บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 196

หยวนชิงหลิงหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ พลันนึกขึ้นได้ “จริงสิ พรุ่งนี้ท่านต้องเข้าวังไปรายงานตัวไหม?”

“ใช่ ต้องไปรายงานตัว” หยู่เหวินเห้าตอบ

“ไม่ใช่ว่ายังไม่ถึงสามเดือนก็ไม่ต้องรายงานหรือ?”

หยู่เหวินเห้าตอบ： “เรื่องในคืนนี้ค่อนข้างเอิกเกริก ถึงจะมีแต่คนของเรา แต่ก็มีการเรียกหมอมาในยามวิกาลทำให้มีคนจับตาดู เชื่อหรือไม่อย่างไรในวันรุ่งขึ้นหมอก็ต้องถูกเรียกไปซัก? ในเมื่อปิดไม่อยู่ สู้เราไปประกาศเองไม่ดีกว่าหรือ?

“พวกเราถูกจับตามองหรือ? หยวนชิงหลิงรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว

หยู่เหวินเห้ากอดนางไว้โดยระวังไม่ให้มือไปกดหน้าท้องของนางเข้า “ข้ายังคงเป็นอ๋องผู้ตกอับเหมือนเมื่อก่อน ยังมีคนรู้สึกว่าข้าขัดหูขวางตาต้องการที่จะลอบสังหารข้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ข้ามีตำแหน่งเป็นเจ้ากรมการพระนคร อีกทั้งเจ้ายังทำการรักษาให้น้องหกจนไท่ซ่างหวงให้ความสำคัญ เราสองคนผัวเมียเรียกได้ว่ามีแต่คนเกลียดชัง”

หยวนชิงหลิงได้ฟังก็มองเขานิ่งๆ “เยี่ยงนั้นถ้าลูกของเราคลอดออกมาก็จะเป็นอันตรายมาก”

สู้อย่าให้เขาเกิดมารับความยากลำบาก......เยี่ยงนี้เลย หยวนชิงหลิงพิจารณาไตร่ตรองแต่ยังไม่กล้าพูดออกมา

หยู่เหวินเห้ากอดนางแน่นอย่างให้ความมั่นใจ： “ปกป้องลูกเมียเป็นหน้าที่ของลูกผู้ชาย เจ้าวางใจเถิด ข้าสัญญาจะไม่ให้เกิดอะไรกับเจ้าทั้งสอง” แผงอกแข็งแกร่งของบุรุษ คำพูดที่อ่อนโยนรับประกันอย่างหนักแน่น ทำให้สตรีซาบซึ้งใจอย่างบอกไม่ถูก

หยวนชิงหลิงก็ซึ้งใจ อันที่จริงหลังจากที่ทั้งสองอยู่ร่วมกันแล้วนางสามารถรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเขา

เขาไม่ได้เย่อหยิ่งเย็นชาเหมือนดังแต่ก่อน ตอนนี้เดี๋ยวซื่อบื้อ เดี๋ยวอ่อนโยน แถมยังรู้จักเอาใจใส่คนด้วย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ยิ่งรู้ว่าเขามีความรับผิดชอบ เมื่อก่อนก็มีแต่ตอนนี้รู้สึกว่ามีมากขึ้น

ผู้ชายคนนี้แท้จริงสามารถฝากชีวิตไว้กับเขาได้

ในปัจจุบันนี้เหล่าขุนนางผู้ชายล้วนมีเมียสามเมียสี่ แต่เขาไม่มี

ถึงแม้เขาจะเคยมีรักเก่า แต่หลังจากที่อยู่ด้วยกันแล้วเขาก็ตัดความสัมพันธ์ลงอย่างเด็ดขาด ไม่ปล่อยค้างคา ไม่ยืดเยื้อ ถึงจะดูโหดร้ายไปสำหรับคนรักเก่า แต่เขาชัดเจนว่าไม่ต้องการดูแลยุ่งเกี่ยวกับคนรักเก่า ต้องการดูแลแค่ปัจจุบัน

เขาปฏิบัติต่อนางอย่างซื่อสัตย์ ไม่ถือตนว่าเป็นท่านอ๋อง ปรึกษาบอกกล่าวนางทุกเรื่องและรับฟังความคิดเห็นของนางด้วยความเต็มใจ

เขารักนางและรักสิ่งอื่นของนางด้วย จากที่ไม่ชอบตอเป่าเดี๋ยวนี้ก็เล่นกับตอเป่า จากที่ไม่ชอบตระกูลของนางจนตอนนี้จัดงานแต่งงานให้น้องสาว

นางคิดกับตัวเองในใจ： “หยวนชิงหลิง ชายผู้นี้ดีมากแล้ว ในยุคสมัยนี้เจ้าไม่มีทางพบใครที่ปฏิบัติต่อเจ้าเช่นเขาอีกแล้ว การที่เจ้ามีบุตรให้เขาเป็นเรื่องที่คุ้มค่า

ยุคที่นางอาศัยอยู่ยังเป็นยุคของคนขี้โกงอีกด้วย ดังนั้นต่อให้เป็นยุคปัจจุบันนางก็ไม่มีทางพบคนที่ดีกับนางขนาดนี้อีกแล้ว

เจ้านี่พอใจกันเถอะเจ้าหยวน!

“มือของท่านกำลังจะทำอะไร?” หยวนชิงหลิงดึงมือเขาที่แต่เดิมกำลังลูบท้องของนางอยู่ แล้วเลยลงไปในกางเกงของนางหมายความว่ายังไง?

ถ้าจะพูดข้อดีหนึ่งเดียวของเด็กน้อยผู้นี้คือเขาได้นำพาความสงบในยามค่ำคืนมาให้

หยู่เหวินเห้าถอนมือกลับอย่างจำใจ ก่อนจะถอนใจ หากพูดถึงความอึดอัดใจเดียวที่เด็กน้อยผู้นี้นำมาให้ก็คงเป็นค่ำคืนที่ว่างเปล่า

“อะไร? แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วรึ? แล้วสิบเอ็ดเดือนต่อจากนี้จะทำอย่างไร?” หยวนชิงถามอย่างเย้ยหยัน

หยู่เหวินเห้าท่องอมิตาพุทธในใจ ตอบกลับอย่างใจเย็น： “นับประสาอะไรกับสิบเอ็ดเดือน ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาข้าก็ไม่ได้อยู่มาเยี่ยงนี้หรือ? ข้ามีวิธีของข้า”

“วิธีอะไรหรือ?” หยวนชิงหลิงรอยยิ้มหายไป

เขามองเธออย่างลึกซึ้ง “มือของเจ้าว่างไหม?”

หยวนชิงหลิงยื่นฝ่ามือเข้าไปใกล้ “ว่าง จะให้ตีตรงไหนดี”

หยู่เหวินเห้าถอนหายใจ “พระภิกษุหากไม่กินเนื้อไม่เป็นไร แต่ถ้ากินแล้วก็เกรงว่าจะกินไปทุกมื้อ ตัวข้าเป็นพระภิกษุมายี่สิบกว่าปี พอเริ่มกินเนื้อ ไม่ทันจะได้อิ่มก็มาถูกห้ามไม่ให้กิน โหดร้ายเกินไปแล้ว”