นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 53

“นี่ไงคับพ่อ แม่ยังอยู่...” วินเซนต์หันมาส่งยิ้มสดใสให้กับเขา ในขณะที่เขามึนงงราวกับถูกค้อนตีหัวแรงๆ

“นายน้อยไปบอกลูกว่าแพงไม่อยู่ได้ยังไงกันคะ ใจร้ายจัง” น้ำเสียงหวานสดใสของพะแพงดังออกมา เขามองหล่อนนิ่ง มองด้วยความรู้สึกมากมาย แต่หนึ่งในความรู้สึกมากมายนั้นก็คือความกรุ่นโกรธ เขากัดฟันแน่น ขบกรามกระด้างจนเนื้อข้างแก้มที่อยู่ใต้เครางามกระตุกเป็นริ้วรอย

“หมูวินออกไปหาพี่โอลิเวียก่อนนะครับ พ่อมีธุระสำคัญมากจะคุยกับแม่ของหมูวิน” เดมอนเน้นคำว่าธุระสำคัญมากหนักๆ ดวงตาคมกริบจ้องหน้าพะแพงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ จนหญิงสาวเย็นสันหลังวาบ

“คับพ่อ” เด็กน้อยรับคำอย่างว่าง่าย “แม่คับ ผมไปหาพี่โอลิเวียก่อนนะคับ”

“จ้ะ เดี๋ยวแม่ออกไปหานะครับ”

วินเซนต์ระบายยิ้มให้กับพ่อและแม่ของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งหายออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนอยู่กันเพียงลำพัง เดมอนกระชากประตูปิดลง แต่ไม่ได้ล็อกกลอน พะแพงจึงต้องก้าวลงจากเตียงแล้วเดินไปกดล็อกด้วยตัวเอง

“นายน้อย...หายไปไหนมาทั้งคืนคะ” หล่อนระบายยิ้มกว้างให้คนที่หน้าตาบูดบึ้ง

“สนุกมากใช่ไหมแพตตี้” เสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยความเดือดดาลดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากกว้างหยักสวยของเดมอนแผ่วเบา แต่มันกลับกังวานชัดในหูของหล่อนเหลือเกิน

“นายน้อย...หมายความว่าอะไรเหรอคะ”

“ก็ไอ้จดหมายระยำที่เธอเขียนทิ้งเอาไว้ให้ฉันยังไงล่ะ เธอบอกว่าตัวเองจะไป แล้วกลับมาทำไมอีก”

เขาดีใจมากที่เห็นหล่อนอีกครั้ง แต่ก็โกรธมากเช่นกันที่หล่อนเอาความรู้สึกของเขามาล้อเล่น

“แพง...ขอโทษค่ะ แพงคิดจะไปจริงๆ”

เขาตวัดสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดมามองหล่อน “จะไป แล้วกลับมาทำไม ยังทำร้ายฉันไม่พอหรือไง!”

คนถูกต่อว่าน้ำตาร่วง กลีบปากสั่นระริก “ก็ตอนนั้นแพงคิดว่านายน้อยไม่ได้รักแพงนี่คะ แพงก็เลย...ตัดสินใจยอมเดินจากไป เพื่อให้นายน้อยกับคุณวิคกี้มีความสุข”

“ประสาท! ฉันกับวิคกี้จะมามีความสุขได้ยังไง ในเมื่อเราสองคนไม่ได้รักกัน” เดมอนตะโกนใส่หน้าหล่อนเสียงดังลั่น

“แพงก็เพิ่งมารู้เมื่อไม่นานนี้แหละค่ะ” หล่อนตอบออกไปทั้งๆ ที่น้ำตาไหลริน

“เธอหมายความว่ายังไง เธอรู้อะไรมา”

พะแพงเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของเดมอน ช้อนตามองเขา ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

“แพงเจอคุณวิคกี้กับสามีของเธอที่สนามบินค่ะ”

เดมอนขบกรามแน่น ก่อนจะเมินหน้าหนี “มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนี่”

“ใช่ค่ะ การเจอคุณวิคกี้กับสามีของเธอไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เรื่องที่คุณวิคกี้บอกให้แพงรับรู้ มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากค่ะ”

โหนกแก้มของเดมอนมีสีระเรื่อขึ้นทันที เพราะเขาพอจะเดาออกว่าวิคตอเรียพูดอะไรกับพะแพง คงไม่มีเรื่องอื่นใดนอกจากเรื่องความรู้สึกของเขา

