บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1671

บทที่ 1671 ปิดล้อม

………………..

บทที่ 1671 ปิดล้อม

เวยจื่อฝูพอใจกับสิ่งที่ได้รับมาก แม้เฉินซีจะกล่าววาจาอย่างสบาย ๆ แต่ไหนเลยจะง่ายดายที่จะหารากเต๋าบรรพชนได้?

รากเต๋าบรรพชนไม่ใช่สิ่งของธรรมดาดุจหัวกะหล่ำตามท้องตลาด ดังนั้นมันจึงไม่ใช่สิ่งที่ใคร ๆ จะได้รับมาอย่างง่ายดาย

ครั้นประกอบกับความจริงที่ว่า มีผู้เยี่ยมยุทธ์มากมายได้เหยียบย่างเข้าสู่แดนรากบรรพกาล แม้แต่ลั่วฉ่าวหนงก็ไม่กล้าอวดอ้างว่าตนจะได้รับรากเต๋าบรรพชนจำนวนมาก

ดังนั้นเวยจื่อฝูจึงไม่ลังเลใจที่จะยอมรับเงื่อนไขของเฉินซี

ถึงขั้นรู้สึกขอบคุณที่ให้โอกาสถึงสองครั้ง และมันเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเฉินซีไปอย่างเหลือเชื่อ

สำหรับเถาตงที่ยืนอยู่เคียงข้าง เวยจื่อฝูไม่ใส่ใจนัก

เฉินซีชำเลืองมองเถาตงซึ่งสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างไม่รู้จบ และรอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินซีก็ค่อย ๆ จางลง “ถ้าเจ้าไม่เห็นด้วย งั้นจงนำรากเต๋าบรรพชนระดับห้านี้ แล้วไปหาเล่ออู๋เหินและคนอื่น ๆ เถอะ”

ความโกรธเคืองของเถาตงพวยพุ่ง และรู้สึกว่าเฉินซีจงใจทำให้ตนลำบาก แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะสะบัดหน้าจากไป

เฉินซียิ้มและไม่กังวลที่จะทำลายความมั่นใจของอีกฝ่าย เพราะเขาไม่เคยคาดหวังว่าเถาตังจะช่วยอะไรอยู่แล้ว

เฉินซีพุ่งปราดพริบไปทางพื้นที่นั้นทันที

ฟิ่ว!

ตามที่คาดไว้ มีผู้พิทักษ์อยู่ใกล้ ๆ กับรากเต๋าบรรพชนเช่นกัน ทันทีที่เฉินซีปรากฏกาย คลื่นพลังผันผวนก็บังเกิดขึ้นในพื้นที่นั้น จากนั้นก็มีศพที่ถือง้าวและสวมชุดเกราะผุพังก็พุ่งออกมาจากภายในอวกาศ

เห็นได้ชัดว่าศพนี้เป็นของเทพที่ดับสูญ มันเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย ในขณะที่ดวงตาเป็นสีเทาขุ่นมัว ทั้งยังมีแววตาดุดันชั่วร้าย

โครม!

ทันทีที่ปรากฏ มันก้าวย่างผ่านอวกาศไปยังเฉินซี จากนั้นง้าวยาวหนึ่งจั้งหกฉื่อในมือก็เปี่ยมล้นด้วยจิตสังหารอันชั่วร้าย ขณะกวาดผ่านอวกาศและฟาดฟันใส่เฉินซีอย่างเกรี้ยวกราด

“บัดซบ!” สายตาของเฉินซีทอประกายเยียบเย็น พลันสะบัดแขนเสื้อวูบ บังเกิดเป็นแสงกระจ่างใสสาดส่องออกมาจากภายใน

ตู้ม!

แสงศักดิ์สิทธิ์บดขยี้ซากศพจนกลายเป็นผุยผงปลิวหายไปในอากาศ มันไม่อาจต้านทานเฉินซีได้แม้แต่ท่าเดียว

ริมฝีปากของเถาตงและเวยจื่อฝูกระตุกเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ซากศพนั้นมีกลิ่นอายที่น่าเกรงขามซึ่งเทียบได้กับเทวารู้แจ้งวิญญาณชั้นยอด และด้อยกว่าพวกเขาเล็กน้อยเท่านั้น ทว่าเฉินซีได้เปลี่ยนมันให้กลายเป็นขี้เถ้าด้วยการสะบัดแขนเสื้อเพียงครั้งเดียว!

