จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 34
ProjectZyphon
หนุ่มมังกรเงินยิ้มเย็น กล่าวขัดทันทีอย่างเย็นชาและโหดเหี้ยม “ข้าไม่อยากได้ยินข้อแก้ตัวของมดปลวกเช่นเจ้า ข้าแค่ต้องการจะบอกเจ้าว่าในโลกใบนี้ ไม่ว่าใครล้วนต้องได้รับผลจากการกระทำและถ้อยคำของตน จากประโยคเมื่อสักครู่นี้ของเจ้า ข้ากุดแขนเจ้าข้างหนึ่งตอนนี้ก็ไม่นับว่าเกินเหตุ…ใครก็ได้ สะบั้นแขนขวาของมัน”
ชายหนุ่มมีหนวดเคราพลันหน้าเปลี่ยนสี พยายามขัดขืนและถอยหนี “เจ้า…นี่มันจะเกินไปแล้ว ข้าแค่…”
ศิษย์สองคนของพรรคมังกรฟ้าชักกระบี่คมพลางก้าวไปหาชายหนุ่ม
“จงจำไว้ ชายที่ตัดแขนของเจ้าวันนี้คือฉินหย่ง ศิษย์เอกในความดูแลของ ‘หนึ่งกระบี่มังกรฟ้า’ ผู้คุมกฎซ้ายพรรคมังกรฟ้า” หนุ่มมังกรเงินผู้นั้นกล่าวเน้นทีละคำ “ถ้าเจ้ารับไม่ได้ วันหน้าข้ายินดีให้มาล้างแค้นได้ทุกเมื่อ”
ผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหลายต่างเปลี่ยนสีหน้า
ช่างโหดเหี้ยมนัก
เพียงแค่พูดไปตามปากสั้นๆ ว่าเห็นดีกับสำนักเขี้ยวพยัคฆ์มากกว่า ยังมิได้พาดพิงถึงพรรคมังกรฟ้าแม้แต่น้อย ยังถึงกับต้องตัดแขนคน…คนของพรรคมังกรฟ้าผู้นี้จะวางอำนาจบาตรใหญ่เกินไปแล้ว
แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าก้าวออกไปพูดในสิ่งที่ชอบธรรม
เหล่าบุรุษจอมยุทธ์ที่ก่อนหน้านี้พูดคุยออกรสกับหนุ่มไว้หนวดเครา กลับถอยไปหลบอยู่ห่างๆ เป็นสิ่งแรก ไม่กล้าเอ่ยถ้อยคำเกลี้ยกล่อมสักประโยค
เจ้าของแผงร้านน้ำชาเป็นชายชราคนท้องถิ่นในอำเภอขาวพิสุทธิ์ ตั้งร้านชาบนถนนสายนี้มานานยี่สิบกว่าปีแล้ว เขาขึ้นชื่อว่าเป็นคนมีจิตใจดีงามในละแวกเพื่อนบ้าน เมื่อชายชราเห็นชายหนุ่มผู้มีหนวดเคราตื่นกลัวและสิ้นหวัง ก็อดไม่ได้คิดถึงลูกชายคนเดียวที่ถูกพรรคเสินหนงสังหารโหดและจากไปก่อนวัยอันควร ขณะนั้นความอดทนหมดไป ชายชราไม่สนใจภรรยาที่พยายามรั้งตัวเขาเอาไว้สุดชีวิต พลันลุกขึ้นเข้าขัดขวาง กล่าวด้วยใบหน้าฝืนยิ้ม “จอมกระบี่ฉินท่านนี้โปรดฟังชายชราอย่างข้าก่อน หนุ่มคนนี้พูดจาไม่รู้จักกาละเทศะ ไม่ได้ตั้งใจที่จะล่วงเกิน อีกทั้งเขาก็ถูกพวกท่านทำร้ายจนบาดเจ็บแล้ว ครั้งนี้พวกท่านปล่อยเขาไปเถิด จากนี้ไปเขาคงไม่กล้าทำอีก…”
ศิษย์สองคนของพรรคมังกรฟ้าหยุดและหันมองฉินหย่ง
ดวงตาของฉินหย่งมองมาที่เจ้าของร้านน้ำชา ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านลุง ท่านคือ…”
“ผู้เฒ่าเป็นชาวบ้านธรรมดาในอำเภอเมือง ตั้งร้านน้ำชาที่นี่มานานกว่ายี่สิบปี และไม่ใช่คนมีวรยุทธ์สูงส่งอะไร…จอมกระบี่ฉิน ท่านผู้ยิ่งใหญ่ควรใจกว้าง หากผ่อนปรนได้ก็ผ่อนปรน คราวนี้ไม่สู้ท่านปล่อยเขาไปเถิด” ชายชราเจ้าของร้านใบหน้าประดับรอยยิ้มกว้าง พลางโค้งตัวลงประสานมือเอ่ย
ผัวะ!
