หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 129

บทที่ 129 กฎแห่งเต๋า (ต้น)

เยี่ยฉวนจำต้องปลดเปลื้องกำหนัดทางธรรมชาติ !

ในสมองของเขาเวลานี้ มีแต่การปฏิบัติกิจกามให้เสร็จลุล่วง โดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม !

ท่ามกลางราตรีกาลอันมืดมิด

วงแขนข้างหนึ่งโอบรัดร่างอ้อนแอ้นกระตุ้นความรู้สึกของหญิงสาว เขาดึงผืนฟ้าต่างผ้าห่ม มีผืนดินต่างเตียงนุ่ม

ณ โคนต้นไม้ที่ร่างของคนสองคนแนบชิดยังสะท้านสะเทือน เส้นผมของหญิงกระจายยุ่งเหยิง ขณะที่ ฝ่ายชายกล้ามเนื้อสั่นระริกยามเขาเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ ก่อนเกิดการเร่งเร้าผลักดันความรู้สึกที่เต้นเร่าอยู่ภายในจนทะยานถึงขีดสุด !

ครั้งแล้วครั้งเล่า ท่ามกลางป่าอันสงัดเงียบ มันได้เกิดเสียงระงมของคนทั้งคู่ราวกับจะไม่มีวันจบสิ้น

ยินยลต่อเสียงระงม แม้ดวงจันทรายังหนีหน้า ด้วยเมฆาคล้อยเคลื่อนมาบดบัง…

…

ไม่อาจชี้ชัดว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด จวบจนขอบฟ้าฝั่งทิศตะวันออกเริ่มปรากฏความอบอุ่นแห่งแสงอุไร

ภายใต้พุ่มไม้ ร่างของคนสองคนต่างฝ่ายต่างสงบนิ่งไม่เคลื่อนไหว !

ขณะที่ชายหนุ่มนอนแผ่อยู่กับพื้น ร่างของหญิงสาวยังตรึงติดกับโคนต้นไม้ใหญ่ไม่ห่างออกไป…

อนิจจา ไม่น่าเป็นเช่นนี้ สภาพของหญิงสาวเวลานี้หาใช่ชุดดำต่อไป ร่างเปลือยเปล่าเปิดเผยอย่างโจ่ง แจ้งไร้กระทั่งผ้าผืนน้อยปิดกาย

ท่าทางดูอ่อนระโหยยิ่งนัก !

ครู่ใหญ่ฝ่ายชายเคลื่อนไหวเล็กน้อย ทันใดเขาผุดลุกขึ้นนั่ง

ชายหนุ่มรู้สึกปวดร้าวในหัวราวกับจะระเบิด

นอกนั้นหาได้มีความรู้สึกอื่นใดอีก ชั่วขณะนั้นเจ้าตัวพลันสะบัดศีรษะแรง ๆ หลายครั้ง ในที่สุดอาการ ปวดจึงบรรเทาลง

เยี่ยฉวนนั่งทบทวนเหตุการณ์อยู่อึดใจใหญ่ ก่อนจะหันกลับมามองหญิงสาวในทันที ขณะนี้ร่างเปลือย เปล่าเต็มตึงและทรวงอกอวบอิ่มเปิดเผยต่อสายตาของเขาอย่างไม่อาจซ่อนเร้นปิดบัง ซอกขาด้านในปรากฏ โลหิตแห้งกรังเกาะเป็นคราบ ทว่ามันกลับเป็นหยดเลือดเพียงน้อยนิดเท่านั้น !

ฉับพลันเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้กลับคืนสู่ความทรงจำทั้งหมด

เยี่ยฉวนตั้งคำถามขึ้นภายในจิตด้วยเสียงแหบแห้ง “ผู้อาวุโส เหตุใดท่านจึงไม่ห้ามข้าไว้กัน ?”

เสียงตอบราวกับดังก้องอยู่ในโสตประสาท “ห้ามอย่างไร ถอนพิษให้หรือ ?”

คนถามเสียงกระซิบ “ท่านไม่สามารถถอนพิษให้ข้าได้หรือ ?”

เสียงของสตรีลึกลับพูดว่า “ข้าทำได้ !”

ชายหนุ่มได้ยินคำตอบ และคิดจะเอ่ยถาม ทว่าเสียงลึกลับกลับดังต่อมาว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเกลียด อะไรที่สุดในชีวิต ? ข้าชิงชังคนที่ไม่รักษาคำพูด เมื่อนางสับปลับจึงสมแล้วกับสิ่งที่ได้รับ !”

สีหน้าของชายหนุ่มขื่นขมยิ่งนัก “ผู้อาวุโส แต่ว่าข้า…”

เสียงสตรีลึกลับพูดตัดบท “เจ้าเป็นคนตั้งข้อแลกเปลี่ยน ไฉนจึงไม่พอใจ ?”

เยี่ยฉวนถึงกับอึ้ง “…”

อีกทั้งยังดังขึ้นอีกว่า “ฆ่านางเสีย และจงรีบหนีไปจากที่นี่ !”

“สังหารนางอย่างนั้นหรือ ?”

เยี่ยฉวนได้ยินเข้าถึงกับสะดุ้ง

เสียงเรียบของสตรีลึกลับกล่าวต่อไป “ไม่งั้นแล้วเจ้าจะทำยังไง ? ถ้าเจ้าไม่ฆ่านาง ไว้รอนางฟื้นพลังคืน ได้เมื่อไร นางก็สามารถสังหารเจ้าได้ง่ายดายราวกับบี้มด ! อย่างหวังว่าข้าจะช่วยได้ เพราะการปะทะครั้งก่อนทำให้ข้าสูญเสียพลังไปมาก สถานะพลังของข้าเวลานี้นับว่าเลวร้าย อาจอยู่ช่วยเจ้าได้ไม่เกินหนึ่งวัน จากนั้นข้าจะต้องเข้าสู่กรรมฐาน ดังนั้นพวกเราจึงต้องเร่งการค้นหากฎแห่งเต๋าให้พบภายในวันนี้ !”

สีหน้าของชายหนุ่มเริ่มมีความกังวล “ผู้อาวุโส ท่านเป็นอะไรมากหรือไม่ ?”