หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 552

บทที่ 522 ลาจาก

เมื่อได้ยินคำของจู๋หวิน ลู่เสี้ยงหยางรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องข่มขู่เขาแน่

แต่เขาก็ไม่มีความกล้าพอที่จะกอดจู๋หวินต่อไป พลันปล่อยจู๋หวินออกอย่างว่าง่าย

หากแต่ตอนที่เขาผละออกจากร่างของจู๋หวิน มือของเขาบีบที่เอวบางของเธอเบาๆ

ความรู้สึกยืดหยุ่นที่อ่อนนุ่มและอ่อนนุ่ม ทำให้ลู่เสี้ยงหยางแทบจะร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ร่างของจู๋หวินสั่นสะท้าน ราวกับไฟฟ้าสถิต ใบหน้าที่แดงก่ำเพิ่งจะดีขึ้นมาบ้าง กลับแดงก่ำขึ้นมาให้เห็นอีกหน

ทันใดนั้น เธอทำตาขวาง ถลึงตาโตใส่ลู่เสี้ยงหยางพร้อมกล่าว “กรงเล็บสุนัขจริงๆ เชื่อไหมว่าฉันจะตัดมันทิ้งไปซะ”

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวอย่างหน้าไม่อาย “ใครใช้ให้คุณสวยขนาดนี้ล่ะ ผมควบคุมมือของตัวเองไม่ได้เลย”

“.....” จู๋หวิน เธอหมดหนทางที่จะกำจัดลู่เสี้ยงหยาง ช่วยไม่ได้ ยังไงก็คงจะแทงเขาให้ตายไปไม่ได้

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา ในรอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวด เขาคงต้องแยกจากกับจู๋หวินในวันนี้เสียแล้ว

แต่ก่อนแยกจาก เขาก็ยังอยากจะพยายามอีกสักตั้ง พลันเชื้อเชิญจู๋หวิน “คุณจะกลับไปที่ปินเหอกับผมก่อนไหม ผมจะพาคุณเที่ยวรอบปินเหอเลย ให้ผมได้ลิ้มลองการเป็นเจ้าถิ่นบ้าง”

เมื่อได้ยินประโยคนั้นจู๋หวินไม่ตอบรับแต่อย่างใด หญิงสาวนิ่งเงียบ

ลู่เสี้ยงหยางรู้ว่าเรื่องนี้อาจเป็นไปได้ จึงกล่าวเสริม “ที่ปินเหอมีของกินเยอะแยะเลย คุณไปกับผมเถอะ”

“เฮ้อ” จู๋หวินถอนหายใจยาว แม้ว่าเธอจะหวั่นไหวบ้าง แต่สถานะของเธอจะทำตามใจชอบไม่ได้

หญิงสาวส่ายหน้า พลันกล่าว “ไม่ล่ะ ฉันมีธุระที่จะต้องจัดการ วันนี้ฉันต้องไปแล้ว”

แม้ว่าเขาจะคาดเอาไว้อยู่แล้ว แต่ลู่เสี้ยงหยางก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เธอรับรู้ความคิดของลู่เสี้ยงหยาง จึงรู้สึกอาลัยบ้างเล็กน้อย พลันกล่าวกับลู่เสี้ยงหยาง “ก่อนลาจากนายมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวอย่างไม่ลังเล “หลังจากนี้ผมต้องไปหาคุณที่ไหน”

จู๋หวินนิ่งไป ก่อนที่จะส่ายหน้า “เปลี่ยนคำถามใหม่”

บอกตามตรง ในตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางเป็นเพียงนักบู๊ระดับแปดตัวเล็กๆ แม้ว่าจะมีพรสวรรค์ แต่ใครก็มิอาจบอกได้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น หรืออาจจะพูดอีกอย่างจะถูกลืมเลือน

หากลู่เสี้ยงหยางต้องการมาหาเธอจริงๆ ก็ต้องมีความสามารถระดับปรมาจารย์เท่านั้น

แต่ปรมาจารย์ราวกับมังกร ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะไปถึงจุดนั้นได้ แม้แต่ใต้แผ่นดินหวาเซี่ยที่กว้างใหญ่ไพศาล ปรมาจารย์ก็มีน้อยยิ่งกว่าน้อย

เมื่อคิดได้อย่างนั้น จู๋หวินรู้สึกว่า ต่อให้เธอบอกลู่เสี้ยงหยางว่าเธออยู่ที่ไหนก็ไร้ประโยชน์

ลู่เสี้ยงหยางยังคงยืนกรานอย่างมุ่งมั่น “ไม่ ผมจะถามคำถามนี้ คุณแค่ตอบผมมาก็พอแล้ว”

จู๋หวินยังคงไม่ตอบคำถาม พลันเปลี่ยนหัวข้อของบทสนทนาอย่างดื้อๆ “เอางี้แล้วกัน ฉันจะให้ของขวัญนายสองอย่าง ถือว่าเอาไว้ดูต่างหน้า”

เธอกล่าวพลันหยิบหนังสือเล่นหนึ่งออกมาจากอก ยื่นให้กับลู่เสี้ยงหยาง

หนังสือเล่มนี้ดูเหมือนว่าจะมีอายุยาวนาน กระดาษด้านใสได้ถูกย้อมเป็นสีเหลือง ตัวอักษรที่บิดเบี้ยวปรากฏบนหน้าปก ปราณบูโด

ลู่เสี้ยงหยางอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก เขาไม่ยื่นมือออกไปรับหนังสือเกี่ยวกับปราณเล่นนี้ของจู๋หวิน

จู๋หวินยัดหนังสือลงไปที่ฝ่ามือของลู่เสี้ยงหยาง “ปราณที่นายฝึกอย่างดุเดือด หากมุ่งไปที่ทางนี้ ก็สามารถไปถึงขั้นสุดได้แน่ แต่หลายสิ่งในเมื่อมีผลดีก็ต้องมีผลเสีย ปราณที่แข็งแกร่งและบ้าคลั่งของนาย หากได้พบกับปราณที่อ่อนโยนและผุดผ่องบริสุทธิ์ บางทีอาจจะถูกยับยั้ง”

“หลังจากนี้ นายต้องฝึกปราณบูโดเพื่อช่วยเสริม จะทำให้ปราณของนายอ่อนโยนมากขึ้น แข็งแกร่งและบริสุทธิ์ ไม่มีข้อบกพร่องใดๆ หากไปถึงจุดสุดยอด ก็จะไร้เทียมธาร”