองค์ก็เพิ่งทำศึกได้ชัยชนะกลับมาพอดี เวลานี้ ไม่ควรที่จะกระทำเรื่องอะไรที่เอริกที่สุด”

ครั้งนี้หยู่เหวินเห้าเพิ่งรอดมาจากความตาย และทำศึกอยู่ข้างนอกมาช่วงเวลาหนึ่ง ความสนใจในช่วงนี้ส่วนใหญ่แล้วล้วนอยู่ที่การทำศึก คิดถึงเรื่องชีวิตของตนเองจนมากไป จึงง่ายที่จะมองข้ามพิธีสำคัญพวกนี้ โดยเฉพาะตอนที่พูดถึงเรื่องแต่งงาน ตอนที่พูดคุยกับพี่ชายหยวน ตอนนั้นรู้สึกตื่นเต้นและรอคอยอย่างมาก จนลืมคิดถึงผลร้ายที่จะตามมา

ตอนนี้ได้ยินทังหยางพูดเตือน ก็อดไม่ได้ที่จะอึ้งไปสักพัก แล้วค่อยถอนลมหายใจแรง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดถูก”

แต่เขาบอกเจ้าหยวนไปแล้ว และเจ้าหยวนก็ดีใจอย่างมาก หากทำไม่ได้ นางจะต้องผิดหวังมากอย่างแน่นอน

ทังหยางมองดูเขา พร้อมถามขึ้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยว่า “องค์ชายรัชทายาท ทำไมจะต้องจัดงานแต่งงานขึ้นอีกครั้งให้ได้?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “งานแต่งงานระหว่างข้ากับเจ้าหยวนที่ผ่านมา เป็นการทำไปด้วยความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง ในวันแต่งงาน นอกจากข้าจะเต็มไปด้วยความโกรธเคืองแล้ว ยังเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ดังนั้นข้าจึงอยากที่จะชดเชยให้นาง”

คำพูดพวกนี้ ให้พูดกับสวีอีบางทีอาจจะใช้ได้ แต่ใต้เท้าทังเป็นใคร? สองปีมานี้พระชายารัชทายาท สนใจเรื่องทะเลสาบจิ้งมาตลอด เขาก็สามารถคาดเดาได้อย่างมากมาย

แน่นอนว่า ความคาดเดาพวกนี้ ทังหยางเก็บไว้ในใจ ไม่เคยคิดที่จะถาม ตอนนี้ก็ไม่จำเป็นต้องถาม หากองค์ชายรัชทายาทเห็นว่าควรที่จะบอกเขา องค์ชายรัชทายาทก็จะพูดเอง

หยู่เหวินเห้ากลับเครียดว่า จะพูดเรื่องที่ยังไม่จัดงานแต่งงานกับเจ้าหยวนยังไง วันนี้ตอนที่พูดกับนาง นางดีใจอย่างมาก เขาไม่อยากที่จะบอกนางให้จริงๆ ว่างานแต่งงานยังไม่จัดในเร็วๆนี้

หยวนชิงหลิงกับฟางหวูคุยกันอยู่เนิ่นนาน ครั้งนี้ฟางหวูสอนหยวนชิงหลิงเป็นหลัก ว่าควรที่จะแนะนำพวกเด็กๆ ควบคุมพลังความสามารถของตนเองอย่างไร เรื่องนี้สำหรับหยวนชิงหลิง ถือว่ามีความจำเป็นอย่างมาก และจำเป็นอย่างเร่งด่วนที่สุด

มีพลังความสามารถที่ยิ่งใหญ่ แต่ยังไงก็ยังเป็นเด็ก ไม่เปิดเผยออกมาถึงจะปลอดภัยที่สุด โดยเฉพาะพวกเขาเกิดในราชวงศ์ ความเคลื่อนไหวทั้งหมดล้วนมีคนมองอยู่อย่างมากมาย

ฟางหวูบอกนางว่า หากจะให้พวกเขามีชีวิตเหมือนอย่างคนปกตินั้นเป็นไปไม่ได้ นอกจากพวกเขาจะมีพลังความสามารถเหนือคนธรรมดาแล้ว สติปัญญาก็มีมากกว่าเด็กทั่วไปอย่างมาก และเพราะพวกเขามีสติปัญญาสูงและมีพลังความสามารถมาก แต่ไม่มีความฉลาดทางอารมณ์กับความสงบที่สามารถเข้ากันได้ ดังนั้นจึงอาจจะเกิดการกระทำเรื่องที่กลับกัน วิธีที่ดีที่สุดก็คือ ให้พวกเขามีขอบเขตเป้าหมายที่สนใจอย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นขอบเขตเป้าหมายที่พวกเขาชอบ พวกเขาจะกลายเป็นผู้นำในสิ่งนั้นอย่างรวดเร็ว ให้พวกเขามีสถานะทางสังคมที่แน่นอน และทำให้มีความรู้สึกถึงวิกฤตความอันตรายในทางศีลธรรม เช่นนั้น พวกเขาจะค่อย ๆ ยับยั้งพฤติกรรมของตนเอง

ฟังฟางหวูพูดแล้ว หยวนชิงหลิงเริ่มครุ่นคิด ควรที่จะให้พวกลูกๆเรียนอะไรกันดีล่ะ?

มือของฟางหวู ตบบนบ่าของนางเบาๆ พร้อมถามขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “เคยคิดไหม ให้พวกเขากลับไปรับการศึกษาในยุคปัจจุบัน? เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องมีความกังวลใจ ก็เป็นเหมือนกับคนในยุคสมัยพวกเรา ที่มีการไปเรียนต่างประเทศไม่ใช่หรือ?ได้เรียนรู้เยอะ มีความรู้กว้างขวาง ก็จะยิ่งรู้จักถ่อมตน ก็จะยับยั้งตัวเองดียิ่งกว่า”

เรื่องนี้หยวนชิงหลิงไม่ปฏิเสธ แต่ปัญหาก็คือ ยังไม่สามารถเดินทางผ่านไปมาในทะเลสาบจิ้งได้อย่างอิสระ ดังนั้นนางจึงเล่าเรื่องทะเลสาบจิ้งให้ฟางหวูฟัง หลังจากกลับเมืองหลวงแล้ว ให้ฟางหวูไปทะเลสาบจิ้งกับนางสักครั้ง ทั้งสองคนช่วยกันหาเส้นทางกลับบ้านในทะเลสาบจิ้ง