บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1702

ขุนนางผงะ “ท่านฉู่ ที่ท่านว่ามาก็ไม่เหมาะสม ชายแต่งงานเมื่อสามสิบ หญิงยี่สิบถึงออกเรือนที่ว่านั่นหมายถึงชายต้องแต่งงานก่อนอายุสามสิบ ส่วนหญิงก็อย่าได้เกินอายุยี่สิบ ไยท่านจึงให้การกลับกันเล่า?”

“แต่ไรมาข้าก็เข้าใจเยี่ยงนี้ อีกอย่างคำพูดนี้ที่จริงแล้วควรเข้าใจว่าอย่างไร นานาจิตตัง อย่างไรข้าก็คิดว่าข้อเสนอของฝ่าบาทถูกต้อง”

ขุนนางทั้งหลายพากันถอดถอนใจ มองไปทางเซียวเหยากง “ท่านเซียวเหยากง ท่านพูดสิ ท่านคิดเห็นอย่างไร”

เซียวเหยากงงุนงงเล็กน้อย “พูดอะไรหรือ?”

“เรื่องระบบแต่งงานอย่างไรเล่า” ท่านมิได้ฟังอยู่หรือ?

“ระบบแต่งงานทำไมหรือ?” เซียวเหยากงงงหนักกว่าเดิม

ครั้นขุนนางทั้งหลายเห็นดังนี้แล้ว ก็รู้ว่าพวกเขาทั้งสามคิดเห็นตรงกัน ถามไปก็เสียเปล่า จึงขอตัวลากลับ

รอจนพวกเขาจากไปแล้ว เซียวเหยากงจึงเอ่ย “ที่แก้ก็หาได้มีอะไรผิดไม่ สมควรตั้งกฎให้เข้มงวด เวลานี้ชาวบ้านแต่งงานเมื่ออายุแปดปีสิบปีก็มีอยู่มาก แม้ว่าออกเรือนแล้วยังมิร่วมหอ แต่คนเห็นก็ยังให้รู้สึกแปลก”

ประชาชนเห็นเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต ดังนั้นต้องจัดการให้เรียบร้อยแต่เนิ่นๆ จึงจะวางใจ

พวกเขามิได้แย้งว่าเรื่องนี้มิใช่เรื่องใหญ่ในชีวิต แต่เรื่องใหญ่ในชีวิตจริงๆ จำต้องมีสติปัญญาที่เป็นผู้ใหญ่บ้างจึงจะดี

พวกเขากินเกลือมาก่อน แม้ชายแต่งงานเมื่อสามสิบ หญิงยี่สิบถึงออกเรือนก็ไม่แก่สักนิด เมื่อประกอบกับสภาพความเป็นจริงของบ้านเมืองและระดับการแพทย์ เลื่อนอายุแต่งงานเป็นสิบแปดยี่สิบเอ็ดก็ไม่เกินไป เหมาะสมที่สุด

ตามพื้นบ้านมีทารกตายอยู่จำนวนมาก นอกจากเหตุที่ระดับการแพทย์ล้าหลัง อีกปัจจัยหนึ่งก็เพราะอายุของมารดายังน้อยเกินไป ยังเติบโตไม่เต็มที่ก็ให้กำเนิดแล้ว น่าเวทนายิ่งนัก

เจ้าห้าทำเพื่อสตรี แม้จะถูกด่าทอ แต่ก็มีประโยชน์ในระยะยาว ตามหลักแล้วควรสนับสนุน

เรื่องเปลี่ยนระบบการแต่งงานก็ดำเนินไปอย่างคึกคักใหญ่โต

เดิมทีหยู่เหวินเห้าคิดว่าเช่นนี้แล้ว ขุนนางพวกนั้นก็จะไม่บ่นเรื่องคัดเลือกพระชายารัชทายาทอีก

ไหนจะรู้ว่าพวกเขายังคงยื่นฎีกาต่อ