อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 8

"เฟิงหานชวน คุณให้อภัยฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันไม่ได้......"

เฉินฮวนฮวนโหยไห้อย่างหนัก เธอไม่ได้ตั้งใจจะนำกล่องใส่อัฐิเข้ามายังบ้านตระกูลเฟิง แต่เป็นเพราะว่าเธอไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ

ในสายตาของเธอนั้นเห็นเฟิงหานชวนจับเธอไว้ แสดงว่าต้องลงโทษเธอแน่ๆ

"ขึ้นรถ" เฟิงหานชวนจับมือของเธอไว้ ลากเธอไปข้างหน้า

เฉินฮวนฮวนพยายามขัดขืน แต่ว่าพละกำลังของผู้ชายเยอะจริงๆ พื้นรองเท้าของเธอขูดกับพื้นเกิดเป็นเสียง เป็นเสียงที่ดังมาก

เธอไม่รู้ว่าหลังจากที่ตัวเองถูกลากกลับไปแล้วจะต้องเจอกับอะไรบ้าง กล่องใส่อัฐิของคุณยายจะถูกคนบ้านตระกูลเฟิงจัดการหรือเปล่า เรื่องอย่างนี้แค่คิดเธอก็ไม่กล้าที่จะคิด

ดังนั้น ภายใต้อารมณ์ที่ว้าวุ่นของเฉินฮวนฮวน เธอก้มหน้าลงแล้วกัดลงไปบนมือของผู้ชายอย่างไม่ใยดี

"ซรือ"

เฟิงหานชวนรู้สึกว่าบนมือเจ็บขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วสูบอากาศเย็นเข้าไปเฮือกหนึ่ง จึงปล่อยมืออย่างไม่ได้ตั้งใจ

เห็นว่าได้โอกาส เฉินฮวนฮวนจึงรีบจับกระเป๋าเดินทางแล้ววิ่งไปทางตรงกันข้าม เธอวิ่งไปอย่างกับว่าจะบินได้อย่างนั้น และเหมือนจะวิ่งสุดกำลังที่มีด้วย

ในหัวของเฟิงหานชวนเป็นภาพของผู้หญิงที่หายไปเร็วอย่างควันบุหรี่ เขาจ้องมองไปยังรอยฟันที่อยู่บนมือ เห็นรอยเลือดช้ำออกมาเล็กน้อย ผสมกับน้ำลาย

เขาขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ

ตอนเแรกคิดจะไม่สนใจผู้หญิงบ้าคนนี้แล้ว แต่พอคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำผิดพลาดไป เขาจึงเข้าไปในรถ แล้วขับรถไปตามเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนเดินมาจนถึงทางม้าลายใหญ่ เห็นข้างหลังไม่มีคนตามมา เธอรู้สึกว่าเหนื่อยมาก รีบเดินไปยังที่รอรถบัส แล้วนั่งลงไปยังม้านั่งสาธารณะ

เธอหายใจหอบด้วยความเหนื่อยล้า ทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอมองออกไปไกลด้วยความสับสน แล้วก็มองไปยังบอร์ดเลขที่ ที่ติดอยู่ที่รอรถบัส รู้สึกมึนงงไปชั่วขณะหนึ่ง

โลกที่กว้างใหญ่ไพศาลอย่างนี้ แต่เธอกลับไม่รู้จะไปที่ไหน