NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 953

หลังจากที่เฉียงจื่อได้เดินจากไป จ้าวเฉิงก็ได้หันกลับไปคุยกับหวางซีหมิง: “น้องชาย ครั้งนี้ไม่ใช่ว่าฉันไม่ช่วยนาย แต่เพราะไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นจริง ๆ คนทำธุรกิจอย่างเราให้ความสำคัญกับคำว่าปรองดองก่อเกิดทรัพย์ การทำเงินเป็นถึงสิ่งสำคัญที่สุด ธุรกิจที่ขาดทุนอย่าทำเลยจะดีกว่า”

“เหอะ ๆ คุณไม่ต้องพูดแล้ว” หวางซีหมิงขัดจังหวะคำพูดของจ้าวเฉิงอย่างเย็นชา จากนั้นก็หมุนล้อเก้าอี้รถเข็นออกไปทันที

มองดูแผ่นหลังของหวางซีหมิงที่จากไปโดยไม่บอกกล่าว ไม่รู้ว่าทำไม จ้าวเฉิงรู้สึกว่าตัวเองได้ตกเป็นเป้าหมายของงูพิษตัวหนึ่งเข้าให้แล้ว เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว

หลายวันต่อมา ความร่วมมือกับบริษัท เทียนไห่ กรุ๊ปยังคงดำเนินไปอย่างราบรื่น

นอกจากนี้ทุกคนยังรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า เริ่มจากช่วงบ่ายของวันแรก ท่าทีที่จ้าวเฉิงมีต่อพวกเขานั้นก็ได้กระตือรือร้นขึ้นมาอีกขั้น

นอกจากนี้ฉินวี่เฟยยังพบว่า เฉียงจื่อที่ขับรถให้กับพวกเขาก็ไม่ได้มีท่าทางเย็นชาเหมือนตอนแรกแล้ว เขาให้การบริการอย่างกระตือรือร้นและรอบคอบ เคารพนอบน้อม พูดได้แม้กระทั่งว่า…… ประจบสอพลอ?

แน่นอน นี่เป็นเรื่องราวส่วนตัวระหว่างหลี่ฝางและเฉียงจื่อ เธอไม่รู้สาเหตุเลยแม้แต่นิดเดียว

การเจรจาค่อย ๆ ดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด งานที่ตึงเครียดของทุกคนก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง ออกไปเดินเล่น ซื้อของ ชื่นชมทิวทัศน์ นับว่าเป็นการพักผ่อนหลังจากการทำงานแล้ว

และฉินวี่เฟยเองก็ได้ถือโอกาสนี้เที่ยวเล่นกับหลี่ฝางตลอดทั้งเช้า หลังจากที่ทานอาหารเที่ยงเสร็จ หลี่ฝางก็ได้ส่งฉินวี่เฟยที่เที่ยวเล่นจนเหนื่อยกลับไปที่โรงแรม

หลังจากที่กลับมาถึงโรงแรม ฉินวี่เฟยก็ได้ขึ้นไปบนห้อง เฉียงจื่อคนขับรถขับกลับเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่สับสนแล้วกล่าว: “คุณหลี่ ตอนบ่ายผมมีธุระนิดหน่อย อาจจะมาขับรถให้คุณไม่ได้ คือว่า……”

“ไม่เป็นไรนายมีธุระก็ไปทำธุระของนายเถอะ ไม่มีคนขับรถก็ไม่ใช่ว่าฉันจะออกไปข้างนอกไม่ได้ซะหน่อย” หลี่ฝางโบกมือและกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

“ขอบคุณพี่หลี่” เฉียงจื่อขอบคุณหลี่ฝางเสร็จก็จากไปทันที

หลี่ฝางส่ายหัวแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง เพียงแต่ว่าในตอนที่เขาเดินอยู่ข้างบน ก็ได้มองผ่านหน้าต่างกระจก เห็นชายแต่งตัวอย่างอันธพาลสามคน เดินมาหยุดที่ด้านหน้าของเฉียงจื่อ

บนถนนที่ไม่ค่อยจะคึกคักนัก เฉียงจื่อเดินตามอยู่ที่ด้านข้างของชายสามคนนั้น และเดินไปยังทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว

ดูจากบุคลิกของชายทั้งสามคนนั้นแล้ว ไม่มีใครที่ไม่โหดเหี้ยมดุร้ายเลยสักคน

“เฉียงจื่อคนนี้ คงไม่ได้ไปทำเรื่องชั่วช้ากับคนพวกนั้นอีกหรอกนะ?” หลี่ฝางพึมพำอยู่ในใจ ภายใต้การชักนำของความอยากรู้อยากเห็น หลี่ฝางก็ได้เดินลงไปข้างล่าง และเดินตามคนกลุ่มนั้นไปอย่างไม่ช้าไม่เร็ว

ก่อนที่จะลงมานั้น เขาก็ได้โทรบอกกับฉินวี่เฟยเรียบร้อยแล้ว พอดีกับที่ตอนเช้าฉินวี่เฟยได้เที่ยวเล่นจนเหนื่อย ตอนบ่ายอยากจะพักผ่อนอยู่ที่โรงแรม เลยไม่ได้ตามออกมา

เขาเดินตามคนพวกนั้นอยู่ห่าง ๆ หลี่ฝางอาศัยการฟังที่ยอดเยี่ยมของเขา รับเอาบทสนทนาของคนเหล่านั้นเข้ามาในหู

“น้องชาย เรื่องในครั้งนี้ ต้องอาศัยนายแล้วนะ จัดการจ้าวหู่ได้สำเร็จ อาณาเขตในทางนี้ มีส่วนของนายอยู่”

“ลูกพี่ ผมได้ยินมาว่าครั้งนี้จ้าวหู่ได้เชิญแชมป์มวยใต้ดินมา ร้ายกายเอามาก ๆ พี่เฉียงจื่อพอจะมีความมั่นใจหรือเปล่า?” ลูกน้องคนหนึ่งเดินขึ้นมาและกระซิบเบา ๆ

“แชมป์มวยใต้ดินงั้นเหรอ?” เฉียงจื่อฉีกยิ้มอย่างเหยียดหยาม: “พูดยังกับใครไม่เคยแข่งแน่ะ”

เวทีมวยใต้ดินนั้น เฉียงจื่อเองก็เคยขึ้นชกมาก่อนตอนเป็นหนุ่ม และยังเคยสร้างชื่อเสียงมามากมายเพียงแค่ต่อมาเขามีทางเดินที่ดีกว่า เลยได้วางมือจากงานที่ใช้ชีวิตแลกเงินนี้ไป

“เยี่ยม วันนี้พวกเราชนะแน่แล้ว ไปกัน!”