หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 167

บทที่ 167 ข้าโง่เอง ! (ต้น)

เยี่ยฉวนเปรียบเหมือนผู้ควบคุมบังเหียนกระบี่ หันหลังกลับและเหินเวหาจากไป แต่ความเร็วของกระบี่เรียกได้ว่าอืดอาด… ช้ามาก !

เป็นการเหินกระบี่ที่เชื่องช้าอืดอาด !

อย่างกับเต่าคลาน !

ไป๋เจ๋อมองตามหลังเยี่ยฉวน สายตาเต็มไปด้วยความพิศวง ! “เนี่ยเหรอ กระบี่เหินเวหา ? …จะว่าไปกระบี่กำลังเหินก็จริง …แต่ข้าว่ามันดูแปลก ๆ…”

ด้านเยี่ยฉวน ชายหนุ่มเหินกระบี่ต่อไปที่ชายป่า ขณะนั้นเองใครคนหนึ่งกำลังวิ่งตรงเข้ามา เมื่อเห็นคนที่กำลังเข้าใกล้พลันเขาหยุดชะงักกึก ! ถูกแล้ว ผู้นั้นคือโม่อวิ๋นฉี ซึ่งกำลังฝึกฝนพลังอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง !

โม่อวิ๋นฉีหยุดมองเยี่ยฉวน ผู้ควบคุมกระบี่เหินเข้ามาใกล้ด้วยสายตาแปลกประหลาด “พี่หัวขโมยเยี่ย… เจ้าทำบ้าอะไรอยู่กัน ?”

เยี่ยฉวนเอามือไพล่หลังเชิดหน้า ตวัดสายตามองโม่อวิ๋นฉี เหยียดยิ้มแค่น ๆ “กรุณาเรียกข้าว่า เยี่ยฉวนเซียนกระบี่ เข้าใจนะ ขอบใจ !”

กล่าวจบ คนพูดก็คุมบังเหียนกระบี่ค่อย ๆ ลอยห่างออกไปอย่างช้า ๆ…ช้า ๆ

โม่อวิ๋นฉียืนมองด้วยความพิศวง ครู่ต่อมาจึงได้กลับเป็นตัวของตัวเอง “ไอ้นี่ท่าจะเพี้ยน…”

ไม่รู้ว่าเยี่ยฉวนใช้เวลานานเท่าใด ในที่สุดก็มาจนถึงลานหญ้าหน้าที่พักของอาจารย์ใหญ่จี้ ทว่าโชคร้ายนิดหน่อย ที่ไม่สามารถเหินกระบี่ข้ามรั้วที่ขวางกั้น เพราะกระบี่เหินของเยี่ยฉวนลอยสูงจากพื้นดินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

…ดังนั้น เขาจึงแก้ปัญหาด้วยการเหินกระบี่ผ่านเข้าทางช่องประตู

อาจารย์ใหญ่จี้นอนเอ้เตอยู่บนม้านั่งกลางลาน ซึ่งเหมือนเช่นเคย เนื้อตัวมีแต่กลิ่นสุราคละคลุ้งตั้งแต่ศีรษะจดเท้า

ขณะนั้นเอง อาจารย์ใหญ่ปรือตาขึ้นข้างหนึ่งมองมาทางเยี่ยฉวน เห็นเช่นนั้นเยี่ยฉวนยืดตัว อกผายไหล่ผึ่ง เอามือไพล่หลังชำเลืองมองไปทางชายชรา “อาจารย์ใหญ่จี้ กรุณาเรียกข้าว่าเยี่ยฉวนเซียนกระบี่ !”

“พรวดดด !” คนฟังกำลังยกไหสุราขึ้นซด พลันถึงกับพ่นพรวดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เขาลดไหสุราลงและหันมามองดูเยี่ยฉวน จากนั้นยกนิ้วชี้กดลงเบา ๆ พลันเหรียญทองอันหนึ่งหล่นปุลงบนพื้นเบื้องหน้าเยี่ยฉวน “เอานี่เงิน แล้วรีบไปให้หมอเขาตรวจสมองเสียหน่อย อย่าช้าล่ะ !”

