ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 145

บทที่ 145 คุณคิดว่าผมจะแต่งกับคุณเหรอ?

ฉินเฟยโดนต่อยจนมึน มองหลินอิ่งกับจางฉีโม่ด้วยความผวา อยากตายขึ้นมาทันที อยากแทรกรูหนีจริงๆ

คิดไม่ตกว่าฉินอวี่กินลูกระเบิดอะไรลงไป อยู่ๆ ก็มาต่อยตัวเองอย่างนี้

“ฉินเฟยนายพูดไม่เป็นเหรอไง? ฉันบอกให้นายขอโทษประธานจางกับประธานหลิน!” ฉินอวี่ตบปากเขาไปฉาดใหญ่ จนฉินเฟยร้องสุดจะเจ็บปวด

“ผม……” ฉินเฟยมองหลินอิ่งกับจางฉี่โม่ด้วยความขมขื่น “เพราะอะไรอ่ะ! ผมไม่ยอม!”

“ยังไม่ยอมอีกเหรอ! อยากตายนักใช่ไหม!” ฉินอวี่ระเบิดอารมณ์ขึ้น ออกลูกเตะไปยกใหญ่ จนหน้าฉินเฟยเต็มไปด้วยรอยรองเท้า ตัวสั่นงันงก

“วันนี้ถ้าประธานหลินกับประธานจางไม่พอใจ นายก็คุกเข่าอยู่หน้าห้างไปชั่วชีวิต!” ฉินอวี่พูดเน้นย้ำ

ติ๊ดๆๆ!

ทันใดนั้น มือถือของฉินเฟยก็ดังขึ้น เห็นเป็น ลุงใหญ่ฉินฝู้กุ้ย!

แม้แต่พ่อของเขาพอเห็นลุงใหญ่ฉินฝู้กุ้ยก็ต้องเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ฉินเฟยหรือจะกล้าหุนหัน รับสายด้วยความตัวสั่นงันงก

“ฉินเฟย ถ้าวันนี้แกไม่คุกเข่าขอโทษประธานหลินกับประธานจาง ก็รอความตายซะเถอะ ฉันจะจัดการแกด้วยตัวเอง！ พ่อของแกก็ขวางไม่อยู่！” ฉินฝู้กุ้ยสาดโมโหใส่ วางสายลงทันที

ฉินเฟยเหมือนเจอสายฟ้าฟาด สีหน้าซีดเผือด มองดูหลินอิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ ปากปิดสนิทไม่กล้าพูด

“ประธานจาง ประธานหลิน ขอโทษ！ ขอโทษครับ！ ขอโทษครับ！ ผมไม่ควรด่าพวกคุณ ผมมันเป็นแค่สุนัข ใช่ ผมต่างหากที่เป็นสุนัข” ฉินเฟยก้มหัวเรียบลงกับพื้น ราวกับสุนัขตัวหนึ่งจริงๆ ไม่เหลือเกียรติแม้แต่นิดเดียว

เขากลัวจะแย่แล้ว คนที่มีกลิ่นอายสังหารอย่างฉินฝู้กุ้ยเอาเขาตายแน่นอน

ไอ้เจ้าหลินอิ่งเศษสวะ ทำไมถึงกินเส้นกับลุงใหญ่ฉินฝู้กุ้ยได้นะ? ให้ตายเถอะ！ รู้อย่างนี้ไม่ล่วงเกินเขาแต่แรกก็ดี ต้องโทษยัยแพศยาลู่เวย

“หลินอิ่ง นี่เป็นเพื่อนคุณสินะ?” จางฉีโม่กระซิบถามหลินอิ่ง คลายความโมโหลง ฉินเฟยหมอนี่สมควรโดนแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะพูดออกมาได้ว่าห้ามสุนัขกับเธอซื้อของ มันจะมากเกินไปแล้ว！

คิดๆ แล้วก็จริง แม้แต่เสิ่นซานก็เป็นเพื่อนรักกับหลินอิ่ง แน่นอนฉินอวี่ก็ต้องเคารพหลินอิ่ง มิน่าคราวก่อนที่หน้าวิลล่าหิมะมังกร ฉินอวี่ถึงได้ตบฉาดหูอูฉู่เวินอย่างบ้าคลั่ง

หลินอิ่งพยักหน้าแล้วยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรมาก

“นี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ลู่เวยมองดูอยู่ข้างๆ แบบมึนงง มองดูหลินอิ่งอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ไอ้เศษสวะนี่ทำไมถึงมีหน้ามีตาอย่างนี้นะ? นึกไม่ถึงว่าจะรู้จักพี่ชายฝั่งพ่อของคุณชายฉินเฟย ฉินอวี่ถึงขั้นออกหน้าแทนเขา

เป็นไปไม่ได้ หลินอิ่งไม่มีความสามารถขนาดนี้แน่ ต้องเป็นเพราะความเข้าใจผิดระหว่างฉินเฟยกับพี่ชายฝั่งพ่อของเขาแน่นอน เป็นเรื่องบังเอิญ ไอ้เศษสวะหลินอิ่งยังคิดว่าตัวเองมีหน้ามีตาอีก

“หลินอิ่งนายมันหน้าไม่อาย ในตระกูลฉินมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยเท่านั้นเอง เศษสวะอย่างนายทำเป็นตีซี้ เรียกคนอื่นว่าเพื่อน? นายคู่ควรเป็นเพื่อนกับคนตระกูลหลินเหรอ?” ลู่เวยพูดจาเชิดใส่ ดูถูกเศษสวะ ที่หน้าไม่อายทำมาเป็นตีสนิท