หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 103
สรุปบท ตอนที่ 103 ไยไม่สู้ให้จนสุดกำลัง (ต้น): หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์
อ่านสรุป ตอนที่ 103 ไยไม่สู้ให้จนสุดกำลัง (ต้น) จาก หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ โดย Internet
บทที่ ตอนที่ 103 ไยไม่สู้ให้จนสุดกำลัง (ต้น) คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
บทที่ 103 ไยไม่สู้ให้จนสุดกำลัง (ต้น)
ใบหน้าของเยี่ยฉวนแสดงออกถึงความอึดอัดใจ
“นี่ข้ายังไม่โหดเหี้ยมพออีกหรือ ?”
ด้วยความสัตย์จริง เขารู้สึกว่าตัวเองเหี้ยมโหดมากพอแล้วกระมัง !
แน่นอนว่าองค์หญิงเก้าก็ดูเหมือนจะเป็นคนที่โหดเหี้ยมเช่นกัน !
ขณะนั้นเอง องค์หญิงเก้าที่เดินไปได้ไม่ไกลพลันชะลอฝีเท้า นางหันกลับมามองเยี่ยฉวน “ยืนงงอยู่ทำไมล่ะ ? ออกไปฆ่าคนเร็ว !”
เยี่ยฉวนพูดไม่ออก “…”
ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินตามองค์หญิงเก้าไป ทั้งสองมุ่งหน้าไกลออกไปเรื่อย ๆ
อย่างไรก็ดี พวกเขาได้ค้นร่างของชายหนุ่มร่างกำยำก่อนที่จะไป เมื่อผนวกกับที่เขาเคยได้รับรางวัล มากมาย รวมถึงก้อนหินวิญญาณระดับสูงสุดมาหลายก้อน บวกกับคนอื่น ๆ ที่เคยช่วยไว้ก่อนหน้านี้ เท่ากับว่า ตอนนี้เขามีหินวิญญาณระดับสูงสุด 15 ก้อน นอกจากนั้นยังมีเงินติดตัวอยู่ประมาณ 100 เหรียญทอง !
นับว่าโชคดีไม่น้อย !
องค์หญิงเก้าเดินนำเยี่ยฉวนมาจนถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง
เยี่ยฉวนเห็นคนสองคนอยู่ตรงนั้น หากตัดสินจากเครื่องแต่งกายแล้ว พวกเขาย่อมต้องมาจากแคว้นถังอย่างแน่นอน !
ระหว่างแคว้นถังและแคว้นเจียง มีความแตกต่างกันในเรื่องของภาษาและเสื้อผ้าที่สวมใส่ โดยเฉพาะ อย่างยิ่งสำเนียงท้องถิ่นที่ยิ่งแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด !
เมื่อมองจากไกล ๆ ทันทีที่ชายหนุ่มทั้งสองเห็นองค์หญิงเก้าและเยี่ยฉวน พวกเขาต่างก็ตกใจมาก “พวกเจ้ามาจากแคว้นเจียงงั้นหรือ ?”
ดวงตาของพวกเขาเลื่อนมายังศีรษะเปื้อนเลือดในมือขององค์หญิงเก้า เมื่อได้เห็นใบหน้านั่นชัดเจน สีหน้าของชายหนุ่มทั้งสองก็พลันซีดเผือดลง เมื่อถึงตอนนี้ องค์หญิงเก้าก็ได้โยนศีรษะนั้นไปที่ชายคนหนึ่ง และขณะเดียวกันนั้นเอง นางก็พลันรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“เร็วอะไรขนาดนี้เนี่ย !”
เยี่ยฉวนหรี่ตาลงเล็กน้อย เพราะความแข็งแกร่งขององค์หญิงเก้า …นางนั้นทรงพลังมากเกินกว่าที่เขา คาดเอาไว้มากทีเดียว !
ชายหนุ่มวิ่งออกไปโดยไม่คิดอะไรอีก เมื่อเข้าถึงตัวชายคนนั้นได้ เยี่ยฉวนจึงออกหมัดชกทันที !
หมัดทลายภูผา !
พลังหมัดที่แผ่ออกมาระเบิดหินรอบ ๆ ทำให้แตกกระจายจนสิ้น !
เมื่อชายหนุ่มฝ่ายตรงข้ามรับรู้ได้ถึงพลังหมัดของเยี่ยฉวน เขาพลันรู้สึกช็อกและไม่กล้าที่จะปล่อยหมัดอานุภาพเบาแสนเบาของตัวเองออกมาสู้ให้อาย ดังนั้นชายหนุ่มจึงหยุดและเปลี่ยนท่าทางเป็นนั่งขัดสมาธิโดย เอามือกอดอกแทน
แกร๊ก !
