จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 15

ร่องรอยการต่อสู้น่าสยดสยองที่เคยเห็นรายทางและชวนให้พวกเขาหวาดกลัวยำเกรง ในเวลานี้ถูกเก็บกวาดไปหมดแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นยอดฝีมือที่แกร่งเพียงใด แม้แต่เจ้าสำนักเทพทั้งเก้า ตอนมีชีวิตอยู่ย่อมทำให้คนหวาดกลัว ยำเกรง และยอมศิโรราบ ทว่าตายไปก็ไม่มีค่าอันใดอีก เมื่อคิดว่าหลี่มู่ตายอยู่ภายใน อารมณ์ของสองผู้ยิ่งใหญ่เหมือนได้อยู่ใต้ร่มไม้ขณะมีลมเย็นๆ พัดในวันที่ร้อนชื้นที่สุด และยังได้กินแตงโมเย็นที่หวานฉ่ำ

เบื้องหน้ายังคงได้ยินเสียงร่ำไห้ขาดๆ หายๆ ของเด็กรับใช้บัณฑิตชิงเฟิง

“ฮือๆๆ คุณชาย…”

เสียงร้องไห้น่าเวทนา คนฟังต้องหลั่งน้ำตาให้

แต่สำหรับโจวอู่และเจิ้งหลงซิงกลับเป็นเสียงที่ไพเราะราวกับเสียงสวรรค์

ทั้งสองเดินไวขึ้น

“หือ? เหมือนมีกลิ่นหอมฟุ้ง…”

“นั่นสิ กลิ่นอะไร หอมจริง”

องครักษ์สองสามคนด้านข้างพูดคุยเสียงเบา

ด้านหน้าในที่สุดก็ถึงส่วนลึกที่สุดของถ้ำหิน ซึ่งก็คือใจกลางของฐานที่มั่นพรรคเสินหนง เป็นส่วนห้องโถงในถ้ำหิน

โจวอู่และเจิ้งหลงซิงเร่งฝีเท้า เกือบจะวิ่งจนมาถึงในห้องโถงของถ้ำหิน

แต่ทว่า…

“นี่…”

“มันอะไร?”

ทั้งสองคนมองไปข้างบน เบิกตากว้างพูดอะไรไม่ออกทันใด ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่กับที่ ราวกับแข็งเป็นหินไปแล้ว

เมื่อมองในโถงใหญ่ คนที่น่าจะตายไปแล้วอย่างหลี่มู่กลับไม่ตาย ซ้ำยังนั่งกระปรี้กระเปร่าอยู่บนเก้าอี้หิน กำลังกินเนื้อย่าง

ใช่แล้ว ไม่ได้มองผิดไป เขากำลังกินเนื้อย่าง

ชุดนักพรตตัวใหญ่ของหลี่มู่ถูกถอดออกครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นไหล่และกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่ง ผิวของเขาขาวดั่งหยก ที่ไหล่มีลูกศรเขี้ยวหมาป่าขนาดหนากว่าหัวแม่มือปักอยู่ ตำแหน่งของหัวลูกศรที่มีเลือดและชิ้นส่วนกระดูกติดอยู่แทงทะลุสะบัก ดูไปแล้วน่าขนลุกนัก แต่หลี่มู่กลับสงบนิ่งราวไม่รู้สึกเจ็บปวด

ด้านหน้าเขามีกองไฟลุกไหม้อยู่

หลี่มู่ใช้ลูกศรเขี้ยวหมาป่าอีกดอกเสียบเนื้อสดสีขาวที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหนหลายชิ้น กำลังย่างกับเปลวเพลิงส่งกลิ่นหอมฉุยและมีน้ำมันหยด

กลิ่นหอมของเนื้อกระจายไปทั่วโถงถ้ำหิน

กลิ่นนี้ทำให้บรรยากาศยิ่งประหลาดและกระอักกระอ่วนขึ้น

เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร?

โจวอู่และเจิ้งหลงซิงเกือบจะกัดลิ้นตัวเองขาด

เวลานี้ ในใจพวกเขาไม่เหมือนกำลังกินแตงโมงหวานฉ่ำในวันที่ร้อนที่สุดอีกต่อไป กลับเหมือนอยู่กลางฤดูหนาวแล้วมีคนสาดถังน้ำเย็นใส่ตั้งแต่หัวจรดเท้า หนาวเข้าไปถึงหัวใจ

หลี่มู่…ไม่ตาย!

ไม่เพียงไม่ตาย แต่ยังดูมีชีวิตชีวามาก

แล้วยังมาย่างเนื้อในนี้อีก?

