นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 33

“แน่ใจแล้วเหรอแพงว่าจะลาออกน่ะ”

กิ่งแก้วถามกลับมาตามสายโทรศัพท์ด้วยความไม่สบายใจ เมื่อพะแพงโทรมาขอร้องให้หล่อนเขียนใบลาออกจากบริษัทให้ในวันพรุ่งนี้ และหล่อนก็พยายามถามหาสาเหตุ แต่พะแพงไม่ยอมปริปากบอก

“แพงแน่ใจค่ะ แพงฝากขอโทษพี่หญิงด้วยนะคะ ที่ไม่ได้ไปเขียนใบลาออกด้วยตัวเอง”

กิ่งแก้วถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ “แล้วทำไมจู่ๆ ถึงลาออกล่ะ หรือว่าไม่พอใจอะไรท่านประธาน”

เมื่อกิ่งแก้วพูดถึงเดมอน น้ำตาของหล่อนก็เอ่อล้นขึ้นมาคลอสองหน่วยตา แต่ก็ต้องปากแข็งต่อไป

“ไม่เกี่ยวกับท่านประธานหรอกค่ะ แต่แพงแค่คิดว่าตัวเองไม่เหมาะจะทำงานที่นั่นอีก”

“พี่ว่าแพงต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ แต่ไม่ยอมบอกพี่”

“แพงไม่มีปัญหาอะไรจริงๆ ค่ะพี่กิ่ง” พะแพงยังคงยืนยัน แต่กิ่งแก้วแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อ

“เมื่อวันก่อน แพงยังบอกกับพี่อยู่เลยว่าจะทำงานที่นี่ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะทำจนกว่าเจ้าของจะไล่แพงออก แล้วทำไมวันนี้แพงถึงเปลี่ยนใจล่ะ มันเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นหรือเปล่า หรือว่าท่านประธานคนใหม่ไม่ชอบแพง”

เดมอนไม่ใช่แค่ไม่ชอบขี้หน้าหล่อน แต่เขาเกลียดชังหล่อนเลยต่างหาก

“ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะพี่กิ่ง แพงแค่อยากเปลี่ยนงานจริงๆ ค่ะ”

“แพง...คิดดูให้ดีๆ นะ งานสมัยนี้มันหายาก แล้วถ้าลาออกไปโดยที่ยังไม่มีงานรองรับ ลูกของแพงจะเอาอะไรกิน หมูวินยังเล็กนะ ยังต้องใช้เงินอีกเยอะ”

คำพูดของกิ่งแก้วทำให้พะแพงต้องหันมามองลูกชายที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่กลางห้อง หยาดน้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้ม ความปวดร้าวบีบคั้นหัวใจจนแทบแหลกสลาย

ถ้าหล่อนไม่ลาออก สักวันเดมอนก็จะต้องรู้ว่าวินเซนต์เป็นลูกของเขา และหากวันนั้นมาถึง หล่อนก็คงจะต้องตกลงไปในขุมนรกอีกครั้ง และแน่นอนว่าครั้งนี้หล่อนจะไม่มีทางปีนป่ายมันขึ้นมาได้อีกแล้ว

“แพง...พอมีคนรู้จักอยู่ค่ะ คงหางานได้ไม่ยาก ขอบคุณพี่กิ่งมากนะคะที่เป็นห่วง แล้วแพงจะติดต่อไปค่ะ” หล่อนตัดบทเพราะก้อนสะอื้นกำลังจะทะลักขึ้นมาจากอก “ลาก่อนค่ะพี่กิ่ง”

“แพง เดี๋ยวสิ...แล้วจะให้พี่บอกท่านประธานว่ายังไงล่ะ เหตุผลที่แพงลาออกน่ะ”

พะแพงเม้มปากเป็นเส้นตรง รีบยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งเมื่อลูกชายหันมาส่งยิ้มให้ หล่อนยิ้มตอบให้กับลูก ก่อนจะยกมือขึ้นป้องปาก และตอบกิ่งแก้วออกมา

“บอกว่าแพงได้งานใหม่ก็แล้วกันค่ะ”

“แน่ใจนะแพง”

“ค่ะ แพงแน่ใจ” หล่อนกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอกอย่างยากลำบาก “พี่กิ่งรับปากแพงเรื่องหนึ่งได้ไหมคะ”

“อะไรเหรอแพง”

“ถ้าใครถามว่าแพงพักอยู่ที่ไหน พี่กิ่งห้ามบอกเด็ดขาด แพงขอร้องล่ะค่ะ” ที่บริษัทมีเพียงกิ่งแก้วคนเดียวที่เคยมาหาหล่อนที่บ้านเช่าหลังนี้