จะต้องมีการบ่มเพาะที่น่าสะพรึงกลัวเช่นใด จึงจะบรรลุผลเช่นนี้ได้?

ฟิ่ว!

เฉินซีเหยียดมือออกแล้วคว้าจับ จากนั้นดวงแสงที่ลุกโชนและแวววาวก็ลอยออกมาจากส่วนลึกของลำแสงสีเหลือง ร่อนลงสู่ฝ่ามืออย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่ามันเป็นรากเต๋าบรรพชนระดับห้านั่นเอง

เฉินซีตั้งใจใช้ข้อจำกัดเพื่อปิดผนึกมัน จากนั้นก็อ้าปากแล้วกลืนมันลงไป เพื่อซ่อนไว้ภายในร่างกาย

เถาตงและเวยจื่อฝูไม่เห็นคุณค่าของรากเต๋าบรรพชน แต่เฉินซีไม่คิดเช่นนั้น เพราะรากเต๋าบรรพชนระดับห้านี้จะต้องเป็นประโยชน์ในภายหลังแน่นอน เมื่อมอบให้เป็นของขวัญหรือแลกเปลี่ยนเป็นสมบัติในภายภาคหน้า

“ไป….” เฉินซีกำลังจะพาคนทั้งสองจากไป แต่จู่ ๆ ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้ว จากนั้นดวงตาที่ลุ่มลึกดุจหุบเหวก็หรี่ลง เรืองรองด้วยประกายแสงอันแหลมคม

“มีอันใดผิดปกติหรือ?” เถาตงและเวยจื่อฝูผงะ แต่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากนั้น

“ระยำ! หรือว่าพวกมันตั้งใจจะฆ่าคนเพื่อชิงสมบัติ?” เถาตงโกรธเกรี้ยวสุดขีด

เฉินซีเหลือบมองแล้วทอดถอนใจ หากคนผู้นี้ไม่ทำให้เราล่าช้า เราคงไปจากที่นี่นานแล้ว ไหนเลยจะต้องมาเจอเรื่องเช่นนี้ด้วย?

“ระวังตัวและฟังคำแนะนำของข้า อย่าบุ่มบ่าม” เฉินซีสั่งกำชับแล้วกวาดตามองไปรอบ ๆ

ในไม่ช้า เงาร่างมากกว่าสิบร่างที่เปล่งประกายด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฏขึ้น และพวกมันก่อตัวล้อมรอบกลุ่มสามคนของเฉินซีอย่างแน่นหนา

มีชายหนุ่มสองคนเป็นผู้นำ ชายทางซ้ายมีรูปร่างผอม ท่าทางเย็นชา คิ้วขาวเหมือนหิมะ สวมเสื้อคลุมสีแดงเลือด และเมื่อดวงตากะพริบ จันทราสีแดงเลือดสองดวงที่น่ากลัวอย่างยิ่งก็ปรากฏอยู่ภายในนั้น

ส่วนชายหนุ่มทางขวาสวมเสื้อคลุมสีเหลือง ผิวขาวประณีต รอยสักเปลวเพลิงสีทองที่หว่างคิ้ว นอกจากนี้ กลิ่นอายน่าเกรงขามยังเปรียบเสมือนสุริยันที่แผดเผา ทั้งเย่อหยิ่งและสว่างไสว

“เยว่หรูฮวาจากเผ่าจันทราโลหิตแห่งเอกภพจักรวรรดิ!”

“จินชิงหยางจากเผ่าศิลาทองคำแห่งเอกภพจักรวรรดิ!”

เถาตงและเวยจื่อฝูอุทานด้วยความประหลาดใจในเวลาเดียวกัน ทั้งสองต่างเผยสีหน้าเคร่งขรึม ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม และเส้นประสาทในร่างก็ตึงเครียด

ที่แท้ก็เป็นพวกมัน… ดวงตาของเฉินซีหรี่ลงขณะที่จำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

เยว่หรูฮวาอยู่ในอันดับที่สิบสี่ในเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณ และเขาเหนือกว่าอวี๋ชิวจิงเล็กน้อยซึ่งอยู่ในอันดับที่สิบห้า และด้อยกว่าเชินถูเยียนหรานซึ่งอยู่ในอันดับที่สิบสาม

