นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 2

คฤหาสน์ลินการ์ดตั้งอยู่ย่านเมืองของมหานครลาสเวกัสซึ่งค่อนข้างเงียบสงบจากมวลมหานักพนันที่เข้ามาเสี่ยงโชคในบ่อนคาสิโน คฤหาสน์หลังนี้กว้างใหญ่ไพศาล ตกแต่งด้วยวัสดุราคาแพงระยับที่นำเข้ามาจากต่างประเทศ อาณาบริเวณกว้างขวางหลายพันเอเคอร์ตกแต่งเอาไว้อย่างประณีตสวยงาม จนทุกคนต่างขนานนามคฤหาสน์หลังนี้ว่า พาราไดส์ หรือสวรรค์นั่นเอง

มือเล็กขาวสะอาดกุมด้ามไม้กวาดเอาไว้ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ตัวด้วยความทึ่งจัด หล่อนถูกบิดาส่งตัวมาอยู่ที่นี่ได้เกือบห้าวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีโอกาสสำรวจดินแดนสวรรค์แห่งนี้ได้ทั่วอย่างที่ใจต้องการเลย เนื่องจากงานที่ล้นมือ และฐานะที่ต่ำต้อยเป็นแค่เพียงคนรับใช้

พะแพง ก้องเกียรติไพบูลย์ สาวสวยจากเมืองไทยที่ถูกครอบครัวส่งมาขัดดอก หลังจากที่บิดาเดินทางมาเสี่ยงโชคที่นี่และสูญเสียเงินจำนวนมหาศาลเป็นหนี้หลายล้านดอลลาร์ และถึงแม้จะขายทรัพย์สินที่เมืองไทยจนหมดเกลี้ยง เหลือไว้แค่เพียงบ้านซุกหัวนอน แต่ก็ยังไม่อาจจะชดใช้หนี้พนันที่เกิดขึ้นได้

หล่อนจำได้ว่าตัวเองร้องไห้จะเป็นจะตายเมื่อรู้ว่าต้องจากบ้านเกิดมายังเมืองแห่งบาปแห่งนี้ เมืองที่เต็มไปด้วยการพนันขันต่อ เมืองที่มีแต่คาวโลกีย์และเจ้าพ่อผู้มีอิทธิพล หล่อนแทบอยากฆ่าตัวเองตาย แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเสียสละตัวเอง และทำเพื่อความอยู่รอดของครอบครัว ทำงานใช้หนี้จนกว่าหนี้พนันของพ่อจะหมดลง

แต่การเป็นคนใช้ไม่ใช่สิ่งที่หล่อนหวาดกลัวมากเท่ากับข้อตกลงในสัญญาที่เพิ่งเซ็นชื่อลงไป

‘คนใช้ที่นี่ต้องทำทุกอย่างตามที่เจ้านายสั่ง แม้กระทั่งขึ้นเตียงกับเจ้านาย’

หล่อนต้องกล้ำกลืนฝืนทนในการจรดปลายปากกายอมรับกฎข้อนี้อย่างไม่มีทางเลือก ภาวนาให้เจ้านายของที่นี่ไม่สนใจ ไม่ไยดี และไม่ปรารถนาที่จะร่วมเตียงด้วย

‘ไม่ต้องกังวลหรอกแพตตี้ นายน้อยมีผู้หญิงมาให้เลือกเยอะแยะ ท่านไม่สนใจเธอหรอก’

คนที่นี่เรียกหล่อนว่าแพตตี้ เพราะออกเสียงคำว่าพะแพงไม่ถนัดปาก ซึ่งหล่อนก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร

ขณะที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้น เสียงของเพื่อนร่วมอาชีพก็ดังขึ้นด้านหลังเสียก่อน

“แพตตี้ คุณมิเชลล์เรียกน่ะ”

พะแพงสะดุ้ง หันกลับไปมองคนเรียก ก่อนจะฝืนใจระบายยิ้มบางๆ ออกมา

“ขอบใจนะโอลิเวีย ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“อืม งั้นส่งไม้กวาดมา เดี๋ยวฉันทำต่อให้เอง”

“ขอบใจนะ”