เยี่ยฉวนอึ้ง “…”

อีกหนึ่งชั่วยามต่อมา เยี่ยฉวนนั่งอยู่บนขั้นบันไดหินหน้าหอโถงฉางหลาน เขามองกระบี่หลิงซิ่วที่กำลังลอยอยู่เบื้องหน้า สายตามีแววครุ่นคิดลึกซึ้ง ยามที่นั่งมองกระบี่ สีหน้าของเยี่ยฉวนเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

จริงอยู่ว่าบัดนี้เขาสามารถควบคุมกระบี่ได้ แต่ไม่ว่าจะใช้ความพยายามหนักเท่าใด ชายหนุ่มก็ยังไม่สามารถทำความเร็วให้ได้มากกว่านี้สักที ไม่เพียงเท่านั้นเขากลับรู้สึกว่าทักษะนี้ช่างยากเย็นเหลือเกิน

“ต้องมีปัญหาอะไรสักอย่าง !”

“แต่คำถามคือปัญหาอะไรล่ะ ?” เยี่ยฉวนได้แต่ครุ่นคิด ทว่าคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก !

เวลาผ่านไป เขาจึงเลิกล้มเก็บความคิดเกี่ยวกับปัญหาไว้ข้างหลัง ตนเองหันมาเริ่มต้นฝึกฝนเคล็ดควบคุมกระบี่อีกครั้ง !

พลันร่างของคนที่กำลังนอนแผ่วาบหายจากที่ ทว่าหลี่เสวียนชางที่ยืนอยู่เบื้องหน้ากลับผลักฝ่ามือออกต้านทาน

เปรี้ยง !

ฉับพลันพื้นในบริเวณลานหญ้าระเบิดเศษดินหินเกลื่อนกระจาย

ในที่ด้านหลังภูเขา เยี่ยฉวนรวมทั้งคนอื่น พลันสีหน้าตระหนกแตกตื่นจากเสียงที่ได้ยิน พวกเขาทุกคนต่างวิ่งถลันมุ่งกลับไปยังหอโถงฉางหลาน

บริเวณพื้นที่แตกหักเสียหาย หลี่ซ่วนชางและอาจารย์ใหญ่จี้ยืนประจันหน้าอยู่คนละด้านห่างออกไป และเบื้องหลังของชายชราปรากฏบุรุษสวมผ้าคลุมสีดำ ในอ้อมแขนของเขามีร่างน้อยของเด็กหญิง เยี่ยหลิง !

ยามนี้สายตาของหลี่ซ่วนชางที่มองคนตรงหน้าช่างเยือกเย็นแต่ปากคลี่ยิ้ม “ฝากไปบอกเยี่ยฉวน ถ้ามันไม่ยอมไปสถานที่แห่งความลับ รอไปเก็บศพน้องของมันที่นั่นได้เลย !” จากนั้นคนพูดพลันหันหลังกลับพร้อมกับบุรุษสวมผ้าคลุมดำ

ทันใดนั้น เสียงคำรามดังสนั่นทางเบื้องหลัง “ไอ้สุนัขเฒ่า ปล่อยน้องข้าเดี๋ยวนี้ !” สิ้นเสียงคน เส้นแสงแห่งกระบี่สว่างวาบ ตวัดฟาดลงจากท้องฟ้าเบื้องสูงมุ่งลงตรงหลี่เสวียนชาง !!

ที่บนอากาศ หลี่ซ่วนชางแสยะยิ้มมุมปาก ไม่รอช้าแม้เพียงนิด ทำการผลักฝ่ามือข้างขวาพลางกดลงเพียงเล็กน้อย

เปรี้ยง !

แรงปะทะนั่นทำให้แสงแห่งกระบี่พลันกระจายออก ขณะเดียวกันกระบี่ก็ได้พุ่งตกลงมาหาร่างของเยี่ยฉวนที่ยืนเบื้องล่าง !!!