ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 85

บทที่ 85 คืนส่งตัวเข้าหอ

ผมไม่ได้ตอบจ้าวเย่นซวน การกระทำบ่งบอกทุกอย่าง

หากว่าผมต้องการจะตอบจริง ๆ ละก็ ผมก็จะบอกเพียงว่า ยินดีกับคุณด้วย คุณตอบถูกแล้ว

หลังจากผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ผมเสร็จแล้ว จ้าวเย่นซวนก็กำลังจะตายเช่นกัน

มือทั้งสองปกปิดส่วนล่างของร่างกาย เธอที่กำลังหน้าแดงก่ำกำลังนอนอยู่บนโซฟา ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

“เฉินเฟิง คุณมันเลว ทำไมคุณถึงรังแกฉันแบบนี้ ไม่ว่าคุณจะต้องการให้ฉันมีความสุขหรือไม่ หรือไม่หลังจากนี้คุณก็อย่าคุกคามฉัน คุณก็ทำแบบนี้ถือว่าอะไร!!!”

“ถือว่าอะไร แน่นอนว่ามันคือการระบาย ส่วนทำไมต้องเป็นคุณนะหรือจ้าวเย่นซวน ง่ายๆ เลยนะ เป็นเพราะผนังของคุณสะอาด ผมเต็มใจจะเลียตรงนั้นของคุณ คุณจัดการได้ไหม!”

จ้าวเย่นซวนหยิบหมอนจากโซฟาขึ้นมา ปาหมอนมาทางผมอย่างแรง ด่าด้วยน้ำตา “คุณมันสารเลว ชั่วช้า ไม่ตายดี!”

ผมใส่กางเกงเรียบร้อยแล้วพิงมุมกำแพง จุดบุหรี่หนึ่งมวน “ถูกต้อง คุณประเมินได้ถูกต้อง คำชมเชยระดับห้าดาว ภายหลังจะให้รางวัลคุณอีกครั้ง!”

จ้าวเย่นซวนก็ร้องไห้น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย ไม่ได้คำนึงถึงร่างกายอันเปลือยเปล่าแล้ว ถึงอย่างไรก็ได้ถูกผมทำความสะอาดไปหมดแล้ว เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้ายเท่านั้น

หลังจากร้องไห้อยู่สิบนาที เธอค่อยๆ หยุดสะอึกสะอื้น

ผมจึงสั่งให้เธอใส่เสื้อผ้า แต่เธอปฏิเสธ

ดังนั้นผมจึงตรงไปเปิดประตู ส่งสัญญาณว่าจะลากเธอออกไป เธอจึงจะใส่เสื้อผ้าด้วยความโกรธ

ดึงเธอตรงขึ้นไปบนรถ ไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง จนมาถึงนอกเขตบ้านของเธออย่างรวดเร็ว

เมื่อกำลังจะเข้าไป จ้าวเย่นซวนก็หยุดการเคลื่อนไหว

“ทำไมหรือ คืนนี้คุณจะบีบบังคับให้ผมเอากับคุณหรือ”

จ้าวเย่นซวนไม่สนใจตอซังอย่างผม ตอบกลับมาตรง ๆ “ฉันไม่อยากให้พ่อของฉันเห็น”

เธอลงจากรถ ผมเปิดกล่องเก็บของ ตะโกนเรียกเธอ จากนั้นก็โยนแหวนให้กับเธอหนึ่งวง

แหวนนั้นไร้ราคา ผมซื้อมาจากร้านขายเครื่องประดับข้างถนนราคาไม่กี่สิบเหรียญ

“คุณเต็มใจจะเอาไว้ก็เอาไป ไม่เต็มใจก็ทิ้งไปได้เลย”

ไม่ได้พูดอะไรมากมาย ผมก็ขับรถตรงออกไป ไม่ได้เหลือบมองกระจกมองหลัง

เมื่อกลับถึงที่พัก ผมก็ตรงไปอาบน้ำและเอนตัวนอนลงบนโซฟา เปิดทีวีอย่างเบื่อหน่าย ในทีวีกำลังมีรายการอะไร ผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ จิตใจไม่ได้อยู่ตรงนั้นเลย

เวลาประมาณห้าทุ่ม ผมเริ่มง่วงนอน ผมจึงปิดทีวีและไปยังห้องนอน

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ผมไม่ต้องการจะรับมัน แต่มันก็ดังแล้วดังอีก ดังนั้นผมจึงกลับไปยังห้องนั่งเล่น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ชื่อของผู้โทรแสดงขึ้นมา ว่าเป็นโจงเฉียวเฉียว

ในคืนแต่งงานแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าเธอจะโทรหาผมเพื่ออะไร หรือว่าสามีของเธอจะรังเกียจอั่งเปาที่ใส่ให้น้อยเกินไป หรือว่าต้องการจะขอบคุณที่ผมเป็นรถนำขบวนให้เมื่อตอนกลางวัน

โทรศัพท์วางสายลงโดยอัตโนมัติ ผมกำลังจะทิ้งโทรศัพท์ไปด้านหนึ่ง แต่มันก็ดังขึ้นอีกครั้ง สายที่โทรเข้ายังคงเป็นโจงเฉียวเฉียว เมื่อรับโทรศัพท์แล้ว ผมก็ไม่พูดอะไร

โจงเฉียวเฉียว ไม่ได้พูดอะไรมาก พูดเพียงแค่หกคำ “ฉันรอคุณอยู่ด้านล่าง”

จากนั้นก็ได้ยินเสียง “ตื๊ด” ในโทรศัพท์ ตัดการเชื่อมต่อไป

ตอนแรกผมไม่อยากไป แต่ทำไปทำมาก็ใส่เสื้อผ้าและขับรถไป

ผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ตอนนี้ผมอยู่ที่ชั้นล่างของบ้านเธอ แต่ไม่มีคน

ผมเหยียบคันเร่งเพื่อจะออกไป โจงเฉียวเฉียวที่ล้างเครื่องสำอางออกแล้วในชุดธรรมดาก็เดินออกมาจากมุมมืดตรงทางเดิน เดินมายังรถของผม

“ไปในที่ที่ไม่มีคน ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ”

ผมทำตามนั้น ขับรถออกไป ไม่ไกลนัก ก็ตรงไปยังสถานที่ก่อสร้างที่เพิ่งทำการขุดคูน้ำหลังเขตที่อยู่ของพวกเขา