ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 81

บทที่ 81 ความเบ่งบานของสองพี่น้อง (1)

“เฉินเฟิงคุณไม่เป็นอะไรนะ!”

หยู่ถิงกับลู่ปู้หนานพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกัน พวกเธอต้องการเข้ามาประคองผม แต่กลับถูกผมโบกมือห้ามเอาไว้

เอื้อมมือไปลูบท้ายทอยที่เริ่มชา รู้สึกเหนอะหนะ และอุ่นนิดหน่อย

วางมือลงมาดู เป็นไปตามคาด มันคือเลือด ถูกตีหัวแตกแล้ว

ดังนั้นยิ่งทำให้ผมโมโหมาก

ถือก้อนหินมาตรงหน้าของไอ้ผมทอง เขาดิ้นรนเพื่อจะลุกขึ้นยืน จนถูกผมทำให้แพ้ล้มลงไปอีกครั้ง

“หยุดนะ อย่าต่อยกัน!!!”

มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินเข้ามา ชี้กระบองมาทางผม ดูจากท่าทางแล้วน่าจะเป็นภัยคุกคามกับผม

“ตอนกูถูกทำร้ายทำไมถึงไม่เห็นคุณออกมา โผล่มาทำบ้าอะไรตอนนี้ แม่งยังกล้าพูดพล่ามอีก เดี๋ยวกูก็เล่นมึงให้ตายเสียเลย ไสหัวไปให้พ้น!”

ผมไม่สนใจเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกแล้ว ผมจึงก้าวตรงไปยังด้านขวามือของไอ้ผมทอง

“เมื่อกี้ใช้อุ้งเท้านี้ลูบใช่ไหม”

เลือดที่เต็มไปทั่วทั้งหน้าของไอ้ผมทอง ทำให้เห็นฟันเหลืองขนาดใหญ่ ยิ่งทำให้ดูแย่มาก “นายกล้าตีฉัน พี่ใหญ่ของฉันคือแผลเป็นเฉียง เขาสับนายตายแน่นอน!”

ความกล้าหาญของเขา ผมชื่นชมจริง ๆ

ดังนั้น ผมจึงขยับเท้าออกไปด้านข้าง เหยียบลงบนข้อมือของเขา

“ผมไม่สนหรอกนะว่าลูกพี่ของคุณคือแผลเป็นเฉียงหรือหัวล้านเฉียง!”

จากนั้นยกหินขึ้นมาแล้วปาลงไป “ปึก ปึก” และตกลงบนอุ้งเท้านั้น

พร้อมกับเสียงโหยหวนที่แสนเจ็บปวดของไอ้ผมทอง อุ้งเท้าของเขาค่อยๆ สูญเสียรูปร่างแบบมนุษย์ปกติไป นิ้วก็ถูกตีอย่างต่อเนื่องจนหลุดไปสองข้อ

“นาย นายหยุดเดี๋ยวนะ!”

ผมเงยหน้าขึ้นมอง ยังคงเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนเดิมนั้นอีก เขายังกล้าอากระบองมาชี้ผม

ดังนั้นผมจึงพูดกับเขาว่า “ครั้งสุดท้ายแล้วนะ หุบปาก ไม่อย่างนั้นจะตบหัวนายให้กลายเป็นแตงโมเน่า”

แขนของไอ้ผมทองที่อยู่ใต้เท้านั้นถูกดึงกลับไปอย่างแรง ดูแล้วเหมือนจะไม่ได้เจ็บมาก และยังสามารถขยับได้

ดังนั้นผมจึงเหวี่ยงหินที่อยู่ในมืออีกครั้ง ทุบลงไปบนฝ่ามือของเขา นิ้วทั้งห้าถูกทุบจนแบนเหลือไว้แต่เพียงนิ้วหัวแม่มือ

ในที่สุดเขาก็หยุดดึงแขน เหลือแต่เพียงเสียงร้องที่โหยหวนอย่างหมาป่า

ดังนั้นหินที่เปื้อนเลือดของเขาจึงเข้าไปอยู่ที่ปากของเขาอย่างรุนแรง

เขาไม่อาจส่งเสียงร้องได้อีกแล้ว บริเวณโดยรอบนั้นก็เงียบสงบลงไปมาก

ผมก็ได้โยนหินทิ้งไปด้านข้าง จากนั้นก็เดินไปทางเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ถือกระบองอยู่

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตกใจจนแทบบ้า ตัวสั่นสะท้าน พูดไปอย่างสั่นๆ “ผม ผมไม่ได้พูด ผมปิดปากเงียบตั้งแต่คุณบอกว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว”

จับเสื้อของเขาขึ้นมาเช็ดมือ จากนั้นก็ทำให้เขาตกใจจนร่วงไปอยู่กับพื้น

“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหรือ นายมันกล้าจะรักษาความปลอดภัยของเส้นขนสักกี่เส้นกัน!”

คงจะไม่ได้ปีนเขาแล้ว ผมกล่าวกับหยู่ถิงและลู่ปู้หนาน พวกเราก็ลงเขาไปพร้อมกัน

ระหว่างทางลงจากภูเขา ผมได้พบกับครอบครัวหนึ่งที่มีสมาชิกสามคน แต่งกายดูเรียบง่ายมาก

เด็กน้อยกำลังร้องไห้ต้องการเล่นกระเช้าไฟฟ้า พ่อของเขากำลังตำหนิที่เขาพูดไม่รู้เรื่อง แม่ของเขากำลังปลอบใจว่าครอบครัวเรายากจน ไม่สามารถใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายได้

ดังนั้น ผมจึงเรียกพวกเขาไว้ เอาบัตรกระเช้าไฟฟ้าสามใบที่ซื้อไว้ก่อนหน้านี้ให้กับพวกเขา

หลังจากลงเขา หยู่ถิงก็ขับรถ มุ่งหน้าไปโรงพยาบาล

ลู่ปู้หนานหยิบกระดาษทิชชูออกมาปิดศีรษะของผมไว้ น้ำตาไหลเล็กน้อยด้วยความกังวล “กระซิกกระซิก” ไหลอยู่ตลอด “หยุดไม่ได้เลย ทำไมถึงหยุดไม่ได้ ทำอย่างไรดี!”

“ไม่เป็นไร ศีรษะไม่ได้ปวด เป็นแค่แผลบนผิวหนัง ไม่ต้องห่วง”

ผมปลอบโยนพวกเขาสองพี่น้อง ในใจก็ถอนหายใจให้กับวันที่รู้สึกแย่นี้ เดิมทีต้องการทำให้พวกเขาสองพี่น้องได้เลือดออกในคืนวันแรก สำหรับตอนนี้ ตนเองกลับได้เห็นสีแดงเสียก่อนแล้ว และยังถูกคนตีหัวแตกอีกด้วย

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+