บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 687

อะฉ่ายรีบต่อบทสนทนาทันที : "นอกจากข้าน้อยกับชายารองหลู ยังมีหมอหลวงกับแม่นมคอยดูแลอยู่ด้วย เราสี่คนเฝ้าอยู่ที่นี่ ไม่มีคนนอกเข้ามาเลยเพคะ"

“ถ้าอย่างนั้นมีใครที่เข้าใกล้พระชายาบ้าง?” ดวงตาของหยวนชิงหลิงปรายมองไปทางอะหลู

เมื่อครู่สีหน้าของอะหลูซีดลงไปเล็กน้อย แต่ตอนนี้กลับมาเป็นปกติแล้ว นางตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า: "ข้าเคยเข้าใกล้ แต่ก็แค่ช่วยกดมุมผ้าห่มให้พระชายาเท่านั้น ทุกคนต่างก็เห็นกันหมด หลังจากกดมุมผ้าห่มเสร็จ ข้าก็ถอยกลับไปนั่งที่เก้าอี้ นั่งไปได้ครู่เดียวพระชายาก็สำลักแล้วกระอักเลือด ตอนที่สำลักเลือดท่านอ๋องก็กลับมาพอดี จึงสั่งให้อะฉ่ายรีบไปเชิญพระชายารัชทายาทมาที่นี่”

หมอหลวงสามารถเป็นพยานได้ พูดเสริมขึ้นว่า “ถูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ ความจริงเป็นไปตามนี้ กระหม่อมอยู่ข้างเตียงตลอด เห็นเพียงว่าพระชายารองหลูห่มผ้าให้พระชายา แล้วกดที่มุมผ้าเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“ดังนั้น พระชายารัชทายาทต้องการจะพูดอะไรกันแน่ ? ต้องการจะใส่ร้ายอะหลูว่าเป็นคนทำร้ายพระชายาอย่างนั้นรึ?” อะหลูถามด้วยแววตาเย็นเยียบ

หยวนชิงหลิงไม่เสียเวลาต่อปากต่อคำกับนาง แค่มองไปทางอ๋องอาน "คนของเจ้า หากเจ้าเชื่อได้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่พี่สะใภ้สี่ไม่มีทางจู่ ๆ ก็เกิดอาการเลือดออกภายในโดยไม่มีเหตุผลแน่ อาจเกิดจากแรงสะเทือนของพลังภายใน การซึมเข้าของกำลังภายในจะไม่ทำให้เลือดไหลในทันที อาจเป็นไปได้ว่าจะส่งผลค่อนข้างช้า ท่านอ๋องเป็นคนที่รู้วรยุทธ์ คงรู้อะไรชัดกว่าข้า"

อ๋องอานหันไปมองอะหลู แววตาเต็มไปด้วยความสงสัยและเย็นชา

สีหน้าของอะหลูยังคงไม่เปลี่ยนแปลง สบตากับอ๋องอานตรง ๆ "อะหลูมีมีจิตสำนึกที่ชัดเจน ไม่มีอะไรให้ต้องละอายแก่ใจตัวเอง ทั้งไม่เคยคิดจะทำร้ายพระชายา"

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า "ไม่ต้องรีบร้อน รอให้พี่สะใภ้สี่ตื่นขึ้นมา เราก็จะได้รู้ทุกอย่างแล้ว แม้ว่าเมื่อครู่นางจะดูเหมือนว่านอนหลับไปแล้ว แต่ที่จริงสติของนางยังคงแจ่มชัดอยู่ นางสามารถรับรู้ได้ว่าชายารองหลูเข้าไปห่มผ้าให้นาง หรือว่าลงไม้ลงมือกับนางกันแน่ ฝ่ามือที่มีแรงอัดของพลังภายใน กับฝ่ามือไม่มีแรงอัดจากพลังภายในย่อมต่างกัน ดังนั้น คนที่ถูกทำร้ายย่อมรู้สึกได้ชัดเจนที่สุด"

อะหลูพูดอย่างเรียบเฉย “นั่นก็ดีที่สุดแล้ว ขอเพียงพระชายาตื่นขึ้นมา ย่อมต้องคืนความบริสุทธิ์ให้ข้าได้แน่”

