กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 869

ใบหน้าของคุณนายเวย์นบิดเบี้ยวด้วยความโมโห ถึงแม้ว่ามาส์กบนหน้าเธอที่แน่นอยู่แล้วก็ยังสามารถหลุดออกจากใบหน้าของเธอได้

เธอมองดูมาส์กที่ตกลงบนพื้นด้วยความอารมณ์เสีย

แต่เธอก็อารมณ์เสียมากขึ้นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน

แม้ว่าเธอกับเอเลนจะไม่ใช่เพื่อนที่ดีที่สุด แต่ทั้งคู่ก็มีมิตรภาพที่ดีร่วมกัน เพราะพวกเธอมักจะเล่นไพ่นกกระจอกและไปเข้าคอร์สทำหน้าทำสปาด้วยกันเสมอ

พวกเขามีคนรู้จักแบบนี้มากมายที่ปฏิบัติต่อกันอย่างสุภาพ แต่การกระทำของเอเลนเมื่อวานนี้ทำให้เธอโกรธจนนอนไม่หลับเลยทีเดียว

แคลร์อดไม่ได้ที่จะสับสนและงงงวยเมื่อได้ยินจากคุณนายเวย์น ทำไมแม่ของเธอถึงพูดกับเพื่อนของเธอแบบนี้? เธอมีสถานะที่ไม่ดีนักเมื่อไม่นานนี้เพราะเธอไม่มีเงิน แต่ทัศนคติของเธอที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันนั่นมันอะไรกัน? เธอไปเจอขุมทรัพย์ที่ไม่คาดคิดมาอย่างนั้นเหรอ?

เธอยังพูดเหมือนว่าจะซื้อร้านเสริมสวยให้ตัวเองอีกด้วย! เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นเงินก้อนโตเลยทีเดียว

อีกคำถามก็เกิดขึ้นมาในใจ เธอไม่จำเป็นต้องหายตัวไปก็ได้!

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ตอนนี้แคลร์เริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในเวลาเดียวกันนี้ คุณนายเวย์นที่ยังหอบอยู่ก็ถามต่อว่า “เกิดอะไรขึ้น? แม่ของเธอหายตัวไปหรือไง?”

แคลร์พยักหน้าอย่างกังวล "ใช่แล้วค่ะ! แม่ไม่กลับบ้านตั้งแต่แม่ออกไปตอนเที่ยงเมื่อวานนี้! แม่ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบข้อความ เราไม่สามารถติดต่อแม่ได้เลย! ทั้งวันทั้งคืนแล้ว!”

คุณนายเวย์นผงะเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันพนันได้เลยว่าหลังจากที่แม่ของเธอรวย เธอจะเลิกสนใจไม่เพียงแค่เรา แต่แม้กระทั่งทั้งเธอและพ่อของเธอด้วย! เธอคงจะตัดสินใจที่จะหายตัวไปพร้อมกับเงินแล้วล่ะ!”

จากนั้นเธอก็ถอนหายใจต่อ “เอาจริง ๆ หล่อนทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นนะ ถ้าหล่อนกล้าที่จะทำแบบนี้แม้กระทั่งสามีและลูกสาวของหล่อนเอง นั่นก็คงเป็นเรื่องปกติที่เธอจะดูถูกเรา เพื่อนที่ยากจนและน่าสมเพชของหล่อน”