“ทำไมล่ะ”

“คือแพง...ไม่อยากตอบคำถามน่ะค่ะว่าลาออกทำไม พี่กิ่งสัญญากับแพงนะคะว่าจะไม่บอกใคร แม้แต่...ท่านประธานคนใหม่”

“ได้พี่รับปาก ยังไงว่างๆ แล้วพี่จะแวะไปเยี่ยมแพงกับหมูวินนะ”

“ขอบคุณค่ะพี่กิ่ง งั้นแพงขอตัวก่อนนะคะ”

“จ้า โชคดี”

พะแพงกล่าวขอบคุณกิ่งแก้วอีกครั้งก่อนจะตัดสายสนทนา และนั่งร้องไห้เงียบๆ ซึ่งวินเซนต์หันมาเห็นพอดีก็เดินถือสมุดเล่มหนึ่งเข้ามาหามารดา

“แม่จะไม่ไปทำงานแล้วเหรอคับ”

พะแพงรีบเช็ดน้ำตาและปั้นยิ้มให้กับลูกชายที่แสนรู้เกินวัย “หมูวินรู้ได้ยังไงลูก”

“ผมได้ยินแม่คุยโทรศัพท์กับป้ากิ่งเมื่อกี้นี้คับ”

หล่อนสะเพร่าเองนั่นแหละที่เผลอคุยเรื่องสำคัญแบบนี้ใกล้ๆ วินเซนต์

“พอดีแม่กำลังมองหางานใหม่น่ะครับ”

เด็กตัวน้อยยิ้มกว้าง ก่อนจะยื่นสมุดที่เปิดกางเอาไว้ให้กับมารดา และพูดด้วยความดีใจตามประสาเด็ก

“ผมมีงานให้แม่ทำคับ”

คิ้วโก่งสวยตามธรรมชาติของพะแพงเลิกสูง ก่อนจะจ้องมองตัวเลขที่บรรจงเขียนเอาไว้บนสมุดของลูกชาย

“เบอร์ใครหรือครับหมูวิน”

“คุณลุงลูกโป่งคับ”

“หือ?”

“ความจริงคุณลุงชื่อโดราเอมอน แต่ผมเรียกลุงลูกโป่ง เพราะคุณลุงเป็นเจ้าของลูกโป่งคับ”

พะแพงพยายามคิดตามคำพูดฉะฉานของลูกชาย ก่อนจะร้องอ๋อออกมา

“คนที่หมูวินวิ่งตามไปขอลูกโป่งใช่ไหมครับ”

“คับ”

เมื่อลูกชายตอบรับ หล่อนก็อดที่จะเอียงคอถามกลับด้วยความแคลงใจไม่ได้

“แล้ว...หมูวินไปเอาเบอร์โทรของคุณลุงคนนั้นมาได้ยังไงคับ วันนั้นที่เจอกัน หมูวินก็ไม่ได้เอากระเป๋านักเรียนลงไปจากรถนี่นา หรือว่าเอาลงไปแล้วแม่จำไม่ได้”

เด็กชายเห็นมารดากำลังมึนงงก็เอ่ยขึ้น “ผมเจอคุณลุงเมื่อตอนเย็นคับ”

“ตอนเย็นนี้เหรอ”

“คับ”

“เจอที่ไหนหมูวิน” พะแพงเริ่มไม่สบายใจ

“เจอที่โรงเรียนคับ ก่อนที่แม่จะมาแป๊บนึง”

พะแพงเอียงคอพยายามครุ่นคิด “งั้นก็แสดงว่า คุณลุงลูกโป่งมีลูกเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับหมูวินน่ะสิ”

วินเซนต์ส่ายหน้าไปมา “ไม่ใช่คับ คุณลุงบอกว่ายังไม่มีลูกคับ”

“ถ้าไม่มีลูก แล้วทำไมคุณลุงลูกโป่งไปที่โรงเรียนอนุบาลล่ะครับ” พะแพงอดสงสัยไม่ได้ แต่ลูกชายก็ได้แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ

“ผมไม่รู้คับแม่”

“ช่างเถอะ” หล่อนยิ้มตอบลูกชาย ก่อนจะยื่นสมุดกลับคืนให้ แต่วินเซนต์ทักท้วง

“แม่ไม่โทรหาคุณลุงเหรอคับ คุณลุงบอกว่ามีงานให้แม่ทำ แถมให้เลิกก่อนเวลาเพื่อมารับผมด้วยนะคับ”

หล่อนดึงลูกชายเข้ามากอด จูบเบาๆ ที่แก้มยุ้ย “คุณลุงลูกโป่งน่าจะพูดเล่นน่ะครับ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations