ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 338

ทุกคนในห้องตกตะลึงไปเมื่อได้ยินเช่นนี้ จักรพรรดิหนิงเหลือบมองหยุนชางที่มีสีหน้าเรียบเฉยแล้วจึงหันไปมองจิ่นกุ้ยเฟยก็เห็นว่านางก็ดูตกใจเช่นกัน เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงหันกลับมา "ชางเอ๋อร์..."

แต่จิ้งอ๋องพูดแทรกขึ้นมาอย่างกะทันหัน "ข้าไม่ต้องการชายารอง"

หยุนชางเม้มริมฝีปากแล้วจับมือของจิ้งอ๋อง "แม่นางจิ่งหลงรักท่านมานานหลายปี ถ้าจะว่าไปแล้วหม่อมฉันก็ไม่แย่งของรักของคนอื่นมา แม่นางจิ่งก็มีรูปโฉมงดงามอย่างมาก ท่ามกลางหญิงสาวในเมืองหลวงนางก็นับว่าไม่เลวเลย..."

ก่อนที่คำพูดนั้นจะจบลง จิ้งอ๋องก็ขัดขึ้น "แล้วอย่างไร?"

"หือ?" หยุนชางมองจิ้งอ๋องอย่างตกตะลึงราวกับว่านางยังตามไม่ทัน

จิ้งอ๋องยิ้มเย็น "ต่อให้นางดีแค่ไหนแล้วอย่างไร? มีคนมากมายในโลกนี้ที่สวยกว่านาง คนที่รักข้าก็มีอีกมาก หรือข้าควรแต่งงานกับพวกนางทั้งหมดเลยหรือ?" หลังจากหยุดไปสักพัก เขาก็ค่อยๆ กระตุกยิ้มมุมปาก "ข้าเคยสัญญากับเจ้าแล้วว่าในชาตินี้ข้าจะมีเจ้าเพียงคนเดียว แม้ว่าคนอื่นจะดีเพียงใดก็ไม่เกี่ยวกับข้า"

หยุนชางรู้อยู่แล้วว่าเขาจะตอบเช่นนี้ แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะยืนนิ่งพร้อมความยินดีจางๆ ที่ผุดขึ้นในใจ

จักรพรรดิหนิงตกใจอีกครั้งแล้วจึงรีบกล่าวว่า "ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการแต่งงานกับนาง ข้าก็จะไม่บังคับ แม่นางจิ่งยังรออยู่ที่ตำหนักฉินเจิ้ง เจิ้นจะไปดูก่อน"

หยุนชางพยักหน้าและย่อกายถวายพระพรน้อมส่งจักรพรรดิหนิงออกไป ในใจนางยิ้มเย็น เสด็จพ่อของนางทำร้ายเสด็จแม่เช่นนี้ได้อย่างไร? ไม่น่าแปลกใจเลยที่สิบกว่าปีที่แล้วเสด็จแม่จะเชิญตนเองเข้าสู่ตำหนักเย็น ในชาติที่แล้วนางก็ได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้เช่นกัน นางจึงสามารถเข้าใจความเจ็บปวดในใจของจิ่นกุ้ยเฟยได้

"เสด็จแม่..." หยุนชางเอ่ยพึมพำ

จิ่นกุ้ยเฟยเพียงยิ้มบางๆ "ชางเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแม่ก็มีความสุขมากแล้ว ตอนนี้แม่มีเจ้าและเฉินซี สวรรค์ก็กรุณาแม่มากแล้ว เจ้าเพิ่งกลับมา รีบกลับจวนไปพักผ่อนกับจิ้งอ๋องเถอะ"

หยุนชางพยักหน้าเล็กน้อยและช่วยพยุงจิ้งอ๋องออกไป หยุนชางขมวดคิ้วและไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง

เมื่อกลับถึงจวนก็รีบสั่งให้เฉี่ยนอินไปสืบเรื่องของจิ่งเหวินซีมาโดยละเอียดแล้วจึงกลับเข้าไปในห้อง จิ้งอ๋องนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ เขานั่งหลังตรงและไม่เงยหน้าขึ้นมองแม่ได้ยินเสียงหยุนชางที่เดินเข้ามา

หืม? หยุนชางขมวดคิ้ว เมื่อไม่กี่วันมานี้ เนื่องด้วยอาการบาดเจ็บของจิ้งอ๋องหยุนชางจึงได้ดูแลเขามาตลอด ความสัมพันธ์ของทั้งสองดีขึ้นกว่าเดิมมาก แต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นอีก?