เฉินซีไม่เสียเวลาสนใจเถาตงอีก ชายหนุ่มหันไปออกคำสั่งเวยจื่อฝูอย่างรวดเร็ว “คอยดูคนผู้นี้ไว้ ที่เหลือปล่อยให้ข้าจัดการเอง”

เวยจื่อฝูพยักหน้า

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เฉินซีก็หยุดลังเลและสืบเท้าก้าวไปข้างหน้า สายตาเยือกเย็นกวาดผ่านเยว่หรูฮวาและจินชิงหยางอย่างเย็นชา พลังชีวิตในร่างปะทุขึ้นเฉียบพลัน ทำให้ร่างกายเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายเย่อหยิ่งดุร้าย

“เฉินซี! เจ้า… เจ้าคิดจะทำอันใด!? คิดจะลากเราไปตายกับเจ้าด้วยหรืออย่างไร!” เถาตงรู้สึกหวาดกลัวจนหน้าซีด และตั้งใจที่จะหยุดเฉินซี แต่กลับถูกเวยจื่อฝูรั้งไว้ “เถาตง! อย่าลืมว่าเฉินซีมีเบี้ยรวมวิญญาณอยู่ ดังนั้นต่อให้เราตกเป็นรอง ก็ไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวแต่อย่างใด!”

เถาตงส่ายศรีษะอย่างขมขื่น “แม้ว่าเล่ออู๋เหินและคนอื่น ๆ จะรู้เรื่องนี้ แต่พวกเขาจะมาช่วยเหลือทันเวลาได้อย่างไร?”

…

“ฮ่า ฮ่า! ข้าคิดว่าเจ้าจะเป็นพวกเจ้าเด็กมากรักที่คอยหลบหลังสตรีเสียอีก ไม่คิดว่าเจ้าจะมีกระดูกสันหลังเหมือนกัน” เยว่หรูฮวาเยาะเย้ย

คนอื่น ๆ ที่อยู่รอบข้างหัวเราะประสานเสียงดังลั่น

ตอนที่อยู่หน้าวิหารรากบรรพชน ทุกคนได้เห็นเชินถูเยียนหรานแสดงความรักต่อเฉินซีในที่สาธารณะ

ในเวลานั้น พวกเขามีแต่ความรู้สึกอิจฉาในใจ ดังนั้นเมื่อได้พบโอกาสอันยอดเยี่ยมเช่นนี้ ย่อมไม่พลาดที่จะสั่งสอนบทเรียนเฉินซีเป็นแน่แท้

มันคงจะวิเศษมาก ถ้าเชินถูเยียนหรานรู้ว่าเด็กคนนี้พ่ายแพ้ภายใต้น้ำมือเขาอย่างน่าสังเวช

นี่แสดงให้เห็นว่าเขากำลังประเมินเฉินซีต่ำโดยไม่รู้ตัว

ไม่ใช่แค่เยว่หรูฮวาเท่านั้น ผู้เยี่ยมยุทธ์คนอื่น ๆ รวมถึงจินชิงหยางก็รู้สึกไม่แยแสและดูถูกเฉินซีด้วยซ้ำ

เป็นเพราะเฉินซีไม่มีชื่อเสียง และชื่อของเขาก็ไม่ปรากฏในร้อยอันดับแรกของเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณ!

เทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณ คือการจัดอันดับที่เชื่อถือได้มากที่สุดในแดนเทพโบราณ!

โดยปกติแล้ว พวกเขาจะไม่กังขาใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ และสิ่งนี้ทำให้พวกเขาเข้าใจว่าความแข็งแกร่งของเฉินซีนั้นอยู่ในระดับปานกลาง ไร้ความโดดเด่น และไม่สามารถต่อกรพวกเขาได้อย่างสิ้นเชิง

พวกเขาไม่รู้ว่าอวี๋ชิวจิงก็มีความคิดเช่นนี้เหมือนกัน แต่สุดท้ายก็ถูกเฉินซีทุบตีจนหลงเหลือเงาไว้ในใจ

จวบจนบัดนี้ อวี๋ชิวจิงยังคงรู้สึกคับข้องและหดหู่ไม่เสื่อมคลาย

“ถ้าพวกเจ้ายังไม่หยุดกล่าวไร้สาระ ก็อภัยให้ข้าด้วยที่ไม่อาจทำตามพวกเจ้าได้” เฉินซีกล่าวอย่างเฉยเมย และดูไม่แยแสการเยาะเย้ยและการดูถูกที่มาจากบริเวณโดยรอบเลยสักนิด

………………..