ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 25

บทที่ 25 ครอบครองเขตตะวันออก

“หลินอิ่ง คุณคิดจะทำอะไร? คุณต้องการอะไร?”

ก้าวเข้าไปใกล้หลินอิ่งที่อยู่ตรงข้าม เซควนตื่นตระหนกจนมือไม้อ่อน ร่างกายโซซัดโซเซเล็กน้อย ล้มลงบนพื้น ก้นเปรอะเปื้อนไปหมด ดูหน้าตลกอย่างมาก　　

“พวกคุณยังจะตะลึงทำอะไรอยู่? ไปขวางเขาไว้ให้ฉันสิ!” เซควนร้องเรียกขึ้นมาอย่างตกใจ ออกคำสั่งลูกน้องอย่างบ้าคลั่ง　　

แต่ว่า เซควนออกคำสั่งลูกน้องหลายสิบคนตอนนี้ แต่ไม่มีสักคนที่จะกล้าลุกขึ้นไปขวางหลินอิ่ง

คนกลุ่มนี้ยังคงอยู่ในอาการหวาดผวา แววตาทุกคนหวาดกลัว มองหลินอิ่งด้วยท่าทีหวาดหวั่น

พวกเขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ยังคงตกใจหวาดผวาจนถึงบัดนี้

แม่งเอ้ย แม้แต่กระสุนหลินอิ่งก็ไม่กลัว นักฆ่าที่โหดเหี้ยมหลายสิบคนถูกล้มลงโดยเขาในหนึ่งนาที นี่ยังจะเอาอะไรมาจัดการได้? ไม่ได้รนหาที่ตายใช่ไหม?　　

หลินอิ่งมองไปรอบๆด้วยสายตาเย็นชา

ลูกน้องของเซควนได้พบกับดวงตาของหลินอิ่ง ก็รู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว ต่างพากันก้มหน้า

“ทุกๆคน คุกเข่า! ไม่ยอมทำ ตาย!” กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ　　

น้ำเสียงของเขาสงบ ทว่าเผยให้เห็นความน่าเกรงขามที่ไม่อาจต้านทานได้ ราวกับฟ้าผ่าอย่างรุนแรงในใจของคนในที่นี้　　

โครม

ลูกน้องหลายสิบคนของเซควนไม่ลังเลสักนิด ทั้งหมดทิ้งมีเหล็กกระบองที่พกมาจนหมด คุกเข่าลงอย่างง่ายดาย เป็นฉากที่ค่อนข้างจะยิ่งใหญ่

ในสายตาของพวกเขา หลินอิ่งเป็นเหมือนพระเจ้าที่มีอยู่จริง

หลินอิ่งกล่าวว่า : “เสิ่นซาน เก็บกวาด”

เสิ่นซานรู้สึกตื่นเต้น แม้ว่าเขาจะเป็นคนพเนจรทั่วทุกสารทิศมายี่สิบปี ก็ไม่เคยเห็นฉากแบบนี้มาก่อน! คำพูดหนึ่งประโยค ทำให้คนคุกเข่าอย่างง่ายดาย นี่ช่างเป็นอำนาจที่น่าเกรงขามเหลือเกิน!　　

เสิ่นซานตอนนี้รู้สึกว่า ตอนแรกที่สวามิภักดิ์ต่อท่านหลิน นี่เป็นทางเลือกที่ถูกต้องที่สุดในชีวิต!　　

เขาโบกมือ บอดี้การ์ดก็ตรงไปปลดอาวุธทั้งหมด ควบคุมผู้คนภายใต้เงื้อมมือของเซควน

เซควนเห็นฉากนี้ สีหน้าขาวซีดอย่างไม่มีอะไรเปรียบ ในใจเขาเข้าใจชัดเจน ในสถานการณ์ที่ผ่านมา!

ตนไม่ใช่คู่ต่อสู้หลินอิ่งเลยสักนิด

หลินอิ่งคนเดียว ก็มีความสามารถมากว่าตนอะไรอย่างนั้น……

“ท่านหลิน! ขอร้องท่านปล่อยฉันไปเถอะ! ให้ฉันทำความเคารพท่านก็ได้!”　　

เซควนคุกเข่าลงบนพื้น พูดขอร้อง ไม่คำนึงถึงศักดิ์ศรีใดๆทั้งสิ้น

เผชิญกับความเป็นความตายตรงหน้า คนที่โหดเหี้ยม ก็ปรากฎให้เห็นความอ่อนแออย่างยิ่ง　　

ตุบ!

พื้นรองเท้าของหลินอิ่งก็เหยียบอยู่บนหน้าของเซควน กดหัวของเขาไว้กับพื้น เลือดสดๆทะลักออกมาจากที่ถูกทำร้ายร่างกายเลือดสดๆทะลักออกมาจากที่ถูกทำร้ายร่างกายอย่างหนัก 　

“ของอยู่ไหน?” หลินอิ่งถามออกมาอย่างสีหน้าเมินเฉย

“ไปสิ! หนู คุณรีบไปเอาของออกมาให้ท่านหลิน! ” เซควนรีบพูดเร่ง เหมือนรีบคว้าความหวังสุดท้ายไว้

หนูรูปร่างผอมและตัวเล็ก รีบเข้าไปในห้องเล็ก ๆ

“ท่านหลิน อัญมณีของท่านที่ขโมยมา นี่ไม่ใช่ความตั้งใจของฉันนะ! เป็นจางเถียนไห่ที่หามาให้ฉัน!”เซควนอ้อนวอนไม่หยุด　　

“ขอร้องท่านให้โอกาสฉันสักคน! ฉันสามารถทำงานให้ท่านอย่างนั้นเหมือนกับเสิ่นซาน หลังจากนี้ท่านสั่งอะไร ฉันก็จะทำ!” เซควนอ้อนวอนอย่างสุดความสามารถ

“สายแล้ว” หลินอิ่งพูดเรียบๆ