กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 865

ในขณะเดียวกัน ที่ศูนย์กักกันโอลรัส ฮิลล์

เอเลนทำได้แค่ดูเพื่อนร่วมห้องขังกินอาหารกลางวันเสร็จ และเจนนิเฟอร์ก็ได้กินชุดอาหารกลางวันเสร็จทั้งสองชุด เธอรู้สึกราวกับว่ามีคนแทงเธอเข้าที่หัวใจ สายตานั้นช่างเจ็บปวดเหลือเกินที่เธอต้องทนเห็น

เธอไม่ได้กินอะไรมาแล้วเกินกว่า 24 ชั่วโมง อีกทั้งยังถูกทุบตีอย่างรุนแรงและถูกบังคับให้นอนทั้งคืนในห้องน้ำที่เย็นจัดและยังชื้นอีกด้วย เธอรู้สึกเวียนหัวด้วยความหิวโหยจนหน้ามืดและใกล้จะทรุดตัวลง

แต่เธอไม่กล้าแสดงความไม่พอใจใด ๆ เพราะมันจะทำให้เจนนิเฟอร์ทุบตีเธออีกครั้ง

เนื่องจากความหิวเพียงเล็กน้อย คุณท่านวิลสันจึงรู้สึกอิ่มจากการกินข้าวเพียงครึ่งเดียวในกล่องอาหารกลางวัน

เธอเดินไปหาเอเลนอย่างสบาย ๆ พร้อมกล่องอาหารกลางวันที่เหลืออยู่ในมือ พลางโบกมันต่อหน้าเธอ แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “นี่ นี่เธอไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งคืนแล้วนี่ หิวไหม? มันคงต้องหิวมากแน่ ๆ เลยใช่ไหม? อยากกินสักคำสองคำไหมล่ะ?”

เอเลนเหลือบมองหญิงชราราวกับเธอเป็นแสงสว่างแห่งความหวัง และถามเธออย่างระมัดระวัง “จริงเหรอคะ? แม่จะให้ฉันกินจริงเหรอ?”

คุณท่านวิลสันพยักหน้า “ใช่ ฉันแทบใจสลายเลยล่ะที่เห็นเธอหิวโหยมาตั้งนาน เอามันไปกินเถอะ ถ้าเธอไม่รังเกียจอาหารของฉัน”

อาหารกลางวันที่ศูนย์กักกันจัดให้นั้นไม่ค่อยน่ากินเท่าไหร่นัก มีแต่ข้าวและสตูว์เป็นเครื่องเคียงแถมยังไม่มีเนื้อสัตว์ แต่เอเลนก็น้ำลายไหลเมื่อได้กลิ่นอาหาร