กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1101

ในที่สุดแคลร์ก็ตื่นตอนเจ็ดโมงเช้า เธอนอนหลับสบายกว่าที่เคยเป็นมาก่อน เธอไม่ฝันหรือตื่นเลยสักครั้งตลอดทั้งคืน ดูเหมือนเธอจะหลับลึกตลอดทั้งคืนเลยทีเดียว ดังนั้นวันนี้เธอจึงเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

เธอไม่เห็นชาร์ลีหลังจากที่ตื่นนอนแล้วแต่แคล์ก็ไม่แปลกใจ นั่นเป็นเพราะชาร์ลีตื่นนอนก่อนเธอทุก ๆ วันอยู่แล้ว

เนื่องจากเธอรู้อยู่แล้วว่าชาร์ลีจะพาเธอไปเก็บผักและผลไม้ในวันนี้ แคลร์จึงอารมณ์ดีมากและตั้งตารอ

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย แคลร์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดกีฬา แล้วจึงเดินลงมาข้างล่าง

เธอคิดว่าชาร์ลีคงกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ เธอคาดหวังว่าจะออกเดินทางไปย่านชนบทหลังจากที่พวกเขาทั้งคู่ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้คาดหวังว่าชาร์ลีจะรอเธออยู่ในห้องนั่งเล่น

เมื่อชาร์ลีมองเห็นแคลร์ลงมาข้างล่าง เขาก็รีบทักทายเธอและยิ้มให้ “ที่รัก! เรารีบออกไปเก็บผักผลไม้กันเถอะตอนนี้!”

แคลร์ประหลาดใจจึงถามขึ้นว่า “เอ๊ะ? เราจะเดินทางตอนนี้เลยหรือคะ? เรายังไม่ได้ทานมื้อเช้ากันเลย...”

ชาร์ลียิ้มก่อนจะตอบ “ทำไมเราต้องทานมื้อเช้าตอนนี้ด้วยล่ะครับ? เดี๋ยวเราค่อยทานตอนกลับมาแล้วก็ได้นะ”

จากนั้นชาร์ลีก็ยื่นมือมาจับมือของแคลร์ไว้ขณะที่เดินนำเธอออกนอกประตูไป

แคลร์รู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังเต้นรัวเมื่อจู่ ๆ ชาร์ลีก็จับมือเธอไว้ ใจหนึ่ง เธอก็ทั้งเขินและอาย แต่อีกใจหนึ่ง เธอกลับประหลาดใจในเวลาเดียวกัน เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถาม “ชาร์ลีคะ เราจะขับรถไปย่านชนบทเพื่อเก็บผักผลไม้กันนะ มันต้องใช้เวลาครึ่งวันเลยนะคะกว่าเราจะกลับถึงบ้าน แล้วเราจะทำยังไงถ้าเกิดหิวขึ้นมาเพราะเราไม่ได้ทานอะไรเลยตอนนี้?”

ชาร์ลียิ้มก่อนจะตอบ “แล้วคุณจะรู้เองตราบใดที่คุณมากับผม ผมจัดเตรียมเรื่องสำคัญทุกอย่างเอาไว้หมดแล้วครับ”

แคลร์ถามอย่างสงสัย “คุณเตรียมอาหารเช้าไว้ที่บ้านโรงนาที่นั่นหรือคะ?”

ชาร์ลีดึงแคลร์ออกมาด้านนอกประตูก่อนจะยิ้มและพูดว่า “มาเถอะน่า ปิดตาก่อนนะครับ”

แคลร์ประหลาดใจมากขึ้นในตอนนี้ “ชาร์ลีคะ ไม่เร็วเกินไปหน่อยหรือคะ ที่จะขอให้ฉันปิดตาตอนนี้น่ะ?”

ชาร์ลียิ้มและพูดว่า “เร็วที่ไหน? มันไม่เร็วเลยสักนิด เดี๋ยวคุณก็รู้เองครับ”