กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 329

กู้ชูหน่วนเกลี้ยกล่อมอยู่เป็นพันๆ ครั้งกว่าจอมมารจะยอมกลับไป ก่อนกลับไปยังต้องสาบานไม่หยุดว่าจะนางจะตามไปหาเขาที่เผ่าปีศาจแน่นอน นั่นเองจอมมารผู้ยิ่งใหญ่จึงกลับไปได้

เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าวว่า “แม่สาวอัปลักษณ์ งั้นตอนนี้เราจะไปหอสุราชุนเฟิงหรือว่าจะไปที่สำนักศึกษาวังหลวง”

กู้ชูหน่วนจ้องมองไปข้างหน้าและถอดถอนใจ “ข้ารู้สึกว่าไม่ว่าจะเป็นทางไหน จุดจบของข้าก็คงน่าอนาถทั้งนั้น”

ยังไม่ทันที่เซี่ยวอวี่เซวียนจะตอบอะไร ประตูใหญ่ก็ถูกใครบางคนถีบอย่างแรงจนประตูเปิดออก จากนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาของเยี่ยจิ่งหานก็หลั่งไหลเข้ามาและยืนเรียงแถวสองแถว ล้อมนางกับเซี่ยวอวี่เซวียนเอาไว้

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยเข็นเยี่ยจิ่งหานที่มีสีหน้าอึมครึมตามเข้ามาทันที

รอบกายของเยี่ยจิ่งหานเต็มไปด้วยออร่าของจิตสังหาร เขามีสีหน้าอึมครึม ร่างกายเย็นเยียบจนแทบจะแช่แข็งคนให้ตายได้

ภายใต้หน้ากากผี ตาข้างหนึ่งของเขายังเป็นสีม่วงคล้ำ จมูกยังเอียงไปด้านหนึ่ง ทว่าดวงตาที่ถูกฟาดจนเป็นสีม่วงคล้ำนั้นเป็นคนละข้างกับที่จอมมารโดนเมื่อครู่นี้

กู้ชูหน่วนลูบหน้าผากตัวเอง

นางไม่กล้าสบตากับสายตาของเยี่ยจิ่งหานที่เหมือนจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ ทั้งยังไม่กล้าคิดด้วยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้

ล้อเล่นอะไรอยู่

ถ้านางกลัว นางจะกล้าหนีงานแต่งมากับเซี่ยวอวี่เซวียนรึ

พวกเขาไม่เคยเห็นผู้เป็นนายโกรธขนาดนี้มาก่อน

ต่อให้คราวก่อนจะถูกพระชายาฝืนใจขนาดไหนนายท่านก็ยังไม่โกรธเท่านี้

เกรงว่าคราวนี้พระชายาจะไปเตะแผ่นเหล็กเข้าให้แล้ว

นางจึงเอามือกุมท้องไว้แน่นและทำหน้ายับย่น เอ่ยอย่างเจ็บปวดว่า “โอ๊ย ข้าเจ็บท้องเหลือเกิน เจ็บจะตายอยู่แล้ว

ดวงตาที่เฉียบคมของกู้ชูหน่วนมองเห็นว่ามือของเยี่ยจิ่งหานที่กำลังจับขลุ่ยหยกขาวกำลังสั่นระริก ทว่าเขายังคงจ้องมองนางอย่างเย็นชา ในแววตาเต็มไปด้วยพายุที่บ้าคลั่ง

บ้าเอ๊ย...

เจ้าคนขี้เก๊ก