คุณหมอที่รัก นิยาย บท 14

8โมงเช้า ณ มหาวิทยาลัย RT

“รดา อาจารย์ศิระเรียกแกไปพบ” รดาที่พึ่งลงจากรถเดินเข้ามาหากลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่โต๊ะประจำใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าตึกคณะ

“มีอะไรเหรอ แล้วอาจารย์เรียกฉันคนเดียว” รดาถามกลับอย่างสงสัยเพราะปกติถ้างานมีปัญหาอาจารย์จะเรียกเข้าพบทั้งกลุ่ม แต่วันนี้กลับเรียกเธอแค่เพียงคนเดียว

“หล่อนคนเดียวค่ะชะนี และพวกฉันก็ไม่รู้ว่าอาจารย์เรียกแกไปพบเรื่องอะไร แต่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องด่วนอยู่นะเพราะอาจารย์เดินหน้าตื่นมาแต่เช้าเลย”

“โอเค งั้นพวกแกรอฉันแป๊บหนึ่งนะฉันขอไปพบอาจารย์ก่อน” เท้าเรียวเล็กบนรองเท้าผ้าใบก้าวฉับ ฉับ ฉับ อย่างกระฉับกระเฉงมุ่งหน้าไปยังห้องพักอาจารย์ที่ปรึกษา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตค่ะ” เมื่อมาถึงก็เคาะประตูห้องก่อนเอ่ยขออนุญาตอย่างมีมารยาท

“สวัสดีค่ะอาจารย์”

“มาแล้วเหรอ นั่งก่อนไอรดา” อาจารย์หนุ่มประจำสาขาการจัดการธุรกิจระหว่างประเทศซึ่งเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของนักศึกษาสาขานี้ด้วย

“หนังสือตอบรับเรื่องการฝึกงานของเธอ ทางบริษัทพึ่งส่งเอกสารตอบรับกลับมาเมื่อเช้านี้เอง” ซองเอกสารสีน้ำตาลถูกยื่นไปวางลงตรงหน้าเด็กสาวด้วยใบหน้า ปลื้มปริ่มและภูมิใจ

“จริงเหรอคะอาจารย์ หนูนึกว่าจะต้องหาที่ฝึกงานใหม่ซะอีก” มือเรียวเล็กหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาเปิดอ่านเอกสารที่บรรจุอยู่ด้านในทันที

“อาจารย์คะ ทางบริษัทรับหนูเข้าฝึกงานจริงๆ ด้วยค่ะ” ใบหน้าเรียวเล็กยิ้มร่าเจนเห็นฟันขาวทั่วทั้งปาก ตะโกนขึ้นเสียงดังด้วยความดีใจ

“ปกติทุกปีเขาจะรับ5คน โดยพิจารณาจากประวัติและผลการเรียนซึ่งปีนี้อาจารย์ส่งเรื่องไปทั้งหมด10คนแต่ทางบริษัทรับแค่เธอคนเดียว โดยให้เหตุผลแนบท้ายว่าเธอมีเกรดเฉลี่ยที่ค่อนข้างดีมีคุณสมบัติตรงตามที่บริษัทต้องการ อีกอย่างเธอเป็นนักเรียนทุนในโครงการของบริษัทอีกด้วยและที่สำคัญถ้าระหว่างฝึกงานเธอแสดงความสามารถให้เขาเห็นเขาก็อาจรับเธอเข้าทำงานต่อหลังจากเรียนจบด้วย เพราะฉะนั้นอย่าทำให้อาจารย์ผิดหวัง”

“ขอบคุณค่ะอาจารย์ หนูสัญญาว่าจะตั้งใจทำให้เต็มที่ค่ะ” มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นไหว้ขอบคุณอาจารย์ที่ปรึกษาอีกครั้งโดยไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่ ใบหน้าเรียวเล็กที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลาเดินออกจากห้องอย่างมีความสุข

ข่าวดีในเช้าวันนี้บวกกับอากาศที่ค่อนข้างเย็นสบายทำให้รดาเดินยิ้มร่าไปตลอดทาง ซองเอกสารสีน้ำตาลเข้มถูกกอดไว้แนบอกอย่างหวงแหนราวกับว่ามันคือเอกสารพินัยกรรมมอบมรดกร้อยล้าน

“ยิ้มหน้าบานมาแต่ไกลเลยนะชะนี อาจารย์ศิระสุดหล่อขอเธอเป็นแฟนหรือไง” เชอรี่จีบปากจีบคอถามรดาออกไปเมื่อเพื่อนสาวเดินยิ้มมาแต่ไกล

“เปล่า แต่เป็นข่าวดียิ่งกว่านั้น” เอกสารกระดาษA4 ถูกดึงออกจากซองและวางลงตรงหน้ากลุ่มเพื่อน ข้อความขนาดตัวอักษร16 พอยท์ พิมพ์ด้วยหมึกสีดำและมีลายเซ็นรองกรรมการผู้จัดการเป็นคนเซ็นอนุมัติเอกสาร หัวกระดาษเรื่อง [หนังสือตอบรับเรื่องรับนักศึกษาเข้าฝึกงาน]

“กรี๊ด..ชะนีแกได้ฝึกงานที่นี่จริงๆ เหรอ ฉันดีใจด้วยนะแกเก่งมากๆ” ทุกคนต่างกรีดร้องขึ้นด้วยความดีใจเมื่ออ่านแค่ชื่อเรื่องของเอกสารเพียงเท่านั้น

“ฉันจะตั้งใจ และจะก้าวเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทนี้ให้ได้ นางสาวไอรดาจะต้องมีชื่อบนบัตรพนักงานบริษัทGTให้ได้” ความฝันหนึ่งเดียวของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ทำงานส่งตัวเรียนมาตั้งแต่เด็ก เพราะฐานเงินเดือนที่นี่ค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกับบริษัทอื่นๆ ทั่วไป ถ้ารดาได้ทำงานที่นี่เธอก็จะมีเงินสำหรับดูแลตัวเองและดูแลแม่ได้อย่างสบาย

“แกเก่งอยู่แล้ว แกต้องทำได้” ฝ่ามือเล็กถูกกุมด้วยมืออีกหลายคู่ กำลังใจเต็มเปี่ยมถูกส่งมาให้เธอ

ตู๊ด……..

เมื่อกลับมาถึงห้องพักในช่วงเย็นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาพี่ชายเมื่อนึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์เครื่องของตนเสียและยังไม่ได้โทรบอกแม่กับพี่ชายเลย ระหว่างนั่งทานข้าวที่แวะซื้อตรงใต้ตึกขึ้นมาด้วย ข้าวผัดกุ้งเมนูโปรดที่ชอบสั่งสลับกับข้าวต้มปลากะพง

“สวัสดีครับ” เมื่อเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์แปลก ปลายสายกดรับด้วยถ้อยคำสุภาพ

“พี่ธนานี่รดาเองนะคะ” เสียงใสเอ่ยบอกพี่ชายออกไปทันทีเมื่อได้ยินเสียง

“ว่ายังไงยายตัวแสบ แล้วนี่เอาโทรศัพท์ใครโทรมา”

“โทรศัพท์เพื่อนค่ะ พอดีว่าโทรศัพท์รดาพังเลยยืมเครื่องเก่าของเพื่อนมาใช้ก่อน”

“แล้วได้ที่ฝึกงานหรือยัง เห็นคราวก่อนโทรมาบ่นกับพี่ว่าเขายังไม่ตอบกลับมานี่” ธนาที่พูดและแสดงความรักไม่ค่อยเก่ง แต่รดารู้สึกได้ว่าพี่ชายรักและห่วงเธอมาก