นี่มัน…เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่

ผู้ยิ่งใหญ่สองคนกำลังจะบ้าตายแล้ว

“หืม มีคนมาแล้วเหรอ ทำไมดูคุ้นๆ คนนั้นใครนะ…ใช่ เจ้าน่ะ ชื่อว่าอะไร?” หลี่มู่ตั้งอกตั้งใจย่างเนื้อพลางเงยหน้ามองแวบหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ แล้วชี้โจวอู่พร้อมถามขึ้นมา

ในใจของโจวอู่รู้สึกไร้เรี่ยวแรง

เขาลงมือลงแรงลอบวางแผนมายาวนาน มองหลี่มู่เป็นอุปสรรคใหญ่ที่สุด ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่เห็นตนอยู่ในสายตาสักนิด ก่อนหน้านี้เคยถามมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้แม้แต่ชื่อตัวเองหลี่มู่ก็จำไม่ได้

“ข้าน้อยผู้ช่วยขุนนางเมืองโจวอู่ คารวะใต้เท้า” เขาฉีกยิ้มบางๆ “ขอแสดงความยินดีกับใต้เท้าที่ได้แสดงบารมี ทลายพรรคเสินหนงราบคาบ สั่นสะเทือนอำเภอขาวพิสุทธิ์”

หลี่มู่พยักหน้าแต่ไม่ได้ใส่ใจ กลับหยิบเนื้อย่างที่สุกแล้วขึ้นกัดหนึ่งคำ ส่ายศีรษะอย่างไม่พอใจก่อนเอ่ยว่า “ขาดยี่หร่า รสชาติยังไม่ใช่…อ้อ ใช่แล้ว เจ้าล่ะ? ดูจากลักษณะก็น่าจะเป็นขุนนางเหมือนกัน? ชื่ออะไร?” เขาใช้ศรย่างเนื้อชี้เจิ้งหลงซิง

“ข้าน้อยนายตรวจการเจิ้งหลงซิง คารวะใต้เท้า” เจิ้งหลงซิงก้มคารวะ มุมปากยิ้มเฝื่อน

ข้างหลังคนทั้งสอง ทหารหลายร้อยนายคุกเข่าลงข้างหนึ่งอย่างพร้อมเพรียง กล่าวเสียงดังว่า “คารวะท่านขุนนางเมือง”

หลี่มู่เลิกตามอง แต่กลับไม่พูดว่าไม่ต้องมากพิธีตามธรรมเนียม

ปล่อยให้พรรคเสินหนงเนื้อร้ายเช่นนี้เป็นใหญ่อย่างออกหน้าออกตาในอำเภอเมืองมายาวนานถึงยี่สิบกว่าปี ประชาชนต่างทนทุกข์ทรมาน ขุนนางอำเภอขาวพิสุทธิ์ตั้งแต่ระดับล่างถึงบน ไม่ว่าเป็นใครก็ตามล้วนต้องรับผิดชอบ หลี่มู่ไม่พอใจเหล่าขุนนางที่กินเบี้ยหวัดไปวันๆ โดยไม่ทำอะไรเหล่านี้เป็นอย่างมาก

โจวอู่และเจิ้งหลงซิงพร้อมใจมองไปที่เด็กรับใช้บัณฑิตชิงเฟิงโดยไม่ได้นัดหมาย

ตอนอยู่ที่หน้าประตูถ้ำหิน เจ้าเด็กน้อยคนนี้ทำให้พวกเขาสับสน

คุณชายของเจ้ายังอยู่ดีมีสุขเพียงนี้ เจ้าร้องคร่ำครวญอะไรด้านในกัน ทำเอาพวกเราเข้าใจผิดว่าคุณชายเจ้าตายแล้ว จึงเดินเข้ามาอย่างเริงร่า…คราวนี้จะทำอย่างไรดี?

ชิงเฟิงน้อยไม่รู้สึกถึงสายตาของสองหัวหอกใหญ่เลยสักนิด เขาร่ำไห้ไป เช็ดเลือดซึ่งไหลออกมาจากปากแผลที่ไหล่หลี่มู่ไป จากนั้นไม่รู้ว่าเขาไปเอาผ้าพันแผลมาจากไหน คิดจะพันแผลให้ แต่ยังมีลูกธนูดอกนั้นฝังอยู่จึงทำไม่ได้ เขาร้องไห้พลางสะอื้น ท่าท่าเจ็บปวดรวดร้าว

ส่วนเด็กหญิงผู้รับใช้บัณฑิตหมิงเยวี่ยที่อยู่ข้างๆ นางจ้องเนื้อย่างในมือหลี่มู่ด้วยดวงตาเป็นประกาย น้ำลายไหลย้อยลงมา