แม้จะตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่นางก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พอดีกับที่ข้ารับใช้นำยาที่ต้มเสร็จแล้วส่ง หยุนชางจึงรับและวางชามยาลงบนโต๊ะ "กินยาเถอะ หลังอาหารครึ่งชั่วยามกำลังพอดีเลยเพคะ"

"วางไว้เถอะ" จิ้งอ๋องเอ่ยเสียงเรียบ คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย

จิ้งอ๋องเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "เจ้าต้องการให้แม่ของเจ้าเป็นฮองเฮาหรือ?"

"หือ?" หยุนชางชะงักไปชั่วครู่ "ไม่ได้งั้นหรือ?"

จิ้งอ๋องส่ายหัวเล็กน้อย "ไม่ได้ เจ้าอาศัยอยู่ในวังมานานขนาดนั้นยังไม่ชัดเจนอีกหรือ ตำแหน่งฮองเฮาเป็นเป้าหมายในการแก่งแย่ง เหล่าหญิงสาวเหล่านั้นในวังแต่ละคนวางใจไม่ได้เลย หากแม่ของเจ้าขึ้นเป็นฮองเฮา ไม่แน่ว่าจะโดนแผนร้ายอะไรบ้าง นิสัยของนางไม่เหมาะกับการเป็นฮองเฮา"

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ยอมรับว่าสิ่งที่จิ้งอ๋องพูดนั้นไม่ผิดเลย "แต่ข้าก็ไม่อาจให้จิ่งเหวินซีขึ้นเป็นฮองเฮา ฮองเฮาไม่ใช่เสด็จแม่ก็ไม่เป็นไร แต่จะเป็นผู้หญิงที่คิดทำร้ายเสด็จแม่ไม่ได้"

"หากเจ้าไม่ชอบใจนักก็จัดการเสีย เพียงแค่รักษามือให้สะอาดก็เป็นพอแล้ว" จิ้งอ๋องกลับไปอ่านหนังสืออีกครั้ง ในขณะที่หยุนชางกำลังคิดว่าจะจัดการจิ่งเหวินซีอย่างไรให้มือนางไม่สกปรกก็ได้ยินเสียงของจิ้งอ๋องดังขึ้น "เพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เจ้าเอาข้ามาเป็นโล่หรือ? เจ้าได้คิดดูแล้วหรือไม่ หากเสด็จพ่อของเจ้ายอมรับคำขอของเจ้าจริงๆ เจ้าจะทำอย่างไร?"

หยุนชางตกตะลึง นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมจึงวกกลับมาที่เรื่องนี้อีก?

เมื่อเห็นสีหน้าของจิ้งอ๋องยังไม่ดีขึ้น หยุนชางก็อ้ำอึ้งอยู่นาน เมื่อเห็นว่าสีหน้าของจิ้งอ๋องยิ่งแย่ลงไปอีก หยุนชางก็รีบเอ่ยขึ้น "หากเสด็จพ่อตกปากรับคำ หม่อมฉันก็จะไปถลกหนังนางที่จวนสกุลจิ่งเอง คนที่ทำร้ายท่านต้องปล่อยไปไม่ได้อยู่แล้ว!"

"..." มือของจิ้งอ๋องสั่นเล็กน้อย "คำเช่นนี้ใครๆ ก็พูดได้" แต่มุมปากของเขากลับยกขึ้นเล็กน้อย