พื้นใต้ฝ่าเท้าของชายคนนั้นแยกออกจากกันทันที ในขณะเดียวกันแขนและขาของเขาก็กลายเป็นหนามแหลมดั่งกุหลาบสีทองที่แข็งเหมือนกับโลหะ !
ในเวลานั้น หมัดของเยี่ยฉวนก็มาถึงพอดี
ตู้ม !
เมื่อเสียงระเบิดดังขึ้น ชายคนนั้นพลันกระเด็นถอยห่างออกไปหลายจั้ง ส่วนเยี่ยฉวนเองก็ถูกแรง สะท้อนถอยหลังไปถึงหนึ่งจั้ง !
ขณะที่ชายหนุ่มหยุดมือ เขาก็เหลือบมองไปที่กำปั้นของตัวเองซึ่งตอนนี้กลายเป็นสีแดงก่ำ !
เมื่อเห็นฉากนี้ เยี่ยฉวนจึงหรี่ตาลงเล็กน้อย “ทุกคนที่นี่ล้วนไม่ธรรมดาจริง ๆ เสียด้วย !”
ชายคนนั้นก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่รอช้า ก่อนจะมาปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเยี่ยฉวน ท่อนแขนแข็งแกร่ง ของอีกฝ่ายฟาดลงไปจนสุดแรง ทันใดนั้นเสียงระเบิดพลันดังขึ้นในสนามอย่างต่อเนื่อง !
“ช่างน่ากลัวอะไรอย่างนี้ !”
เยี่ยฉวนเอามือตบกระเป๋าใบเล็กที่ห้อยอยู่ข้างเอวพลางหัวเราะคนเดียวอย่างกับคนโง่ ก่อนจะรีบเดิน ตามองค์หญิงเก้าไป
องค์หญิงเก้าเดินนำเยี่ยฉวนมาจนถึงถ้ำที่ใช้ซ่อนตัว หญิงสาวนั่งไขว้ขาลงบนพื้น จากนั้นจึงลงมือก่อ ไฟและนำไก่ออกมาย่างสบายใจเฉิบ
เยี่ยฉวนรู้สึกประหลาดใจ ก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาและนางเดินมาด้วยกันมือเปล่าแล้วจะไปเอาไก่มาจาก ไหน !
องค์หญิงเก้ามองเยี่ยฉวน “อะไรกัน ? นี่เจ้าสงสัยงั้นเหรอ ?”
เยี่ยฉวนพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว
นางชูแหวนที่ประดับอยู่บนนิ้วเรียวยาวให้ได้เห็น “นี่คือแหวนสำหรับเก็บสัมภาระ ยังมีที่ว่างอีกมากมายอยู่ภายใน ข้าสามารถใช้แหวนวงนี้เพื่อเก็บข้าวของที่หามาได้ จะยกเว้นก็แต่สิ่งมีชีวิตเท่านั้น”
เยี่ยฉวนทำตาเป็นประกาย “แหวนวงนั้นข้าขอดูได้หรือไม่ ?”
องค์หญิงเก้าเป็นคนใจกว้าง นางก้มหน้าลงเพื่อถอดแหวนออกและส่งมันให้กับเยี่ยฉวน เขาพินิจมอง มันอย่างละเอียดด้วยความระมัดระวัง ดวงตาทั้งสองฉายแววอยากรู้อยากเห็น “ข้างในมีพื้นที่ขนาดเท่าไหร่ ?”
องค์หญิงเก้าพึมพำ “ก็ขนาดเท่ากับห้อง ๆ หนึ่งกระมัง !”
เยี่ยฉวนดูตกใจก่อนจะถามขึ้น “ต้องใช้เหรียญทองประมาณเท่าไหร่จึงจะสามารถซื้อได้สักอัน ?”
องค์หญิงเก้าค่อย ๆ ปรายตามองเยี่ยฉวน “5 แสนเหรียญทอง เจ้าสิ่งนี้มีราคาค่างวดก็จริง แต่ทว่าก็ไม่มีวางขายอยู่ตามท้องตลาดหรอกน่ะ !”
“5 แสนเหรียญทอง !”
เยี่ยฉวนเหมือนกับจะทำวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง ชายหนุ่มรีบส่งแหวนคืนให้กับองค์หญิงเก้า ทันที “5 แสนเหรียญทอง ! ท่านต้องล้อข้าเล่นแน่ ๆ ต่อให้ข้าขายทรัพย์สินทั้งหมดที่มีอยู่ รวมถึงขายตัวเองด้วยแล้วก็ยังไม่มีปัญญาซื้อเลยด้วยซ้ำ !”
องค์หญิงเก้าเหลือบมองไปที่แหวนสัมภาระก่อนจะพูดขึ้น “ถ้าเจ้าชอบละก็ ข้ายกให้ !”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์