กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 317

"เสด็จอาสะใภ้ ท่านช่างเป็นคนดียิ่งนัก" องค์หญิงตังตังยิ้มอย่างไร้เดียงสา และรินน้ำชาให้นางด้วยตนเอง

"เสด็จอาสะใภ้ ตังตังขอดื่มชาแทนเหล้าเพื่อเป็นการขอโทษ"

แววตาอันเยือกเย็นของเยี่ยจิ่งหาน มีไอสังหารปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง

คนที่คุ้นเคยกับเขาต่างรู้ดีว่าหากใส่อะไรลงไปในชาถ้วยนี้ วันนี้จะเป็นวันตายของตังตัง เพราะเขาเป็นคนที่โหดเหี้ยม

ไม่รู้ว่าเจี้ยงเสวี่ยมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาไปข้าง ๆ เยี่นจิ่งหานและกระซิบ "นายท่าน ในชาขององค์หญิงตังตังไม่มีพิษพ่ะย่ะค่ะ"

ไม่มีพิษ？

เช่นนั้นนางรินน้ำชาให้กู้ชูหน่วนทำไมกัน？

"พระชายาของข้ารับรู้เจตนาอันดีขององค์หญิงตังตังแล้ว วันนี้เป็นคืนแรกของการเข้าห้องหอ ข้าไม่อยู่เป็นเพื่อนแล้ว"

ในน้ำชาไม่มีพิษ ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรมากไปกว่าการทำให้นางขายหน้าต่อหน้าสาธารณชน และเผยให้เห็นใบหน้าที่น่าเกลียดและเต็มไปด้วยหนองของนาง

กู้ชูหน่วนไม่ได้ขัดขวาง และปล่อยให้นางดึงผ้าคลุมหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าอันงดงามที่ไม่มีใครเทียบได้ และมองดูสีหน้าขององค์หญิงตังตังอย่างเมินเฉย

องค์หญิงตังตังเต็มไปด้วยความรู้สึกสะใจ

นางคิดว่าเพียงแค่ดึงผ้าคลุมของกู้ชูหน่วนออก ก็จะสามารถทำลายชื่อเสียงของนางได้ และทำให้นางไม่กล้าที่จะกำแหงอีกต่อไป

ผู้คนตรงนั้นต่างตกตะลึง และมองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา แม้แต่เยี่ยจิ่งหานก็ตกตะลึงเช่นกัน นัยน์ตาอันเยือกเย็นจ้องมองไปที่กู้ชูหน่วน

องค์หญิงตังตังมองดูท่าทีพวกเขาด้วยความพึงพอใจ และคิดว่าพวกเขาตกใจกลัวกู้ชูหน่วน

เมื่อนางหันไปมองใบหน้าอันอัปลักษณ์ของกู้ชูหน่วน นางก็ตกตะลึงในทันที