พะแพงยื่นไม้กวาดในมือให้กับโอลิเวีย ก่อนจะรีบก้าวเดินไปหามิเชลล์ตามคำสั่งด้วยความรีบร้อน และนั่นก็ทำให้เดินตัดหน้ารถลีมูซีนสีดำคันหนึ่งเข้า

เอี๊ยดดดด

เสียงล้อรถครูดไปกับถนน พร้อมๆ กับร่างของพะแพงที่ล้มลงกับกระแทกกับพื้นถนน ก้นของหล่อนเจ็บระบม ขณะมองรถคันสวยด้วยสายตาตื่นตกใจ

ผู้ชายตัวโตใส่สูทสีดำ พร้อมกับสวมแว่นตากันแดดสีเดียวกับเสื้อที่ใส่ก้าวลงมา และตรงเข้ามากระชากหล่อนให้ลุกขึ้นยืนด้วยกิริยาโหดร้าย

“อยากตายหรือไง ออกไปให้พ้น!”

“ขอ...ขอประทานโทษค่ะ”

หล่อนละล่ำละลักบอก ก่อนจะถูกผลักออกจนพ้นทางอย่างไม่ปรานีปราศรัย ร่างของหล่อนล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ผู้ชายคนหนึ่งก้าวลงมาจากส่วนกลางของรถคันยาวเฟื้อย

“มีอะไรหรือเชลดอน”

“มีผู้หญิงบ้ามาเดินขวางทางครับนายน้อย”

นายน้อยหรือ?

หล่อนเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น และก็ได้เห็นว่าเขาตัวสูงมาก สวมเสื้อสูทสีน้ำตาลไหม้ มีแว่นตาสีดำสวมใส่อยู่ไม่ต่างจากผู้ชายที่โยนหล่อนออกจนพ้นทาง แต่เขาดูดีกว่าล้านเท่า ใบหน้าของเขาสมบูรณ์แบบ มีหนวดเคราล้อมกรอบเอาไว้พอสมควร หล่อนไม่รู้หรอกว่าดวงตาใต้แว่นกันแดดนั้นเป็นสีอะไร รู้เพียงแต่ว่าจมูกของเขาโด่งสวย รับพอดิบพอดีกับริมฝีปากกว้างหยักลึก ที่คางของเขาเป็นสี่เหลี่ยมและมีรอยหยักบุ๋ม และลำคอตั้งตรงของเขามีสีแทนคล้ายกับสีของน้ำผึ้ง

หัวใจของหล่อนสั่นไหว เต้นโครมคราม ดวงตาของหล่อนราวกับถูกทากาวติดเอาไว้กับผู้ชายที่ยืนค้ำศีรษะอยู่เบื้องหน้า และทันทีที่มือใหญ่ดึงแว่นกันแดดออกไปจนพ้นใบหน้า นรกที่ว่าร้อนประดุจไฟกัลป์ก็ยังไม่ร้อนเท่ากับไฟในดวงตาสีฟ้าเข้มคู่นี้เลย

ต่อให้หล่อนตายดับดิ้นไปจากตรงนี้ หล่อนก็คงไม่อาจจะลืมดวงตาสีฟ้าเข้มทรงอำนาจล้างผลาญของผู้ชายตรงหน้า ดวงตาคมกริบตรึงหล่อนเอาไว้อย่างแน่นหนา สมองของหล่อนหมุนติ้วเป็นวงกลม และแทบหยุดหายใจ เมื่อเสน่ห์อันตรายจากเจ้าของดวงตาสีฟ้าเข้มกระแทกเข้าสู่หัวใจสาวเต็มแรง

“เธอเป็นใคร...”

เสียงของเขาดังขึ้น แม้จะแผ่วเบาแต่ทรงอำนาจยิ่งนัก ดวงตาของเขาหรี่แคบมองมา และมันก็ทำให้เนื้อตัวของหล่อนร้อนฉ่าจนน่าประหลาดใจ

“คือ...คือว่า...”

“คนใช้คนล่าสุดที่ป้ามิเชลล์เพิ่งรับเข้ามาครับ” เชลดอนบอดี้การ์ดประจำตัวของเดมอนชิงตอบแทน

“เธอมาจากไหน”