กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 171

"ผู้นำกองธงกล้วยไม้ ผู้นำกองธงกล้วยไม้เป็นผู้สืบทอดอำนาจสูงสุดของผู้นำกองธง เขาเป็นคนโหดเหี้ยม ฆ่าคนราวกับมด ชอบทรมานผู้อื่น แถมยังมีความชอบที่พิลึกชอบกล น่าเสียดายเยี่ยเฟิงอายุเพียงห้าขวบก็ถูกเขาทำลายลง"

ยายเยี่ยพูดถึงความทุกข์ทรมานใจและกุมหัวใจของตัวเองด้วยความสะเทือนใจ

กู้ชูหน่วนและเซี่ยวอวี่เซวียนจ้องมองตากันและนึกไปถึงร่องรอยบาดแผลบนร่างกายของเยี่ยเฟิง ดูเหมือนว่าจะเข้าใจแล้วว่าคำว่าถูกทำลายนั้นหมายความว่าอย่างไร

ทั้งสองต่างมีสีหน้าไม่ดีนัก เซี่ยวอวี่เซวียนพูดออกไปทันทีด้วยความโมโห "อายุเพียงห้าขวบ เขาเป็นสัตว์เดรัจฉานหรืออย่างไร? ทำไมถึงทำได้ลงคอ?"

"ข้าเป็นเพียงแม่ครัว เดิมทีเคยทำอาหารให้กับองครักษ์ที่โรงค้าทาสกิน เพราะทำอาหารอร่อย จากนั้นจึงถูกย้ายไปทำอาหารในเผ่ากองธง วันนั้น ข้าเห็นกับตาว่าเยี่ยเฟิงถูกทรมานจนแทบหมดลมหายใจ ช่างน่าอดสูเหลือเกิน เด็กอายุเพียงห้าขวบแต่กลับถูกทรมานถึงเพียงนั้น ช่างน่าอดสูอย่างมาก"

ไม่รู้ว่านึกถึงอะไรทำให้ยายเยี่ยรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัว

"ข้าหวังดีจึงนำยาไปให้เขา แต่ก็กลัวจะถูกเกี่ยวพันไปด้วย จึงทำได้เพียงมองดูเขาเลียแผลให้กับตัวเองอยู่ไกลๆ ครั้งนั้น เขานอนอยู่บนเตียงนานเกือบหนึ่งเดือน จนแทบเกือบจะไม่มีชีวิตรอด"

"ข้ายังเคยเห็นเยี่ยเฟิงคิดจะฆ่าตัวตาย คนพวกนั้นทำให้เขาหวาดกลัว หากเขาไม่ยอมเชื่อฟังและปรนนิบัติต่อผู้นำกองธงกล้วยไม้อย่างดี เช่นนั้นแล้วเขาจะฆ่าทุกคนในโรงค้าทาสเสียให้หมด"

"ผู้คนที่โรงค้าทาสมีหน้าที่ในการขุดทอง หากฆ่าตายไปหมดจะหาใครมาทำการขุด ข้าคิดว่าพวกเขาเพียงแค่ข่มขู่ เยี่ยเฟิงก็คิดว่าพวกเขาเพียงแค่ข่มขู่ แต่สุดท้าย พวกเขาฆ่าผู้มีบุญคุณของเยี่ยเฟิงไปอย่างโหดเหี้ยมต่อหน้าของเยี่ยเฟิงทีละคนๆ ไม่ว่าเยี่ยเฟิงจะร้องไห้ออดอ้อนวินวอนอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์"

กู้ชูหน่วนและเซี่ยวอวี่เซวียนนั่งฟังจนรู้สึกขนหัวลุก