บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 142 เชื่อ

เวินหนิงตื่นตระหนกตกใจ ทำได้เพียงตาเบิกกว้างจ้องดูลู่จิ้นยวนที่แย่งมือถือจากเธอไปเสียอย่างนั้น

ฝ่ายชายใช้นิ้วที่เรียวยาวเลื่อนปัดไปมาบนหน้าจอมือถือ แต่กลับไม่เจอบันทึกการโทรเมื่อสักครู่นี้ของเธอ พอคิดๆ ดู ก็คิดว่าคงถูกกำจัดลบทิ้งออกไปแล้ว

ชั่วขณะนั้นเองเขาก็มั่นใจได้ว่าเวินหนิงกำลังคิดจะกระทำการบางอย่าง

“ไม่มีอะไร แล้วทำไมถึงลบทิ้งไปล่ะ”

ลู่จิ้นยวนเขยิบเข้าไปใกล้ๆ ใบหูของเธออย่างอันตราย ลมหายใจอันร้อนรุ่มของเขาทำให้ร่างกายของเธอแข็งเกร็งไปทั้งตัว

“เอายังไง จะพูด หรือว่า.........ไม่พูด”

ลู่จิ้นยวนมองดูเวินหนิงในอ้อมกอดที่มีใบหน้าแดงก่ำราวกับกุ้งที่ถูกต้มจนสุกแบบนั้น เธอไม่รู้เลยว่าท่าทางที่โกรธและเขินอายของตนแบบนี้ไม่แพียงแต่จะไม่สามารถหยุดยั้งชายคนนี้ได้ แต่กลับกลายเป็นเพิ่มความสนุกขบขันให้มากขึ้นเสียมากกว่า

“คนสารเลว! ”

เวินหนิงรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนตนเอง ปิดผ้าม่านหน้าต่างให้สนิทมิดชิด หัวใจยังคงเต้นโครมครามอย่างสับสนวุ่นวายไปหมด