เสียงตบหน้าดังกังวานขึ้น
ชายชราเจ้าของร้านน้ำชากระเด็นออกไปปะทะกำแพงอย่างแรง ก่อนจะล้มลงแน่นิ่งไปตรงขอบร้านน้ำชาที่ระเกะระกะ เลือดสีแดงใต้ร่างไหลออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อเป็นแอ่งเลือดขนาดย่อม…
ชายชราธรรมดาจะทนต่อฝ่ามือของจอมยุทธ์ยอดฝีมือได้อย่างไร?
ไม่มีใครคาดคิดว่าฉินหย่งผู้ซึ่งมีใบหน้ารื่นรมย์ในชั่วอึดใจก่อน จู่ๆ จะลงมืออย่างโหดเหี้ยม “ไม่นะ…ตาเฒ่า…” หญิงชรานิ่งตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จึงค่อยร้องครวญอย่างโศกเศร้าสิ้นหวัง แล้วพุ่งเข้าไปประคองชายชรา เมื่อพลิกกายมาก็เห็นใบหน้าที่บวมเป่งจนไม่เหมือนคน เลือดไหลออกมาจากปากและจมูก สีหน้าของหญิงชราตื่นตระหนกและไร้ที่พึงพิง หยาดน้ำตาไหลพรั่งพรู
หนุ่มมังกรเงินฉินหย่งหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกมาเช็ดมือ พูดเรียบๆ ว่า “ตาแก่บ้านนอกกล้าสอดมือยุ่งเรื่องในยุทธภพ รนหาที่ตาย”
เวลานี้ ชายหนุ่มมีเคราพลันมีปฏิกิริยาตอบสนอง เมื่อเห็นว่าชายชราติดร่างแหเพราะตัวเขาเอง เขาทั้งกลัวและโกรธจัด เลือดเดือดพล่าน เขาไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บ พยายามฝืนยืนขึ้นและตะโกนว่า “เศษสวะ เจ้ายังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหรือไม่…ข้าและเจ้า เรามาสู้กัน” ร่างของเขาพุ่งเข้าไปสังหารฉินหย่งดุจสายฟ้าแลบ
ทว่าชายหนุ่มเป็นเพียงผู้ฝึกไร้สังกัด ความแข็งแกร่งไม่เพียงพอ
ผลสุดท้ายคือถูกยอดฝีมือของพรรคมังกรฟ้าสะบั้นแขนขาดข้างหนึ่ง เลือดทะลักดุจสายน้ำ หมดสติลงที่ริมร้านน้ำชา
กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายในอากาศ
ผู้คนรอบๆ พลันหน้าเปลี่ยนสี
ฉินหย่งกวาดมองไปรอบๆ และยิ้มเอ่ยอย่างลำพองใจ “ผู้ต่อต้านพรรคมังกรฟ้าของข้า นี่คือจุดจบของพวกมัน จงจำไว้ให้ดี” กล่าวจบก็จากไปอย่างวางก้ามพร้อมกับศิษย์พรรคมังกรฟ้า
จวบจนยามนี้ เหล่าชาวบ้านในบริเวณนั้นจึงค่อยกล้าเข้ามาช่วยเหลือหญิงชราร้านน้ำชา
“ท่านป้าซ่งอย่าเพิ่งร้องไห้ พี่ใหญ่ซ่งยังไม่ตาย รีบส่งเขาไปโรงหมอถึงจะช่วยได้ทัน”
“ใช่ๆๆ ส่งเขาไปที่โรงหมอประจำเมืองเร็วเข้า ที่นั่นมีหมอมากฝีมือ นอกจากนี้ท่านหลี่ผู้ผดุงความยุติธรรมยังมีคำสั่งให้ผู้ยากไร้เข้ารักษาที่โรงหมอได้โดยไม่คิดค่าใช้จ่าย”
“ชายหนุ่มคนนี้ช่างน่าสงสารเช่นกัน หากไม่มีใครช่วยหยุดเลือดต้องตายแน่ พาไปด้วยกันเถิด”
ชาวบ้านในอำเภอเมืองล้วนซื่อสัตย์และมีเมตตา คนกลุ่มหนึ่งช่วยกันรื้อบานประตูมาทำเป็นเปลหาม ยกชายชราเจ้าของร้านน้ำชาและชายหนุ่มที่แขนขาดไปส่งโรงหมอในความดูแลของที่ว่าการอำเภอ
ห่างออกไปราวหกจั้ง ตรงทางเข้าโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง กลุ่มหนุ่มสาวที่สวมเสื้อผ้าสีขาวแบบนักกระบี่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ใบหน้าพวกเขาต่างแสดงความไม่พอใจ
“ผู้อาวุโส พรรคมังกรฟ้าอหังการเช่นนี้ เมื่อครู่ทำไมท่านไม่ให้พวกเราช่วยผู้คนและสั่งสอนพวกมันเสียหน่อย”
“ถูกต้อง หรือว่าเราสำนักกระบี่ขาวพิสุทธิ์ยังต้องเกรงลิ่วล้อของพรรคมังกรฟ้าพวกนี้?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมศาสตราพลิกดารา