กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 630

กู้ชูหน่วนแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

แม้ว่านางจะไม่ได้สนใจพวกเขาเลยจริงๆ แต่คำพูดนี้ก็ขัดกับใจของนางยิ่งนักโดยเฉพาะกับจอมมาร

นางไม่เคยรังเกียจความสามารถทางสติปัญญาอันต่ำและการหลงลืมทิศทางของจอมมาร กลับรู้สึกซาบซึ้งใจอยู่เสมอ

ทุกครั้งที่กู้ชูหน่วนกล่าวประโยคหนึ่งใบหน้าของเยี่ยจิ่งหานก็อ่อนลงเล็กน้อย เมื่อฟังจนถึงท้ายที่สุดมุมปากก็โค้งงอขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

ผ่านไปครู่หนึ่งไม่รู้ว่าเขานึกสิ่งใดออกแล้วใบหน้าก็แข็งทื่อ “แล้วจักรพรรดิเยี่ยหล่ะ”

“จักรพรรดิน้อยพระองค์นั้นยังทรงพระเยาว์เช่นนั้น ขาที่สามของพระองค์นั้นจะใช้การได้หรือ?”

“แค่ก แค่ก......

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยแสร้งทำเป็นไอเพื่อซ่อนความเขินอายเอาไว้

ชิวเอ๋อร์หน้าแดงจึงได้ก้มหน้าลงต่ำกระทั่งไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา

คนรับใช้คนอื่นๆในจวนก็ดูเขินอายเช่นเดียวกัน จึงได้ก้มหน้ากันทีละคนๆโดยที่อยากจะหัวเราะแต่ก็ไม่กล้าหัวเราะ

ใบหน้าของเยี่ยจิ่งหานหมองลงในทันที

กู้ชูหน่วนรีบเปลี่ยนคำพูด "ข้าหมายความว่าฝ่าบาทยังทรงพระเยาว์และเป็นหลานชายของข้า ข้าจะกระทำกับใครก็ไม่สามารถกระทำต่อหลานชายของข้าได้"

แม้ว่านางจะอธิบายแล้วแต่ก็ราวกับยิ่งปกปิดก็ยิ่งเปิดเผยออกอย่างไม่ต้องสงสัยและทุกๆคนก็ยิ่งก้มหน้าก้มตาอย่างเขินอาย

กู้ชูหน่วนมองไปยังเยี่ยจิ่งหานด้วยความรู้สึกไม่เป็นธรรม

เยี่ยจิ่งหานตำหนิว่า "หญิงไร้ยางอาย"

“ใช่ๆๆๆ ข้าไร้ยางอาย สวามียืนนานเช่นนี้ข้าเมื่อยไปหมดแล้วพวกเรากลับห้องกันดีไหม” กู้ชูหน่วนกอดเยี่ยจิ่งหานโดยราวกับจะออดอ้อน ดวงตาคู่สวยงามจะบอกว่ารู้สึกไม่เป็นธรรมเท่าใดก็รู้สึกว่าไม่เป็นธรรมมากเท่านั้น

เยี่ยจิ่งหานจับเอวอุ้มนางขึ้นพร้อมกับก้าวเดินไปในห้องนอนและทิ้งประโยคเย็นชาประโยคหนึ่งเอาไว้ว่า “ยังนิ่งเฉยอยู่ที่นี่ทำไมกัน ในจวนไม่มีสิ่งใดให้ทำหรือ?”

“ขอรับๆๆ......ข้าน้อยขอตัวก่อน”

กลุ่มคนเมื่อครู่นี้ก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตา

ชิงเฟิงดึงแขนเสื้อของเตี้ยงเสวี่ยและขอร้องว่า “เจี้ยงเสวี่ยหลายคืนก่อนเป็นข้าที่รับหน้าที่เฝ้าเวร ไม่งั้นคืนนี้เจ้าเฝ้านะ”

“นายท่านย้ายเจ้าไปคุ้มครองข้างกายพระชายาแล้วข้าจะแย่งความชอบของเจ้าได้อย่างไร คืนนี้ก็เป็นเจ้าที่รับหน้าที่เข้าเวรต่อไปเถอะ”

เจี้ยงเสวี่ยกล่าวแล้วก็ตบไหล่ของเขาพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาจงสร้างบุญกุศลให้มากๆนะ จากนั้นก็เดินตามชิวเอ๋อร์จากไป

ชิงเฟิงตกตะลึง

จริงอยู่ที่นายท่านย้ายเขาไปคุ้มครองพระชายา แต่ว่า......

ในตอนนี้นายท่านและพระชายาเข้านอนพร้อมกัน พวกเขาทั้งสองคนควรจะเวียนกันเข้าเวรไม่ใช่หรือ?

เหตุใดถึงเป็นเขาทุกคืน?

เหตุใดถึงเป็นเขาที่ได้รับบาดเจ็บทุกครั้ง?

ชิงเฟิงกระทืบเท้าด้วยความโมโหและไปรับหน้าที่เฝ้าเวรอย่างไม่เต็มใจ

ในห้องนอนเยี่ยจิ่งหานวางกู้ชูหน่วนไว้บนเตียงแล้วกดทับลงไปโดยตรงเลยทั้งร่าง

“พูดมา เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าขาที่สามของจักรพรรดิน้อยใช้การไม่ได้?”

กู้ชูหน่วนกลอกตาใส่

"เดาเอา"

เยี่ยจิ่งหานทำสายตาสงสัย

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า "ท่านไม่เชื่อข้าหรือ?"