“ฉันเพลีย ฉันจะพักผ่อน” เขาตัดบท แต่พะแพงคว้าท่อนแขนกำยำเอาไว้

“คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิคะ”

“ก็ฉันบอกว่าเพลียไง ฉันจะไปนอน”

“นายน้อยไม่เคยหนีปัญหามาก่อนนะคะ ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่นายน้อยก็เดินหน้าพุ่งชนเสมอ แล้วทำไมแค่แพงรู้ว่านายน้อยแอบรักแพงแค่นี้ จะต้องหนีด้วยล่ะคะ”

คำพูดที่กระเด็นออกมาจากปากของพะแพงทำให้เดมอนเต็มไปด้วยความประหม่าเป็นครั้งแรกในชีวิต

“ใคร? ใครรักเธอ อย่ามาโมเมเชียว” เขาสะบัดแขนแรงๆ จนหลุด แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ

พะแพงมองตามไปด้วยความโมโหและน้อยใจ “งั้นก็แสดงว่าที่คุณวิคกี้บอกแพงมามันคือเรื่องโกหกทั้งเพ ก็ดีค่ะ แพงจะได้หนีไปอีก และคราวนี้รู้เอาไว้เลยนะคะว่าแพงจะไม่มีวันกลับมาให้นายน้อยเห็นหน้าอีกแล้ว!”

คนตัวโตชะงักเท้ากึก ความประหม่ากับความขัดเขินตีกันยุ่ง แต่ความหวาดกลัวที่จะต้องสูญเสียพะแพงไปอีกครั้งมันทรงอำนาจมากที่สุด เขาหมุนตัวกลับมาในทันที ก่อนจะตะเบ็งเสียงออกมาอย่างโมโห

“ก็การพูดถึงความรู้สึกของตัวเองมันน่าสะอิดสะเอียนนี่!”

“แม้กระทั่งบอกว่ารักแพงอย่างนั้นเหรอคะ”

กรามแกร่งของเดมอนขบกันแน่น ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาหา หยุดห่างจากร่างของหล่อนเพียงสองเท้าเท่านั้น ดวงตาสีฟ้าเข้มที่จ้องมองมานั้นมากไปด้วยความรู้สึก

“ฉันบอกรักไม่เก่ง ไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติกด้วย แต่ฉันก็...จะพยายาม...”

แล้วเดมอนก็ทำในสิ่งที่หล่อนไม่คาดคิดว่าผู้ชายหยิ่งทระนงอย่างเขาจะกระทำ

ร่างสูงใหญ่องอาจสง่างามที่ไม่เคยยอมก้มหัวให้ใครมาก่อน ตอนนี้เข่าข้างหนึ่งของเขาแตะลงบนพื้น กล่องกำมะหยี่สีแดงสดยื่นมาตรงหน้าของหล่อน

“นายน้อย...”

เขาคุกเข่าตรงหน้าของหล่อน พร้อมกับยื่นแหวนเพชรเม็ดงามมาให้ตรงหน้า แสงเพชรสะท้อนกับแสงตะวันที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องทอประกายสวยงามนัก น้ำตาของหล่อนไหลริน กลีบปากอิ่มสั่นระริก ดวงใจสาวพองฟูแน่นอก

“นี่แพง...ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะ นายน้อย...”

“อย่าหนีฉันไปไหนอีกเลยนะ อยู่กับฉัน...เป็นเมียและเป็นแม่ของลูกชายเรานะ แพตตี้...”

เขาดึงมือข้างซ้ายของหล่อนไปกุมเอาไว้ ก่อนจะบรรจงสวมแหวนเพชรแสนสวยลงบนนิ้วนางของหล่อน น้ำตาของหล่อนรินไหลเป็นสาย มันคือน้ำตาแห่งความตื้นตันที่ล้นปรี่ไปด้วยความสุข

“นายน้อย...แพง...แพง...” หล่อนพูดไม่ออก ความสุขแทบจะสำลักออกมาจากลำคอ

เดมอนจรดริมฝีปากที่มักจะเอ่ยวาจาร้ายกาจใส่หล่อนลงกับหลังมือของหล่อนอย่างอ่อนโยน

“ฉันรักเธอนะ แพตตี้”

“นายน้อย...นายน้อยลุกขึ้นนะคะ” หล่อนรั้งให้เขาลุกขึ้นและโผเข้ากอดเขาแนบแน่น “แพงก็รักนายน้อยค่ะ รักนายน้อยมาก...แพงขอโทษที่โง่ ที่มองไม่ออกว่าทุกสิ่งที่นายน้อยทำลงไปก็เพราะรักแพง แพงขอโทษ...”