คุณหมอที่รัก นิยาย บท 12

เช้าวันจันทร์ที่แสนจะวุ่นวาย รดาในชุดกระโปรงสั้นทรงเอเสื้อนักศึกษารัดรูปเพราะเมื่อวานไม่ได้กลับห้องนอนค้างห้องอิงเอย เช้านี้เลยต้องยืมชุดนักศึกษาอิงเอยใส่มาก่อน

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าดังถี่ตามจังหวะการวิ่งของทั้งสามที่กำลังเร่งรีบเพราะวันนี้ตื่นสาย และที่ซวยไปกว่านั้นคาบแรกวันนี้จะมีอาจารย์พิเศษมาบรรยายและอาจารย์ที่จะมาวันนี้เป็นถึงศาสตราจารย์คงจะเคี่ยวและดุน่าดู

เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงแจ้งเตือนไลน์กลุ่ม

“ใครส่งข้อความอะไรมาแต่เช้าวะ ไม่ดูเวลาบ้างเลยว่าตอนนี้มันเป็นเวลานอน” อิงเอยตื่นมาด้วยความงัวเงียเมื่อเสียงข้อความดังรบกวนปลุกให้ตื่น

“รดา อ่านให้หน่อยไลน์กลุ่มนังเชอมันคงส่งข้อความมาปลุกพวกเรา” รดาที่นอนอยู่ริมสุดบนเตียง มือเล็กขยี้ตาอย่างงัวเงียเอื้อมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเตียง

“อิงเอย กิ่งแก้ว ตื่นได้แล้ววันนี้เรามีฟังบรรยายพิเศษ” รดาร้องขึ้นน้ำเสียงร้อนรนเมื่ออ่านข้อความที่เชอรี่ส่งเข้ามาในกลุ่ม

ร่างบางกระโดดลงจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวสีขาววิ่งหายเข้าห้องน้ำไปและกลับออกมาในเวลาแค่10นาที

“รดา ชุดนักศึกษาอยู่ในตู้แกเลือกเอาเลยจะใส่ชุดไหน” อิงเอยยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบตัวเตรียมพร้อมเพื่ออาบน้ำ

08:15 น. ห้องเรียนคณะบริหารธุรกิจ

“ขออนุญาตค่ะ” มือเล็กที่สั่นเล็กน้อยยกขึ้นเคาะประตูเมื่อเปิดเข้ามาเจอเหล่านักศึกษาคนอื่นนั่งกันอยู่เต็มห้องเพราะตอนนี้เลยเวลาเข้าเรียนไป15นาทีแล้ว และยิ่งไปกว่านั้นวิทยากรที่จะมาบรรยายพิเศษในครั้งนี้ยืนหันหลังกำลังคุยอะไรสักอย่างกับเจ้าหน้าที่อยู่บนเวที

เสียงคุ้นหูที่ดังจากด้านล่างเรียกความสนใจให้กองทัพหันหลังกลับไป ดวงตาสีน้ำตาลคมเข้มเจอเข้ากับเด็กสาวที่เขาพยายามมองหาตั้งแต่มาถึงแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ และโทรหาก็ไม่รับสาย นาฬิกาข้อมือเรือนหรูถูกยกขึ้นดูเวลาอีกครั้งเพราะแน่ใจว่าตอนนี้ได้เวลาเข้าเรียนมาแล้ว15นาที

"วันนี้มีเรียนกี่โมงครับ” เสียงทุ้มถามขึ้นใบหน้าเรียบนิ่ง

รดายืนนิ่งมือสองข้างกำเข้าหากันแน่น ริมฝีปากบางซืดเผือดเมื่อเห็นว่าบุคคลที่ยืนอยู่บนเวทีนั้นคือใครยิ่งสร้างความประหม่าและเกรงกลัวมากขึ้นกว่าเดิม

“เอ่อ..8โมงค่ะ” อิงเอยตอบออกไปเสียงสั่นเครือ ถึงจะรู้จักกับกองทัพมาก่อนแต่พอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็รู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อย

“เชิญนั่งครับ เก้าอี้ด้านหน้าว่างอยู่3ตัวพอดี” เมื่อเห็นท่าทีของรดาที่ยืนหน้าซีดมือสั่นก็อดสงสารไม่ได้จึงไม่อาจแกล้งต่อไปได้

“ขอบคุณค่ะ” เมื่อได้รับอนุญาตทั้งสามเดินเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่ด้านหน้า