หยวนชิงหลิงยังคงมองไปทางอ๋องอาน แล้วพูดว่า: "พี่สะใภ้สี่เคยตื่นขึ้นมาครั้งหนึ่ง แท้ที่จริงแล้วนางพยายามจะพูดถึงคนร้าย แต่นางไม่มีแรงมากพอที่จะพูดออกมาได้ เดิมทีนางอาจไม่รู้หรืออาจยังไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ข้าเชื่อว่านางมีความมั่นใจมากแล้ว อย่างไรก็รออีกหน่อยเถอะ หากข้าใช้ความสามารถทั้งหมดที่มี อย่างไรก็สามารถปลุกนางให้ตื่นขึ้นมา แล้วบอกเจ้าด้วยตัวเองได้อย่างแน่นอน"

อ๋องอานพยักหน้ารับ แต่กลับปรายตามองไปทางอะหลูแวบหนึ่ง แววตานั้นดูเหมือนดั่งดาบน้ำแข็งสองเล่มที่กรีดผ่านเข้าไปที่ใบหน้าของอะหลูอย่างไรอย่างนั้น

อะหลูยกยิ้มอย่างอ่อนระโหย “ท่านอ๋องก็สงสัยอะหลูเหมือนกันรึ? หลายปีที่ผ่านมาอะหลูทำเพื่อท่านอ๋องเช่นไร ในใจของท่านอ๋องก็รู้อยู่ อะหลูไม่มีทางทำเรื่องอะไรก็ตามที่มันทำร้ายท่านอ๋องเด็ดขาด”

ประโยคนี้ แม้แต่หยวนชิงหลิงได้ยินก็ยังรู้สึกว่ามันมีบางอย่างแปลก ๆ ราวกับว่ามันเป็นคำพูดแบบข่มขู่อยู่ในที

ประกายอำมหิตในดวงตาของอ๋องอานปรากฏชัด ไม่มีวี่แววว่าจะจางหาย แต่น้ำเสียงของเขากลับสงบนิ่งอย่างมาก “ใช่แล้ว เจ้าจะไม่ทำเรื่องอะไรที่มันทำร้ายข้าจริง ๆ นั่นแหล่ะ”

ดูเหมือนว่า ความบริสุทธิ์ของอะหลูจะได้รับการยืนยันแล้ว

หยวนชิงหลิงไม่ได้รู้เรื่องระหว่างพวกเขามากมายขนาดนั้น พูดแค่เพียงว่า: "นับจากนี้เป็นต้นไป ข้างกายพี่สะใภ้สี่หากไม่ใช่ข้า ก็ต้องเป็นท่านอ๋อง หรือไม่ก็ต้องเป็นกุ้ยเฟย ห้ามใครอื่นเข้าใกล้นางอีกเด็ดขาด จนกว่านางจะฟื้นขึ้นมา"

“เช่นนั้นก็ถือเป็นการดีที่สุดแล้ว!” อะหลูชิงตอบตัดหน้าอ๋องอานด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ อะหลูก็ขอออกไปจากวังก่อนดีกว่า ถึงอย่างไรอยู่ที่นี่ต่อไปก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว”

แต่อ๋องอานกลับพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องหรอก เจ้าอยู่ในวังนี่แหล่ะ ไปอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ก็ได้”

“เพคะ ทุกอย่างล้วนทำตามที่ท่านอ๋องจัดการ!” อะหลูพูดอย่างเชื่อฟัง

นางถอยออกไป หยวนชิงหลิงจึงขอให้หมอหลวงกับกุ้ยเฟยออกไปด้วย ไม่จำเป็นต้องมีคนมากมายขนาดนี้มาอยู่เฝ้าไข้ก็ได้

หยวนชิงหลิงเหน็ดเหนื่อยมาก จึงพูดกับอ๋องอานว่า: "ท่านอ๋องคอยเฝ้าดูอาการไปก่อน ข้าจะไปพักสายตาบนเก้าอี้เสียหน่อย ง่วงเหลือเกินแล้ว"

อ๋องอานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ลำบากแล้ว"

ครั้งนี้คำพูดสามคำนี้ เขาพูดได้อย่างชัดเจนและหนักแน่นมาก