เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 441

หยางเฟิงกล่าวยิ้มๆ : “แน่นอน!”

“แต่ ในเมื่อทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า ผมขอพูดอะไรสักประโยคหนึ่ง”

พูดไป สีหน้าของหยางเฟิงก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขากล่าวด้วยเสียงเย็นเยียบ : “ทำเรื่องผิดศีลธรรมมากๆสุดท้ายมันก็จะกลับมาทำลายตัวเอง! คนกำลังทำ ฟ้ากำลังเฝ้าดู! เรื่องพวกนั้นที่พวกคุณทำ ไม่ช้าก็เร็วน้ำลดตอก็จะผุด! ถ้าอยากไถ่โทษ ก็ควรยอมจำนนรีบรับสารภาพ อาจจะยังพอมีทางรอดก็ได้!”

ได้ยินดังนั้น

ในใจหลันเฟิงสั่นไหว

เขารู้สึกถึงเจตนาสังหารอันเย็นเยียบดุจน้ำแข็งจากคำพูดของหยางเฟิง

ดูแล้ว

หยางเฟิงปล่อยเขาไปแค่ชั่วคราว

สุดท้าย

หยางเฟิงก็จะยังจัดการกับเขา!

ไอ้เดรัจฉานชาติชั่วเอ้ย!

หรือว่าเขา

ไม่มีความเป็นมนุษย์เลยสักนิด ไม่สนใจความสัมพันธ์ในครอบครัวเลยงั้นหรือ?

น่าเสียดาย

ที่หลันเฟิงไม่ได้เห็น

ว่าบนความมั่งคั่งอันโชกเลือดของเขา มีกระดูกของผู้คนมากมายถูกฝังอยู่!

หลันเฟิงตะคอกเสียงเย็น กลบเกลื่อนความไม่สงบในใจ: “ผมไม่รู้ ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร? ไม่รู้จริงๆว่าคุณพูดอะไร!”

“พวกเรา ไป!”

เขาตะโกนเสียงดัง

หลันเฟิงพาหลันจื่อและพวก ออกไปอย่างเร่งรีบ

ในท้ายที่สุด

โจวห้าวหันมา เหลือบมองหลันฮ๋าวอย่างเห็นใจ

ในใจเขารู้ดี

ตั้งแต่วันนี้ไป หลันฮ๋าวจบเห่แล้ว!

เสียงระฆังแห่งความตายของตระกูลหลัน ก็ดังขึ้น...

ครู่เดียว

ภายในบ้านเหลือเพียงหลันฮ๋าวที่หน้าหมองหม่น คุกเข่าอยู่กับพื้น รวมไปถึงเสือโบราณที่นอนอยู่บนพื้น และทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด

หยางเฟิงเหลือบมองคนทั้งสอง ด้วยใบหน้าชิงชังรังเกียจ

เขากวักมือเล็กน้อย : “เข้ามา ลากพวกเขาออกไป!”

เสือโบราณรีบตะโกน : “คุณหยาง ผมสำนึกผิดแล้ว ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะนะครับ...”

ไม่ว่าเสือโบราณจะร้องคร่ำครวญอย่างไร

หยางเฟิงก็ไม่สะทกสะท้าน

ส่วนหลันฮ๋าว ไม่พูดไม่จาแม้แต่ประโยคเดียว

เขารู้ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร ตัวเขาก็มีเพียงหนทางเดียวคือตาย!

อย่างไรเสียก็ต้องตาย

จะพูดให้เปลืองน้ำลายไปทำไม?

หลังจากหลันฮ๋าวและพวกถูกลากตัวออกไป