มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 747

หมู่บ้าวินเทอร์บอร์นอยู่ระยะใกล้มากกับเขตโฮเวิร์ด

พวกเขาหาตำแหน่งของครอบครัวที่มินดี้ระบุให้พวกเขาค้นหาได้แล้ว เมื่อพวกเขามาถึงยังจุดหมาย

ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเปิดประตูให้พวกเขา สิ่งที่ทำให้เธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกันก็คือ รอยแผลเป็นจากไฟไหม้ที่แห้งเกรียมไปทั้งใบหน้าของเธอ

เธอดูเหมือนค่อนข้างหวาดกลัวกับการปรากฏตัวของพวกเขา

“คุณกำลังตามหาใครอยู่เหรอ?”

ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดกับการมาถึงอย่างเงียบ ๆ ของเจอรัลด์และเพื่อนของเขา

เธอก้มหน้าเพื่อปิดบังรอยแผลของเธอ บางทีอาจเป็นเพราะความอับอาย หรืออาจเป็นความหวาดกลัวว่าจะทำให้คนแปลกหน้ากลัวก็ได้

“คุณคะ ยินดีที่ได้พบคุณนะคะ ฉันขอทราบได้ไหมว่าคุณคือพี่ลูกน้องของเซเนียหรือเปล่า? เธอพูดว่าเธอขอให้คุณเก็บของพิเศษบางอย่างไว้ให้เธอ พวกเราจึงมาที่นี่เพื่อรับมันคืน เธอบอกพวกเราว่าคุณจะเข้าใจมันเองหลังจากที่อ่านจดหมายนี้”

แจสมินเดินไปหาและพูด ในขณะที่เธอยื่นจดหมายให้เธอ

ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่จดหมาย จากนั้นเธอก็เหลือบมองแจสมินอยู่สองสามครั้งก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ

“ดีมาก ฉันเข้าใจแล้วตอนนี้ คุณเอามันไปได้”

ผู้หญิงคนนั้นเชิญเจอรัลด์และเพื่อนของเขาเข้าไปในบ้านของเธอด้วยกัน

กลับกลายเป็นว่าของที่เซเนียขอให้พวกเขามาเอาคืนนั้นเป็นหีบไม้ขนาดใหญ่

พวกเขาต้องการคนอย่างน้อยถึงสิบสองคนเพื่อจะยกสิ่งนั้นไป

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงเริ่มสงสัยว่าเซเนียคือสาวใช้ที่เขากำลังค้นหามาโดยตลอดหรือเปล่านะ

สำหรับสเตลล่า เธอไม่เคยคิดว่าเจอรัลด์และคนอื่น ๆ จะมาอยู่ที่นี่เพื่อทำงานใช้แรงงาน

พวกเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาสนุกกันเลยทั้งนั้น

ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างผิดหวัง

นอกจากนี้ ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นก็ค่อนข้างน่ากลัว เธอแอบมองใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นอีกสองสามครั้ง และไม่นานก็เกิดอาการขนลุกไปทั่วทั้งผิวหนัง

สเตลล่ายังคงอยู่ข้างนอกบ้าน เมื่อเจอรัลด์และคนอื่น ๆ กำลังขนย้ายหีบหนักอันนั้น

ด้วยความเบื่อหน่าย เธอจึงไปเดินเล่นในบริเวณใกล้เคียงของบ้าน

ทันทีทันใดนั้น สเตลล่าก็สังเกตเห็นขบวนรถราคาแพงที่กำลังแล่นผ่านทางเข้าหมู่บ้านด้วยความเร็วสูง

สเตลล่าเป็นผู้หญิงประเภทที่กล้าหาญแต่ก็ระมัดระวัง

เธอตระหนักได้ว่าการปรากฏของรถเหล่านี้นั้นแปลกเพียงใด

เป็นเพราะเธอสังเกตเห็นรถเหล่านั้นในระหว่างทางที่ไปที่นั่นกัน

แต่เธอก็ไม่สามารถหาข้อสรุปได้ในขณะนี้

จากระยะไกล เธอเห็นว่ารถนั้นเต็มไปด้วยผู้คน นี่จึงกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเธอ

“แจสมิน คุณและเพื่อนของคุณมาที่ห้องของฉันเร็ว!”

ในขณะนั้น ผู้หญิงที่ใบหน้ามีรอยแผลไหม้จับแขนของแจสมิน

เธอนำเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปยังห้องหนึ่งด้านในของบ้าน

เธอยกโครงเตียงขึ้น เผยให้เห็นทางผ่านแฝงอยู่ด้านล่าง

แจสมินมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยสีหน้างงงวย

ผู้คนนั้นกล่าว “ลูกพี่ลูกน้องของฉันมาพักอยู่บ่อย ๆ ในอดีต มักจะมีคนมาตามหาเธออยู่เสมอ ดังนั้นพวกเราจึงมีทางผ่านแบบนี้ในบ้านทั้งสองของเรา เนื่องจากลูกพี่ลูกน้องของฉันขอให้คุณมาพบฉัน ฉันรู้ว่าคุณได้รับความไว้ใจของเธอ มากับฉันสิ!”

แจสมินพยักหน้า

เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้น เขารู้สึกเหมือนเขาเคยพบผู้หญิงคนนั้นที่ไหนมาก่อนในอดีต และเธอก็ดูคุ้น ๆ แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างหนักแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถจำได้ว่าเขาเคยพบเธอที่ไหนมาก่อน

เขาไม่รู้ว่าคราวนี้เขาไปเหยียบหางของใครเข้า เพื่อให้พวกเขาตรงมาหาเขาได้

เขาเพียงกระโดดเข้าไปยังทางผ่านนั้นพร้อมกับคนอื่น ๆ

ไม่นาน กลุ่มคนก็พรวดพราดเข้ามาในบ้านของผู้หญิงคนนั้นโดยไม่ได้รับเชิญ

เห็นได้ชัด พวกเขามาเพราะแจสมินและมินดี้

“ช่างถูกเวลาอะไรอย่างงี้!”