การบรรยายเริ่มขึ้น

“ทุกคนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและช่วยทำบททดสอบก่อนเรียนก่อนนะครับ สแกนคิวอาร์โค้ตด้านหน้าและเริ่มลงมือทำได้เลย ผมให้เวลา15นาทีครับ” รดาล้วงโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าสะพายขึ้นมาหลังจากนั้นก็หันหน้าไปคุยกับเพื่อนสีหน้ากังวลเหมือนกำลังมีปัญหาอะไรสักอย่าง

กองทัพที่ยืนอยู่ด้านบนเวทีสังเกตเห็นและพอจะจับใจความได้ว่าโทรศัพท์มือถือของเธอน่าจะแบตหมดเพราะในห้องมีเพียงรดาคนเดียวที่ตอนนี้ไม่ได้ทำแบบทดสอบ กองทัพส่งข้อความหาเลขาคนสนิทที่นั่งทำงานรออยู่ห้องพักด้านหลังเวที

{เอก เอาโทรศัพท์เครื่องส่วนตัวของผมในกระเป๋ามาให้รดาด้านหน้าเวทีด้วย ตอนนี้}

ไม่นานเลขาหนุ่มก็ปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าเวทีพร้อมโทรศัพท์มือถือแบรนด์ดัง เดินตรงไปยังตำแหน่งที่เด็กสาวนั่งอยู่

“คุณรดา โทรศัพท์ครับ นี่ครับรหัสปลดล็อกหน้าจอ”

“เอ่อ..”

“คุณกองทัพให้เอามาให้ครับ”

“ขอบคุณค่ะ” มือเรียวเล็กยื่นไปรับโทรศัพท์จากชายหนุ่ม ดวงตากลมโตมองขึ้นไปยังด้านบนเวทีก็เจอกับสายตาคมเข้มที่กำลังมองมาที่เธอก่อนแล้ว

“แม้รดา คุณหมอนี่รู้ใจเธอจังเลยนะ แค่มองตาก็รู้ใจกันแล้ว”

“อิงเอยพูดอะไรของเธอ รีบทำของตัวเองไปเลย เสร็จหรือยัง”

รดารีบใส่รหัสปลดล็อกหน้าจอและสแกนคิวอาร์โค้ตเพื่อเข้าทำแบบทดสอบ ใช้เวลาไม่ถึง10นาทีก็กดส่งแบบทดสอบและเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า

หัวข้อการบรรยายวันนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำธุรกิจตั้งแต่การวางแผน การเจรจา ไปจนถึงการบริหาร

“หน้าที่ของผู้บริหารคืออะไรครับ” กองทัพถามขึ้นก่อนที่จะเริ่มบรรยายหัวข้อสุดท้ายของวันนี้

“เชิญครับ” เสียงทุ้มเอ่ยอนุญาตเมื่อมีนักศึกษายกมือขึ้นเพื่อตอบคำถาม

“หน้าที่ของผู้บริหารคือ การบริหารจัดการลูกน้องรวมถึงพนักงานทุกคนที่อยู่ภายในบริษัทค่ะ”

“ถูกต้องครับ แต่ก็ยังไม่ถูกต้องทั้งหมด หน้าที่จริงๆ ของผู้บริหารคือทำทุกอย่างเพื่อให้บริษัทหรือองค์กรเจริญก้าวหน้า นั่นหมายความว่าทุกอย่างตั้งแต่ระดับจิตใจของพนักงาน แม่บ้าน รปภ.ไปจนถึงลูกค้า การที่บริษัทจะพัฒนาไปได้ต้องอาศัยคนทุกกลุ่ม พนักงานทุกคน ผู้บริหารไม่ได้มีหน้าที่แค่สั่ง แต่ต้องคิดวิเคราะห์ทุกอย่างมาดีที่สุดแล้วถึงจะกระจายคำสั่งนั้นลงไปตามหน่วยงานที่รับผิดชอบ ผมพูดมาถึงตรงนี้แล้วพอจะให้คำตอบผมได้หรือยังว่าจริงๆ แล้วหน้าที่ของผู้บริหารนั้นคืออะไร”

“ถ้าไม่มีคนตอบ ผมขออนุญาตชี้เองนะครับว่าผมอยากให้ใครตอบ” หลายคนในห้องต่างก้มหน้างุดเพราะกลัวจะได้ตอบคำถาม สายตาคมเข้มกวาดสายตาไปรอบและมาหยุดอยู่ที่โซนด้านหน้า

“ด้านหน้าครับ คนที่มาสายเมื่อเช้า ส่งตัวแทนลุกขึ้นตอบหนึ่งคนครับ”