“การกระทำทุกสิ่งอย่างของเจ้าจะสามารถทำให้ผู้อื่นเชื่อได้หรือ?”

เยี่ยจิ่งหานสูดลมหายใจอันเย็นเข้า

ในใจของเขานั้นเชื่อในกู้ชูหน่วนเพียงแต่ว่าปากไม่ตรงกับใจ

"การกระทำไร้ความยับยั้งชั่งใจยั่วยวนบุรุษไปทั่ว ข้างกายมีแต่ฝูงแมลงวันบินวนเวียนไปมาเสียงดังหึ่งๆอยู่ตลอดช่างน่าขยะแขยงยิ่งนัก"

กู้ชูหน่วนหันข้างใช้มือหนุนศีรษะเหล่มองเยี่ยจิ่งหานและบังเกิดรอยยิ้มที่มุมปากขึ้น

“โอ๊ย ท่านอ๋องของเราหึงหรือเนี่ย?”

“ข้าจำเป็นต้องหึงด้วยหรือ?”

“แล้วท่านบ่นพึมพำอันใดกัน?”

“แม่สาวคืนนี้เจ้าตายแน่แล้ว”

เยี่ยจิ่งหานพุ่งตัวลงไปกดมือของนางเอาไว้และมองดูใบหน้ารูปไข่อันงดงามไร้ที่ติของนาง กลืนน้ำลายลงคอและร่างกายก็เหือดแห้งและร้อนขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

“ครั้งเดียว และต้องเป็นข้าอยู่ด้านบน กู้ชูหน่วนกล่าว

“ครั้งเดียวอันใด?”

“อย่างมากเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ครั้งที่แล้วท่านทำข้าเหนื่อยมากเสียจนยังปวดเอวอยู่เลย”

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยมิกล้า ข้าน้อยยิ่งไม่กล้าวิจารณ์เรื่องจริงเท็จของเจ้านาย”

หอจวี๋อิงนั้นเป็นหอนางโลม หากเขาไปแล้วจะไม่ถูกผู้คนล้อมวงมองดูหรอกหรือ?

“ข้าบอกหรือว่าเจ้าวิจารณ์จริงเท็จของเจ้านาย? ท่านอ๋องท่านดูลูกน้องที่ท่านสั่งสอนออกมาสิ ไม่มีความเคารพนบน้อมเลยแม้แต่น้อย”

"สามสิบคืน"

เสียงของเยี่ยจิ่งหานร้อนร้นราวกับว่าไม่พอใจชิงเฟิงที่ยังอยู่ด้านนอกยิ่งนัก

ยิ่งไม่พอใจกับความความเห็นตามอำเภอใจของเขา

ท้ายที่สุดเขาก็พ่ายแพ้แก่กู้ชูหน่วนทุกคืน

สำหรับชายผู้หนึ่งแล้วช่างน่าขายหน้าจริงๆเลย

“นายท่านไว้ชีวิตด้วย ข้าน้อยไม่ต้องการไปสถานที่เช่นนั้นจริงๆ ข้าน้อย.....”

“ยังกล้าพูดอีกหนึ่งคำเพิ่มอีกสามสิบคืน”

ชิงเฟิงแทบจะคลานออกไปอย่างล้มลุกคลุกคลาน

ในใจของเขาเป็นรู้สึกหดหู่นับพันนับหมื่น

ก็รู้อยู่แล้วว่าเฝ้ายามต้องไม่มีเรื่องดีเป็นแน่

เมื่อคิดว่าตนเองจะต้องเป็นดังคณิกาเช่นนั้นที่ยืนให้ผู้อื่นมองดูอยู่ท่ามกลางฝูงชน ชิงเฟิงรู้สึกอยากจะตายขึ้นมาอยู่ในใจ

ด้านข้างเป็นเสียงปลอบใจของเจี้ยงเสวี่ย

“ขณะที่นายท่านกับพระชายากระทำเรื่องอย่างว่าเจ้าอยู่ให้ห่างสักหน่อยก็เป็นพอ”

เขาไม่กล่าวสิ่งใดก็ยีงดี เมื่อเขากล่าวขึ้นมาในท้องของชิงเฟิงเต็มไปด้วยความโมโห

“ยืนคุยไม่ปวดเอวแล้วข้าจะไปให้ห่างได้เช่นไร? ไปให้ห่างแล้วจะคุ้มครองนายท่านได้อย่างไร? จะคุ้มครองพระชายาได้อย่างไร?”

“เจ้ามันโง่ นายท่านขายหน้าเช่นนั้นจะยอมให้เจ้าเห็นได้อย่างไร ต่อให้เจ้าไม่เฝ้าเวรนายท่านก็ไม่ว่าสิ่งใดกับเจ้ากลับจะบอกว่าเจ้ารู้การรู้งาน แต่เจ้าดัน......ดันแอบฟังนายท่าน......ที่สุดด้านนั้นของนายท่าน"

ชิงเฟิงปาดเหงื่อ

กล่าวด้วยความไม่เป็นธรรม “ในเมื่อเจ้ารู้เหตุใดถึงไม่บอกข้าให้เร็วหน่อย”

“เรื่องแบบนี้ยังจะต้องให้คนอื่นพูดอีกหรือ? เจ้าแสดงความรักกับภรรยาของเจ้าจะชอบให้ผู้อื่นฟังไหม?”

เจี้ยงเสวี่ยไร้ซึ่งคำพูด เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชิงเฟิงเติบใหญ่ขึ้นมาอย่างไร?